❛❛look into your eyes and the sky's the limit, oh, i'm helpless❜❜
━ helpless, alexander hamilton the musical
Siostry Davenport różniły się od siebie pod wszystkimi względami. Angelica była pewna siebie, przebiegła oraz leniwa. Red stanowiła ostoję s...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
• ━━━━ •
O poranku, co było zaskakujące, Red nie obudziły żadne krzyki. Spodziewała się tego, że pewnie rodzice natkną się na Michaela i sytuacja wymknie się spod kontroli, a ją samą na dół sprowadzi awantura, ale nic takiego się nie stało, więc chociaż wyspała się dobrze przed długim dniem w pracy.
Był czwartek, a w czwartki w jej planie zajęć żadnych planów nie była, więc zazwyczaj brała pełną zmianę w Spotlight, aby nadrobić swoje ewentualne zaległości. Wstała więc nieco później niż zazwyczaj i wciąż zaspana stworzyła na głowie niechlujnego koka. Następnie wsunęła na swoje stopy stare i dosyć sfatygowane, ale wciąż ciepłe pantofle i po zarzuceniu na siebie szlafroka powędrowała w dół, aby zjeść jakieś śniadanie. Rodzice już dawno powinni być w pracy, a Angelina, nawet jeśli dzieliła z kimś w nocy łóżko, nie wstawała przed południem, dlatego młodsza brunetka poczuła się na tyle swobodnie, że nie przejmowała się tym, co miała na sobie i w samej koszulce, którą niegdyś nosił Jacob zbiegła po schodach w dół i ziewając jeszcze cicho skierowała się w stronę kuchni.
Tylko po to, aby zastać tam stojącego przy blacie Michaela.
Miał na sobie tylko swoje jeansy z poprzedniego wieczora, bose stopy i zmierzwione włosy. Stał tyłem do wejścia do kuchni, więc nawet nie zauważył, że ktoś inny zjawił się w pomieszczeniu, a brunetka bezwiednie rozdziawiła lekko swoje usta. Bezwiednie przesunęła wzrokiem po jego ciele, pojedynczych tatuażach na ramieniu i umięśnionym torsie czy plecach, przez co zaschło jej w ustach. Taka reakcja była zrozumiała, zważając chociażby na to, że Red nie miała okazji, aby zobaczyć kogoś w takiej odsłonie. Ciężko przyszło jej nawet wydobyć z siebie jakikolwiek głos, bo wtedy czuła się tak jakby ktoś wyciął jej język i w dodatku zapomniała jaki się mówi w normalny, ludzki sposób.
Dopiero Michael to zmienił, bo akurat odwrócił się po coś i patrząc przez ramię, zauważył niewielką brunetkę, która stała w progu i była potwornie zdezorientowana.
— Cześć... — przyznał ostrożnie, a Red zdała sobie sprawę, że jego głos zabrzmiał wyjątkowo nienaturalnie, jakby agent chciał zbadać grunt, na którym stał.
Po tym jak ich kontakt się urwał i przestali ze sobą rozmawiać, Red szukała w sobie winy, nie wiedząc tak naprawdę, że nic z tego, co się stało nie było jej winą, a ona była tylko ponownie ofiarą przykrego żartu ze strony siostry, choć ciężko było takie zachowanie nazwać żartem.
— Cześć — odpowiedziała cicho, gdy ocknęła się z amoku w jaki popadła i założyła kosmyk włosów za ucho, który uparcie wydostawał się z koka i opadał jej na włosy, po czym podeszła do szafki ze swoimi kubkami, aby wybrać stamtąd jeden i zrobić sobie herbaty. Jakąś dziwną sposobnością straciła apetyt na to, aby zjeść śniadanie, choć przecież był to najważniejszy posiłek w ciągu dnia.
