Running On Empty

𝟎𝟕.

«Ξεχνάς εύκολα, Wallace.Σε υπερασπίστηκα στο σκηνικό και έβαλα τον Harrington στη θέση του.»μου έκλεισε το μάτι, σταύρωσε τα χέρια κάτω από το στήθος της και στερέωσε το βάρος της στον τοίχο πίσω μας ακουμπώντας το αριστερό της πόδι πάνω σε αυτόν, παρόλο που υπήρχε μια πινακίδα που έγραφε 'Μην λερώνετε τους τοίχους'

«Δ-δεν»την κοίταξα παραξενεμένη, όμως μετά από μερικά δευτερόλεπτα κατάλαβα τι εννοούσε. Με θεωρούσε αδερφή της ενώ με γνώριζε σχεδόν τρεις εβδομάδες. Δεν ήξερα πως να απαντήσω, πόσο μάλλον όταν η κανονική μου αδερφή δεν έχει πει κάτι τέτοιο για εμένα.Η Winona γέλασε δυνατά και πέρασε το χέρι της μέσα από τα μαλλιά της. Ύστερα στάθηκε δίπλα μου, πέρασε το χέρι της πίσω από την πλάτη μου και το στερέωσε στον δεξί μου ώμο.

«Αχ, μικρή Jade...»αναστέναξε και κατεβήκαμε τις σκάλες της εισόδου. Μόλις φτάσαμε στο τελευταίο σκαλί ήρθε μπροστά μου και έσκυψε για να με φτάσει.

«Θέλω να ξέρεις ότι είσαι το πιο γαμάτο άτομο που έχω γνωρίσει. Έχεις τσαγανό, έξυπνο χιούμορ και απίθανες ιδέες που κάποια στιγμή, κάποιος εκεί έξω θα τις εκτιμήσει. Έχεις ταλέντα σε πολλά πράγματα, πρακτικά είσαι το πιο έξυπνο άτομο εδώ μέσα και δεν αναφέρομαι στους βαθμούς σου, κι εξακολουθείς να μειώνεις τον εαυτό σου και να αναλώνεσαι με ένα μάτσο μαλάκες που σου διαλύουν την ψυχολογία.»

«Όσο για τη μάνα σου, πρέπει να καταλάβεις ότι δεν είμαστε οι γονείς μας. Αυτή μπορεί να είναι όσο ρατσίστρια και οπισθοδρομική θέλει. Είναι δική της επιλογή. Κανένας δεν λέει ότι οι απόψεις των γονιών μας πρέπει να είναι και δικές μας. Θα γίνεις δεκαοχτώ σε μερικούς μήνες, θα πάρεις τη ζωή στα χέρια σου. Θες να την έχεις πάνω από το κεφάλι σου να σου λέει τι θα πεις και τι θα κάνεις;»

«Όχι.»απάντησα κοιτώντας τα παπούτσια μου.

«Έτσι μπράβο. Έχεις ανάγκη την επιβεβαίωση της Kat; Θα σου πει εκείνη τι είναι το σωστό και τι το λάθος; Θα καθορίσει μια δεκαεξάχρονη κοπέλα τι είδους απόψεις θα έχεις;»

«Όχι.»

«Τότε γιατί στεναχωριέσαι; Γιατί μοιάζεις με ζωντανή νεκρή κάθε φορά που σε βλέπω;»

«Γιατί είμαι μια αποτυχία, γι'αυτό.»κλώτσησα ένα πετραδάκι και κοίταξα στιγμιαία τον ουρανό. Ήταν μία από τις φορές που η Winona μιλούσε δυνατά, φαίνονταν θυμωμένη και με έκανε να νιώθω σαν μωρό που το μάλωναν οι γονείς του. Είχε δίκιο όμως. Μιλούσε στην καρδιά μου,έλεγε όλη την αλήθεια που με πλήγωνε. Και γι'αυτό θα την εκτιμώ για πάντα.