NARUTO || scenarios

•Wyznanie uczuć II•

••Ino Yamanaka••
Od kilku dni z premedytacją unikałaś wszelkiego kontaktu z młodą Yamanaką. Byłaś świadoma, że twoje nagłe odcięcie się od blondynki wywołało zaskoczenienie i dezorientację młodszej dziewczyny, aczkolwiek działałaś w słusznej sprawie; a przynajmniej tak ci się wydawało.

Wcielałaś w życie plan, którego celem było wybadanie gruntu oraz wytworzenia napięcia, przed ewentualnym spotkaniem. Choć od dłuższego czasu podejrzewałaś, że Ino odwzajemniała twoje uczucia, co swoją drogą kiepsko ukrywała, potrzebowałaś dowodu potwierdzającego twoją tezę.

Przez trzy pierwsze dni szło gładko. Przestałaś przychodzić do kwiaciarni, unikałaś wspólnych spotkań ze znajomymi, a gdy wpadałyście na siebie na mieście, szybko się zmywałaś. Miałaś lekkie wyrzuty sumienia, widząc jak twoje zachowanie smuci młodszą kunoichi, lecz wmawiałaś sobie, że jeszcze tylko parę dni i koniec. Znowu będziesz mogła cieszyć się codzienną obecnością ukochanej osoby.

Sprawa zaczęła się jednak komplikować już następnego dnia. Nastolatka, gdy tylko zdołała znaleść cię w swoim polu widzenia, z determinacją przedzierała się przez tłumy mieszkańców.

Po następnych dwóch dniach ciągłego uciekania i ukrywania się po całej Konosze, miałaś tego serdecznie dość. Nie miałaś ochoty wychodzić z domu; od samego rana chodziłaś w piżamie, snując się od pokoju do pokoju, czując, że zaczynasz tęsknić za Ino.

Sakura uważnie obserwowała cię od dłuższego czasu, tego dnia decydując się do ciebie przysiąść i wyciągnąć z ciebie to co cię gryzie.

Różowowłosa, która z niedowierzeniem wysłuchała twoich słów i żali na swoją osobę, ledwo powstrzymała się przed rozszarpaniem cię na strzępy. Jak mogłaś się domyśleć, kunoichi znała również stronę Yamanaki. Dziewczyny przyjaźniły się od bardzo dawna i nie zdziwiło cię to, z jakim przejęciem młodsza Haruno na ciebie naskoczyła.

Nie miałaś chwili nawet się wytłumaczyć, gdyż zielonooka wybiegła z domu, zostawiajac cię z burzą myśli.

Nie mogę dłużej jej ignorować, pomyślałaś, Ino powinna wiedzieć dlaczego się tak zachowywałam i ją przeprosić.

Nim jednak zdołałaś doprowadzić się do porządku i udać się do rodzinnej kwiaciarni Yamanaki, drzwi do waszego domu otworzyły się z hukiem. Do środka jak huragan wpadła blondwłosa kunoichi.

Zastygłaś z kubkiem herbaty w ręce na widok wściekłych i zaczerwienionych oczu Ino.

— [__]! Możesz już przestać?! — niebieskooka oddychała ciężko, łapiąc oddech po nieprzerwanym biegu.

Gdy Sakura znalazła blondynkę, nie zdążyła skończyć zdania wyznając, że cały dzień kryjesz się przed nią w domu, gdy Yamanaka zniknęła w jednej z uliczek.

Zamrugałaś tępo powiekami, powoli odkładając kubek na stolik.

— Ino...

— Czy ja... coś zrobiłam? Powiedziałam? Nie chcesz się już ze mną przyjaźnić? — Warga dziewczyny zadrżała, a głos załamał pod koniec zdania. Otworzyłaś szeroko oczy, nie spodziewając się takiej reakcji. — Przepraszam, [__]. Nie wiem co takiego zrobiłam, że nie chcesz mnie już znać, ale proszę, nie traktuj mnie, jakbym nie istniała!

— Ino, to nie tak! — Pokonałaś szybko dzielącą was odległość, przyciągając do siebie ukochaną. Wyklinałaś siebie i swój durny pomysł, który doprowadził najważniejszą kobietę w twoim życiu do łez. — Przestań płakać, proszę. Serce mi się łamie na ten widok.