The Princess (#2 KvT)

Hoofdstuk 1

Twee maanden op de vlucht voor dit bos.

Vier maanden zwanger.

Had ik het slechter kunnen treffen? In een bos vol met spookachtige verschijningen en moorden? Een volkomen weerloos vier-maanden-zwanger meisje dat alleen rondzwierf in dat bos? Haar vriend, beter gezegd haar man, die voor haar ogen neergeschoten werd?

Nee.

Het is erg genoeg nu.

Langzaam loop ik door het bos heen, en struikel even over een verlaten boomstronk. Ik heb al drie dagen niet gegeten. Wel gedronken, er zijn genoeg zoetwater bronnen in het Buskari bos. Echt een rare naam. Ik ga zitten op de grond, en teken figuurtjes in de aarde. Ze beginnen met kleine lijntjes, maar uiteindelijk eindigen ze met Edward's hoofd. Mijn verdriet geeft me weer hoop om op te staan en verder te lopen, op zoek naar het einde van dit oneindig grote bos.

'Help,' roep ik, maar natuurlijk hoort niemand me. 'Hoort iemand mij?'

'Hallo?' roept een stem.

Kan niet. Verbeelding. Toch besluit ik om terug te roepen. Ik leun tegen een boom. 'Help!' schreeuw ik zo hard ik kan.

'Ja! Ik ben hier!' schreeuwt een mannenstem terug.

Ik druk mezelf weer omhoog, en houd daarbij m'n buik vast. Je kunt nu wel zien dat ik zwanger ben. Niet heel lang, maar ik ben te opgezwollen om te veel gegeten te hebben.

'Ik kom!' roep ik. In het wilde weg begin ik te rennen en te schreeuwen, allemaal met mijn handen om mijn buik geklemd. De enige reden dat ik mezelf niet van kant maak, is om de baby.

Ik zie een zwart silhouet staan in de verte, en zwaai wild met m'n armen om ervoor te zorgen dat hij me ziet. Het lukt. Hij komt naar me toe gerent, en ik val bijna om van de honger. Hij kan me net op tijd opvangen, want ik val flauw.

***

Als ik bijkom, lig ik in een oncomfortabel, houten bed. Ik probeer m'n ogen open te doen, maar er schijnt een fel wit licht. Ben ik dood? Nee, anders zou ik wel lekker liggen. Ik probeer m'n handen te bewegen. Het lukt. Snel ga ik ermee naar m'n buik, en ik voel rare slangetjes die ik mee trek. Ben ik in een ziekenhuis ofzo? Dit is echt raar.