This school changes everything.

Hoofdstuk 19

Na een paar seconden haal ik m’n tanden uit haar nek en verdwijnen m’n scherpe hoektanden weer.

Nu is het afwachten…

POV Alicia

Ik schrik wakker en ik hijg hevig. Hyperventilerend kijk ik om me heen. Waar ben ik en wat is er met me gebeurd?

Ik droomde dat ik door het bos rende en dat er een giftige slang in mijn nek beet. Er ging een schok van angst en pijn door mijn lichaam heen. Toen zag ik opeens een meertje en rende daarheen. Toen ik aan de waterlijn stond zag ik mijn spiegelbeeld. Ik had mooi glanzend haar en mijn huid zag er bleek en egaal uit. Ook had ik hoektanden. Scherpe hoektanden. Toen ik ze beter wilde bekijken en ik me voorover boog, viel ik het pikzwarte water in. Ik probeerde naar boven te zwemmen om adem te halen maar het lukte niet. Ik leek wel verlamd. Ik kreeg geen lucht, dus mijn longen begonnen te schreeuwen om zuurstof, ze brandden. Ik kreeg tranen in mijn ogen en daardoor werd mijn zicht eventjes wazig. Toen mijn tranen waren opgelost in het water om me heen, zag ik een mooie, kleurige vis naar me staren. Ik wilde mijn hand uitstrekken om de vis aan te raken, maar nog steeds voelde ik me verlamd. Opeens zwom de vis snel weg, mij achterlatend in het rustige water. Waarschijnlijk schrok hij ergens van.

Ik besloot er niet meer over na te denken en me maar gewoon over te geven aan het water om me heen. Langzaam zonk ik naar de bodem. Toen ik eenmaal op de zanderige bodem lag, zag ik boven me een fel licht. Opeens verdween de bodem onder me en werd ik naar boven getrokken. Door wat? Ik heb geen idee.

Plots was ik boven water en hoestte ik hevig. Ik keek om me heen. Ik werd verblind door een wit licht. Ik zag… Jonah?

‘J- Jonah…’ kreeg ik er met moeite uit. Hij glimlachte naar me en wilde naar me toe komen. Plotseling zag ik dezelfde giftige slang die mij had gebeten, naast Jonah liggen, klaar om aan te vallen. Ik wilde hem roepen dat hij moest uitkijken, maar er kwam geen geluid uit mijn mond. Toen viel de slang aan en Jonah viel op de grond. Ik wilde gillen, maar het lukte niet. Ik leek zelfs niet meer te kunnen ademen.

Dat was het moment dat ik wakker werd, snakkend naar lucht. Ik gilde zelfs een keer en toen barstte ik uit in tranen. Toen voelde ik twee sterke armen om me heen. Verbaasd stopte ik even met huilen, maar toen ik zag wie het was, huilde ik van blijdschap en opluchting.

‘Rustig maar,’ zei hij. ‘Het komt goed.’ Jonah wreef over mijn rug en gaf me een kusje op mijn wang. Hij boog wat naar achteren zodat hij me kon aankijken. ‘Gelukkig ben je weer wakker.’ Hij had rode ogen. Had hij nou gehuild?

‘W- wat is er gebeurd?’ snik ik.

‘Dat is een lang verhaal…’ hij zucht.

‘Ik herinner me nog dat ik viel, van het trappetje in het bos.’ Flarden met beelden komen weer terug. ‘Ik was me aan het verstoppen voor je, en toen,’ ik denk diep na. ‘Toen gleed ik uit van het trappetje. Het laatste wat ik hoorde waren voetstappen.’ Ik begin weer te huilen.

‘Shhh,’ Jonah wrijft geruststellend over mijn rug. ‘Ik heb je hierheen gebracht en toen..’ hij bijt even op zijn lip en kijkt naar zijn handen.

‘En toen wat?’ ik kijk hem met waterige ogen aan.

‘Ik heb je getransformeerd.’

-----------------------------

Ik hoop dat jullie het een leuk hoofdstuk vonden!

Vote&comment!