❛❛look into your eyes and the sky's the limit, oh, i'm helpless❜❜
━ helpless, alexander hamilton the musical
Siostry Davenport różniły się od siebie pod wszystkimi względami. Angelica była pewna siebie, przebiegła oraz leniwa. Red stanowiła ostoję s...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
• ━━━━ •
Red zaśmiała się cicho, gdy Michael znowu przyciągnął ją do siebie, nie chcąc wypuścić ją z samochodu, po czym spojrzała na niego, uśmiechając się. Powinna być już w domu, a blondyn wszystko przeciągał. Nie to, że brunetka miała wyznaczone jakieś godziny policyjne, bo w końcu była już pełnoletnia i nikt jej nie mógł niczego zabronić, ale nawet nie dała mamie znać, że się gdzieś zasiedziała, a nie chciała, żeby kobieta się martwiła.
— No wypuść mnie w końcu — zachichotała, odpychając od siebie dłonie blondyna, które błądziły po jej ciele. Michael łaskotał ją czy zaczepiał w jakiś inny sposób, a brunetka nie mogła przestać się śmiać. Przeczuwała, że zrobiła się już cała czerwona, ale nie przeszkadzało jej to. — Muszę już iść. Rodzice pewnie się martwią — dodała, zabierając swoją torebkę z siedzenia.
— A dasz mi buzi na pożegnanie? –— Uniósł brew i uśmiechnął się do niej niczym mały chłopiec. Red zaśmiała się i pochyliła do niego, dając mu całusa, a później wyszła już z samochodu. Przystanęła jednak w bezruchu, gdy zorientowała się, że całej tej sytuacji przyglądał się jej ojciec. Stał w drzwiach frontowych, trzymając jedną dłonią kwadratową szklankę whisky, a drugą wsunął do kieszeni spodni od garnituru.
— Martwiliśmy się z mamą o ciebie, Red — oznajmił z wyraźną ulgą w głosie. Odprężył się jeszcze bardziej, gdy zauważył za kierownicą samochodu, z którego wysiadła jego córka swojego pracownika. W zasadzie jednego z lepszych pracowników. — Gdzie tyle byłaś? — dodał i znowu spojrzał na brunetkę.
— To moja wina, proszę pana. Przyjechałem odebrać ją z pracy i trochę zasiedzieliśmy się na punkcie widokowym. Przepraszam — Michael interweniował w rozmowie, nie chcąc, aby za jego zachowanie i bezmyślność dostało się Red. Nie mógł na to pozwolić. – Mam nadzieje, że nie jest Pan zły.
— Nie. Skądże znowu. Po prostu zaniepokoiłem się, bo Red raczej nie jest typem imprezowiczki i buntowniczki. To nasza grzeczna dziewczyna — Jacob roześmiał się pod nosem, przez co Red się zarumieniła i odgarnęła kosmyk włosów za ucho, nie wiedząc w ogóle, co mogłaby odpowiedzieć. Michael zaśmiał się tylko cicho i pokiwał zgodnie głową.
— To prawda. Chyba najcichsza osoba jaką kiedykolwiek poznałem. I najbardziej oczytana — Blondyn spojrzał na brunetkę, która w porównaniu z nim była malutka.
— Może wejdziesz na chwilę, Michael? Faith zrobiła makaron na kolacje. Powinniście coś zjeść – Jacob wskazał gestem na głąb domu. — Oczywiście, jeśli ci się nigdzie nie śpieszy.
— Chętnie wpadnę, jeśli to nie problem — Blondyn uśmiechnął się, a później spojrzał na Red i uśmiechnął się do niej pokrzepiająco. Brunetka odwzajemniła uśmiech i ruszyła przodem, po tym jak ją przepuścił.
