The Princess (#2 KvT)

Hoofdstuk 10

'Goed, jullie gaan rustig zitten. Wij zijn buiten. Jullie mogen hier niet uit als jullie het nog niet goed gemaakt hebben. Is dit duidelijk voor iedereen?' Zegt Cathy wanneer we de volgende ochtend in de serre zitten. Met z'n drieën knikken we. Ze verlaat de kamer en sluit de deur achter zich. Een tijd lang zegt niemand iets.

'Dit gaat zo niet langer,' begint Will en speelt met zijn trouwring. Ik kijk naar de mijne en dan naar m'n buik. Twee verbintenissen, elk geldig, elk even groot.

'Ik snap dat je niet zwanger bent van mij, Liz, maar ik... We zijn wel getrouwd,' zegt hij en kijkt me smekend aan.

'En ik snap dat je niet met met me getrouwd bent, Elizabeth, maar ik hou van je. Jij bent mijn leven. Je draagt het kind van ons,' zegt Ed en buigt naar voren om zijn ellebogen op zijn knieën te zetten. Ik knik naar de grond.

'Ik weet dat ik met je getrouwd ben, Will, maar dat is voor de veiligheid. Ze hebben het ons meer gedwongen. Pas na twee weken waren we het eens en heb je me echt ten huwelijk gevraagd,' zeg ik en kijk hem aan. Hij lijkt gekwetst. 'Maar Edward, het kind was onverwachts. We waren er nog niet klaar voor. Ik bedoel, ik was 19, jij 21. Veel te jong. Pas na een paar weken accepteerden we het.' Hij wrijft over zijn gezicht heen. Ik sta op en loop naar het raam.

'Gaat dit ooit nog goed komen?' Vraag ik aan ze. Ze schudden hun hoofden. Ik weet genoeg.

'Edward, ik hou van je. Misschien meer dan ik van Will hou,' zeg ik en loop naar hem toe. Hij kijkt me hoopvol aan. Dan loop ik naar Will.

'Maar ik ben met jou getrouwd. Hoe je het ook wend of keert, we zullen een keer... We moeten een keer...' ik kan het niet over m'n lippen krijgen. 'We moeten een keer met elkaar naar bed.' Zo. Dat was eruit. Ze kijken alledrie geschokt, maar Will knikt dan toch.

'Maar... waarom delen we dan niet?' Zegt Edward uit het niets.

'Ho. Stop. Nee. Neeneeneeneenee,' roep ik uit en breng mijn handen beschermend naar voren. 'Dat gaat te ver. Ik word in geen geval gedeeld.' Ze grinniken allebei.

'Was een grapje, lieverd,' zegt hij en staat op. Gelijk doet Will dat ook, en omdat hij dichterbij mij staat slaat hij als eerst een arm om me heen bij mijn buik terwijl hij zacht lacht in m'n nek. Edward blijft even staan maar loopt dan toch weer naar me toe. Hij pakt mijn hand en geeft er een kus op.

'Ik hou van je,' zegt Ed en knipoogt naar me.

'En ik hou meer van je,' zegt Will en geeft me een kus achter mijn oor. Ik sluit even mijn ogen, geniet van het feit dat ik omringd word door de mannen van wie ik hou. Will wrijft over mijn buik heen terwijl Ed met mijn trouwring speelt. Het voelt gek dat ze aan de verkeerde verbintenissen voelen, heel gek. Maar mij maakt het niet uit. Kon ik maar voor altijd zo blijven staan. Maar helaas kan dat niet.

De deur gaat open. 'Alles goed hier?' Vraagt Fleur en ziet het sentimentele tafereel. Ze draait zich meteen om en rent de kamer uit. We kijken elkaar even aan en stappen dan meteen weg.

'Jongens! Jullie moeten komen! Nu!' Roept Fleur vanuit de andere kant van de deur en bonst hard.

'Ja ja!' Roep ik terug en loop naar de deur op mijn ballerina's vandaag heb ik een beige jurk aan die hoog afgezet is met korte mouwen. Mijn haar zit naar achter gevlochten en ik heb voor bij mijn ring een bijpassende gouden ketting. We lopen met z'n drieën naar de deur als we trompetgeschal horen. Met alle twee aan een kant lopen we naar beneden waar ze me ondersteunen. In de hal beneden is een groot tafereel bezig. Een meisje met ravenzwart, stijl haar en hoge hakken komt ons tegemoet. Ze heeft een kort, strak zwart jurkje aan dat mooi afsteekt bij haar lichte huid. Met ijsblauwe ogen kijkt ze ons vriendelijk aan en stelt zich voor.