Beklenmedik, trajik bir kaza...
Kazadan sonra ruhunu teslim etmiş genç bir kız...
Yitirilmiş umutlar...
Toprak altına gömülmüş hayaller...
Ve ansızın, mucize gibi doğan küçücük bir umut...
Kusurları yüzünden kendinden nefret eden Ecmel'in, hayata da...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
Göğe öfkeli deniz, öfkesini kusmak için kafesin kilidini açıp tutsak tuttuğu hırçın dalgaları özgür bırakmıştı ve esaretten kurtulan dalgalar, denizin onlara tanıdığı bu özgürlüğün tadını çıkartırcasına kıyıya vuruyordu. Uzun bir süre hipnoz olmuş gibi dalgaların kıyıya vuruşlarını izledikten sonra başımı göğe kaldırdım. Göğe bakarken onun terk edilmiş ve yalnız olduğunu düşündüm. Ona arkadaşlık eden bulutlar yoktu. Onu sıcaklığıyla kavuran Güneş yoktu. Ay ve yıldızlar, günün bu vaktinde ona konuk olmazlardı. Sanki bir başına kalmış ve tüm ihtişamını kaybetmiş gibiydi. Kim bilir, belki de denizin öfkesi bu yüzdendi.
Buraya pek sık yalnız başıma gelmezdim. Bulutlarını ve Güneş'ini yitiren göğün pek bir şey ifade etmemesi gibi sahil de Hazar olmadan bir şey ifade etmiyordu. Burası onunla güzeldi.
Hazar'ın burada olduğumdan haberi yoktu. Aslında olmam gereken yer Didem'in okuluydu çünkü bugün, yeni yılın ilk üç haftasını geride bırakışımızla okulların eğitimlerine, 15 günlük kış tatili için kısa bir süreliğine ara verecekleri gündü. Telefonumdaki saat 10'u gösteriyordu ve üçüncü sınıfın ilk yarısını bitiren kız kardeşim, annem ve babam işte olduğu için saat 11'den sonra dağıtılacak olan karnesini alırken yanında olmam için beni bekliyordu. Elbette onu yalnız bırakmayıp karnesini alırken yanında olacaktım; ama ondan önce yapmam gereken bir şey olduğu için buradaydım.
Hiç şüphesiz ki insanoğlu, pek çok şeye bel bağlayabilen bir varlıktır. Örneğin doğum günü pastalarındaki birkaç muma, kayan bir yıldıza, yeni bir yıla, düşen bir kirpiğe veya bunlar gibi daha birçok şeye... Mumları üflemeden önce, yıldız kaymasına şahit olduktan hemen sonra, yeni bir yıla girerken veya gözlerinin altına düşen kirpik iki parmak arasına alınırken gözlerini yumarak dileklerde bulunan insanoğlu, dileklerinin gerçekleşeceğine öyle yürekten inanırlar ki sonrasında ne kadar hayal kırıklığına uğrayacaklarını hesaba katmazlar. Ben de bugün, burada elimde tuttuğum beyaz renkli bir balona bakarken sonrasında hayal kırıklığına uğrayıp uğramayacağımı düşünmüyordum. Her gece mutlaka avuçlarımı açıp da yaratandan dilediğim dualarımın yanına bir yenisini daha eklemek için buradaydım.
Geçtiğimiz yıl Hazar'la dilekler dileyip gökyüzüne balonlar salmıştık. O gün beyaz renkli bir balonu gökyüzüne salmadan önce son dilek hakkımı kullanırken Hazar'ın hiç gitmemesini dilemiştim. Yine, beyaz bir balonu gökyüzüne salarken aynı dileği dilemek istiyordum. Belki o balon gökyüzüne ulaşamadan patlayıp düşmüş, gitmesi gereken yere gidememişti.
Parmaklarıma doladığım balonun ipini parmaklarımdan yavaşça çözdüm. İpi parmaklarımın arasında gevşekçe tutarken gözlerimi yumdum, derin bir nefes aldım. Kapalı olmasına rağmen gözlerimden düşen gözyaşlarım yanaklarıma doğru bir yol izlerken gözlerimi açtım ve rüzgâr nedeniyle havada salınan balona bakarken dileğimi diledim.
