The Princess (#2 KvT)

Hoofdstuk 12

'Dat kan zomaar niet!' Mompelde hij en rende achter me aan. Hij greep me bij mijn armen en nam me mee. Driftig probeerde ik me uit zijn greep te wurmen terwijl ik wist dat het zinloos was. Hij had me.

'Laat me los!' Bromde ik en trapte naar achter. Hij ontweek mijn trap en probeerde me voorzichtig, zonder mijn buik te bezeren, mee te nemen. Ik keek hem dodelijk aan, maar gaf me wel over.

'Ze is dood,' fluisterde ik tegen hem en voelde mijn ogen waterig worden.

'Dat kan niet,' fluisterde hij terug en keek me aan. Ik ontweek zijn blik.

'En toch is het zo. Waarom gelooft niemand me? Ik voel het.' Hij keek me niet begrijpend aan.

'Kom mee, prinses,' zei hij en trok me aan mijn arm mee. Zwak stribbelde ik terug, terwijl ik wist dat het geen nut had tegen een hooggeplaatste bewaker.

Terwijl we naar buiten liepen, hoorde ik een paar mensen schreeuwen. Ik zag Mia op een brancard zitten met artsen om haar heen terwijl Booth vanuit de Westertoren kwam aanrennen.

'Max!' Riep hij naar de bewaker. Op dat moment kwam ook Edward aangelopen.

'Ik zorg voor haar,' zegt hij tegen Max. Hij knikt naar hem en hand me over. Zodra Max uit zicht is grijp ik zijn gezicht.

'Ze is dood Ed alsjeblieft luister naar me...' fluister ik hysterisch. Hij pakt m'n polsen om te voorkomen dat ik zijn gezicht beschadig.

'Rustig, Liz, alsjeblieft,' fluistert hij terug en vouwt zijn hand om de mijne.

'Nee. Nee ze is dood. Ze is dood en ze komt niet meer terug... nooit meer terug. Nooit meer...' gil ik en sla hard op zijn borst. Hij grijpt mijn arm en leid me weg van alle commotie. Snel propt hij me in een auto en commandeert de bestuurder weg te rijden.

'Wat? Nee! Niet doen!' Schreeuw ik naar hem. Spijtig kijkt hij me aan en wuift de bestuurder weg. 'Stop! Stop de auto!' Een traan stroomt over m'n wang. 'Stop, of je gaat eraan!' Dit doet 'm twee keer nadenken. Maar toch rijd hij weg.

'Als ik stop, hoogheid, is de kans dat ze u pakken het kleinst. Als ik verder rijd, ga ik waarschijnlijk dood door uw handen. Maar ik ben mijn spoedige koningin loyaal, dus riskeer ik liever mijn leven dan hare,' zegt hij zacht en rijd de poorten uit. Ik kijk achterom naar Edward die verslagen op het terrein staat. Dan rijden we een bocht om en kan ik hem niet meer zien.

***

Wanneer ik bij een achteraf boerderijtje kom, ergens in het achterland van Dragonder, ben ik uitgeput. Ik heb niet kunnen slapen van de zorgen over Catherina en snak naar een slaappil. De chauffeur opent de deur voor me en helpt me met lopen naar de deur. Hij belt aan, waarbij twee oude, muf ruiken mensen opendoen. Hij introduceert ons als vader en dochter die een slaap plek nodig hebben voor de nacht en laat daarbij onopvallend ons familieteken zien op zijn pols. Begrijpend knikken ze en openen de deur verder. Ik wist dat ze eigenlijk twee back-ups zijn voor als het ooit mis ging. Maar zelfs hier in de weilanden kon het wel eens fout gaan. Spionnen zitten overal.

''We wilden net gaan ontbijten, eigenlijk. Jullie moeten vast de hele nacht hebben moeten rijden... verschrikkelijk. Hier, neem wat wafels,'' zei de oude vrouw.

''Dank u wel, mevrouw,'' zei ik beleefd terug en schonk haat mijn dierbaarste prinsessenglimlach.

''Och kind, je mag mij wel tante Annie noemen,'' zei ze liefkozend terug en gaf me een aai over mijn verwilderde haren. Ik voelde me meteen thuis. Het was alsof ik echte grootouders had, alsof ik gewoon aan het logeren was bij mijn opa en oma, zonder dat ik een - nee twee hele koninkrijken had om te besturen. Dat ik geen struggles had in het leven, vooral mijn liefdesleven.

Maar helaas had ik dat wel.

''Met Victor,'' zei mijn chauffeur met een diepe stem. Ik keek opzij waar hij zijn telefoon tegen zijn oor had gedrukt. Fronsend luisterde ik hun gesprek. Ik kon maar met moeite een paar woorden verstaan vanaf de andere kant.

''...veilig...prinses...Catherina...dood...gaat het...code rood...onderduiken...William...Fiona...traumatiserend...niet...stop...'' voor de rest was het allemaal wartaal. Maar een ding had ik wel begrepen.

Catherina is echt dood. Ik had nog gehoopt dat ze het misschien zou overleven, maar de goden mogen mij niet. Of ik heb gewoon altijd ongeluk. Mijn leven is echt over als ik erachter kom dat nog meer mensen dood zijn gegaan.

''Hoeveel?'' Vraag ik angstig. Ik probeer de tranen weg te slikken.

''Hoe bedoelt u, majesteit?'' Vraagt hij onwetend. Hij stopt een stuk wafel in zijn mond.

''Hoeveel mensen zijn er dood gegaan?''

Hij slikt zijn eten moeizaam in en mompelt onverstaanbaar een cijfer.

''Sorry?''

''Zes.''

Mijn eerste reactie was hem slaan, maar week daar toch maar vanaf. Het is beter sls ik mijn enige connectie naar Will, Edward en Catherina levend houd.

Catherina. Ze is dood. Ik voel het. Het snijd in mijn botten en bonkt in mijn hoofd. Grote letters met bloed geschreven, wij zijn nog niet klaar. Dit is erge shit. Fuckerdefuck. Oeps, dat mag een koningin helemaal niet denken. De Rode Hand hebben gekregen wat ze wilden, de koningin is dood.