Lost in Memories

KABANATA 12

Napapikit ako. Parang may unti unting pumipiga sa puso ko. "I-I lied, Corraine." Bumalik ang atensiyon ko sa kaniya. "I clearly remember everything. I don't have amnesia...I-I just had this fcking illness. This is the only reason why I chose to left you!" He cried. "N–Nahihirapan ka na kasi n–noon. Wala akong mahanap na t–trabaho kasi hinaharang nila M–Mommy. Lahat naman ng b-business na pinapasok natin, napapasara nila. A–Ayokong mas mahirapan ka pa dahil s–sa'kin." He looked at me. "C–Corraine, alam ko n–nahihirapan ka noon. H–Hindi mo lang sinasabi pero n–nararamdaman ko...nahihirapan ka na d–dahil sa'kin. A–Ayoko lang sanang maging pabigat sa'yo k–kaya pinili kong u–umalis.."

Nanginig ang mga labi ko. Kumurap ako kasabay ng mga luhang namumuo sa mga mata ko. "Y–You should've told m–me!" Singhal ko. "H–Hindi mo dapat kami iniwan k–kasi lalaban naman ako, eh. Oo nahihirapan ako! M–May mga panahon ring napapagod na a–ako...pero nag-reklamo ba ako? H–Hindi naman 'di ba?! Lumalaban pa ako, eh! Lalaban pa ako...pero ikaw? Sumuko ka agad!"

"I was s–scared. I love you, Corraine. I really do. Ayoko lang isama ka sa pagbagsak ko. Ayokong madamay ang mga anak natin. A–Akala ko 'yon ang best decision. H–Hindi ko alam na dahil sa ginawa ko, mawawala ang a–anak ko, na hindi ko man lang nakilala."

Yumuko lang ako. Tapos na, eh. Wala nang magbabago. "M-My mom, she promised me that she'll take care of you. She promised me!" He frustratedly said. "S–She broke her promised..." And I hated her, Daniel. Hindi mo alam kung gaano ko kinamumuhian ang Mommy mo. Ayoko lang sumbatan ka pa dahil wala na rin namang magiging silbi 'yon.

Pagod akong bumuntong hininga. "Tapos na, Daniel." Nagpunas ako ng luha. "Kahit ano pang explanation mo, wala pa rin namang magbabago." Sabi ko bago muling bumalik kay Maxine. Umupo ako sa inupuan ni Georgia kanina.

"What does he look like?" Rinig kong tanong niya.

I smiled. Tinitigan ko si Maxine at marahang hinaplos ang mukha niya. "He's a boy version of Maxine," Nilingon ko siya. "They look exactly like you..." Malungkot siyang ngumiti.

"I miss him. Kahit hindi ko sila nakasama ni Maxine, palagi ko silang namimiss."

"I'm sure, he misses you too. Si Maxine kasi kahit hindi ka niya tinatanong sa'kin. Kahit hindi ka niya hinahanap, alam kong namimiss ka rin niya." Sabi ko habang nakatitig sa baby ko.

"I miss you, Corraine. Sa loob ng limang taon, walang oras na hindi kita naiisip. Sa unang dalawang taong wala ako? Gusto sana kitang puntahan, but I was so weak to even lift a finger. I miss you so much to the point that missing you is only the way to stay alive. I miss you so much that I can't even feel all the pain. I don't feel pain just thinking of you. I was longing for you, but I can't go home to you on those hard days."

"What about the remaining three years, Daniel? Limang taon ka ding nawala. What took you so long to come back?"

"It got worse. That three years was hell. I was in coma for 1 and a half year. And then, I was still weak." Dinala niya ang mga mata sa kisame. "Believe me, Corraine. Gustong gusto ko talagang bumalik sa'yo. I just can't do it."

"Then, why now? Mahina ka pa rin. You still sick."

He smiled. "I just wanted to see you, be with you and Maxine before I close my eyes." Natigilan ako. I looked at him, confuse. "I'm sleepy," Muli niya akong nilingon. "Matutulog muna ako. I love you, Corraine." Sabi niya bago pinikit ang mga mata.

Magtatanong pa sana ako, kaya lang mukhang antok na talaga siya. And he look so weak. Namumutla din siya kaya hinayaan ko na lang.

Sakto namang tumunog ang cellphone ko. Mabilis kong kinuha 'yon at sinagot nang makita ang pangalan ni Boss sa screen. Lumayo muna ako sa dalawa. Doon ako pumwesto sa may sofa sa sulok.

"Sir?" Bungad ko.

"I heard may emergency ka raw?" Tanong niya. "Is everything okay?"

Tumango ako. "Yes sir. Na-aksidente lang po ang anak ko, pero maayos na po siya ngayon. Just resting."

"That's good to hear. If you need anything, just call Jack." Aniya.

"Opo, sir." Tango ko. Nilingon ko si Daniel na mahimbing na namang natutulog. "Uhm sir? Pwede po ba akong mag-leave ng 1 month? Kailangan lang po talaga."

Matagal muna bago siya nakasagot. "Why, Corraine?" He asked.

I sighed. "Kailangan ko po kasing lumuwas ng Maynila. Uh magse-send na lang po ako ng mga needed designs, Sir. We just really need to go." Pakiusap ko.

He sighed. "Okay, Corraine. I understand."

I sighed in relief. "Thank you, Sir."

Binaba ko na rin ang tawag pagkatapos kong mag-paalam sa kaniya. Umayos ako ng upo at sinandal na lang ang likod sa pader habang nakatingin sa dalawa.

Mariin akong pumikit. Maximo, You will meet your Daddy, soon. I'll bring him to you. Sorry, It took so long. Please, bare with Mommy more. This is hard for me.