Η ώρα πρέπει να ήταν περίπου δύο το μεσημέρι. Πήρα μια πολύ βαθειά και κάθησα τελικά στην καρέκλα του τραπεζιού όπου αποφασίσαμε να καθίσουμε για ένα γρήγορο καφέ. Βρισκόμασταν στην Piazza del Popolo, σε μια από τις πιο γνωστές καφετέριες στην Ρώμη. Αφού παραγγείλαμε δύο καπουτσίνο, ξεκινήσαμε εγώ και η κοπέλα απέναντι μου να μιλάμε σχετικά με τα υφάσματα που είχαμε ήδη δει . Η αλήθεια είναι πως δεν είχα ενθουσιαστεί από τα αποτελέσματα τις ερευνάςμας , πράγμα το οποίο μάλλον θα καθυστερούσε την διασκέδαση μας στην πόλη. Η αλήθεια είναι πως πηφαμε σε πολλά διαφορετικά μαγαζιά και μόνο σε ενα βρήκαμε δύο τύπους υφασμάτων σε καλή τιμή και ταυτόχρονα σε εξαιρετική ποιότητα.
《Δεν το περίμενα πως θα ήταν τόσο δύσκολο, η Ιταλία είναι γνωστό πως φημίζεται για τα υπέροχα υφάσματα της . 》 κλαψουρισα κοιτάζοντας την Μαριάννα η οποία έκανε μασαζ στους κροταφους της για να ηρεμήσει από την ένταση.
《Σε παρακαλώ πάρε τηλέφωνο τον Χρήστο να δεις τι έγινε με τον μαγαζί, έχω τρομάξει τόσο πολύ που τον αφήσαμε να το διευθύνει εκείνος . 》 ειπε σιγανά εκείνη και εγώ εγνεψα θετικά σηκώνοντας το κινητό μου κάνοντας αμέσως τον αριθμό του Χρήστου.
《Μωράκι μου πως είναι το μαγαζί; 》 είπα ενθουσίασμενα στον ξάδερφο μου και εκείνος άρχισε να γελάει.
《Αν δεν μου είχες αφήσει την λίστα με τις τιμές να ξέρεις θα τα είχα κάνει μαντάρα. Άσε που έχουμε συνέχεια ραντεβού. Έρχονται και με βλέπουν ρε .》 Είπε σαν να ακούγεται ένα μικρό παιδάκι ενθουσιασμένα.
《Πω είσαι βλάκας, πρόσεχε ε. Ο Νίκος έχει ακόμα νευρα;》 ρώτησα.
《 Άκουσε με δεν μιλάει σε κανέναν βρίζει όλη μέρα και έπιασε και την μηχανή εσπρέσο στο σπίτι μου. 》απάντησε και ξεφυσιξα.
《 Ωραία πρόσεχε τον όταν έρθω θα προσπαθήσω να του μιλήσω.》 Απάντησα και αφού τον χαιρέτησα έκλεισα το τηλέφωνο.
Έστρεψα το βλέμμα μου προς την κοπελα που βρισκόταν μπροστά μου . Χαμογελούσε και με κοιτούσε λες και είχε συμβει κάτι. Γύρισα λοιπόν το βλέμμα μου προς τον ζεστό μου καφέ και ήπια μια μικρή γουλιά.
《Γιατί με κοιτάς ετσι παιδί μου;》 ρώτησα μπερδεμένη.
《Αν σου πω ποιος είναι από πίσω σου δεν θα με πιστέψεις. 》 απάντησε και εγώ σιγά σιγά γύρισα το βλέμμα μου προς το σημείο το οποίο κοιτούσε.
Ο άντρας που πριν ώρες είχαμε δει στην έξοδο του αεροδρομίου , βρισκόταν εδώ στα στενά κοντά στην πλατεία κάνοντας μια φωτογράφιση. Η ανάσα μου κόπηκε. Φαινόταν σαν ένας Θεός που είχε πέσει από τον ουρανό και στεκόταν εδώ μπροστά μας . Γύρισα το βλέμμα μου ξανά στην Μαριάννα και χαμογέλασα.
YOU ARE READING
Our Slang
Teen Fiction《Δεν συνηθίζεις να είσαι τόσο σιωπηλή όσο είσαι αναμεσα μας , τι σου συμβαίνει;》με ρώτησε ο Νίκος και εγώ μπερδεμένη δεν ηξερα να απαντήσω. Τον ήθελα τόσο πολύ, αλλα εκεινος ίσως και να μην το μάθαινε ποτέ.
