This school changes everything.

Hoofdstuk 15

Ik voel me heel zwak. Ik zet het glas water op een kastje en ik leun met beide handen tegen hetzelfde kastje aan. De spiegel hangt boven het kastje aan de muur, dus ik kijk nog even naar mezelf. In het spiegelbeeld zie ik Elena al enthousiast naar me toe huppelen, uitgerust met borstel en al.

Dit gaat niet goed… Het beeld wordt wazig en met moeite krijg ik er nog uit: ‘Help…’ En voordat ik het doorheb lig ik bewusteloos op de grond.

‘Ze moet getransformeerd worden!’ ‘Dat mag ze zelf bepalen!’ Ik hoor een klap. Langzaam open ik m’n ogen. ‘Ze is in gevaar, snap dat dan toch!’ Vaag zie ik twee schimmen aan de andere kant van de kamer. Blijkbaar zijn ze aan het ruziën. Pff, wat heb ík een bonkende hoofdpijn zeg. Waar ben ik eigenlijk? Langzaam kom ik overeind. Ik kijk om me heen.

‘Schreeuw niet zo! Zo meteen maak je haar wakker!’ ‘Ik moet niet schreeuwen? Wat ben jij dan aan het doen?’ schreeuwt de andere stem terug. Ik kreun even van de hoofdpijn, die alleen maar verergerd wordt door al dat geschreeuw. Ik wil m’n mond open doen om te zeggen dat ze moeten ophouden maar er komt geen geluid uit m’n mond. Wat krijgen we nou? Ik probeer het nog een keer. Weer geen geluid. Ik probeer te gillen, maar dat werkt ook niet. Verslagen plof ik weer achterover.

Ik schrik als opeens Jonah en Elena naast me staan. ‘Je bent wakker…’ zegt Jonah een beetje beschuldigd. Elena wiebelt ook van haar ene voet naar haar andere voet.

Ik probeer te vragen wat er is, maar er komt geen geluid uit m’n mond. Opeens voel ik me zó beroerd dat ik plotseling begin te huilen. Ik snik wel maar je hoort het niet. Wat is er toch allemaal aan de hand met me? Waren we maar nooit verhuisd. Dan hoefde ik ook niet naar deze rare school en had ik gewoon een normaal leven, zonder allemaal vampiers om me heen.

Opeens rent Jonah de kamer uit. Voordat hij de kamer uit rent kijkt hij me nog even bezorgd aan. ‘Eikel..’ mompelt Elena. Ik wil vragen waarom maar dan herinner ik me weer dat ik niet meer kan praten. ‘Alicia, het komt goed oké? Waarschijnlijk heb je gewoon een verkoudheidje op gelopen.’

Ze loopt even naar de kraan en vult een glas met water. Ze loopt rustig naar me toe en komt naast me zitten. Ze overhandigt me het glas en gulzig drink ik ervan. Als ik het op heb, komen de tranen weer. Elena geeft me een knuffel. ‘Het komt echt wel goed,’ fluistert ze. Na een tijdje zo gezeten te hebben schrikken we op van de deur die open wordt gesmeten. Jonah en de directeur komen haastig naar ons toe gerend. Elena staat op en begint meteen met Henrik te praten.

‘Ze viel opeens bewusteloos op de grond en toen flipte ik want ze zag heel bleek en toen rende ik naar Jonah zijn kamer en toen vertelde ik het hem en toen kwam hij snel hier heen en toen kregen we ruzie, want hij vind dat ze zo snel mogelijk moet transformeren maar ik vind dat ze het op haar eigen tempo moet beslissen, want tja het is een grote beslissing en toen werd ze wakker en nu kan ze niet meer praten.’ ratelt ze in één keer door. Henrik laat het nieuws even op zich inwerken en dan kijkt hij Jonah kort aan. Dan stapt hij in een vlug tempo naar mij toe.

‘Alicia…’ begint hij. ‘Rust goed uit. Je hebt het nodig. Ik zal zorgen dat je elke ochtend, middag en avond een maaltijd krijgt en je krijgt vrijstelling voor de lessen.’

Mijn mond valt open. Ik krijg gewoon roomservice! Henrik staat op en loopt weg. ‘Nog beterschap,’ zegt hij voordat hij door de deur loopt.

‘Mag ik even met haar alleen zijn, Elena?’ vraagt Jonah. Ze mompelt wat en loopt dan de kamer uit. Hij houdt mijn handen stevig vast. Hij schrikt even voordat hij zegt dat ik ijskoude handen heb. ‘Het gaat goed met je komen. We gaan er gewoon alles aan doen. Ik kan je niet kwijtraken…’

Hij slikt even en kijkt me dan doordringend aan. ‘Alicia, ik vind het heel belangrijk dat je je weer beter voelt, dus ik zal je nu laten rusten. Als er wat is, je weet me te vinden hè?’ Ik knik en Jonah verlaat de kamer.

Mijn ogen worden zwaar en ik merk dat ik eigenlijk heel moe ben. Ik laat de slaap het van me overnemen en ik val ik een onrustige, diepe slaap.

~

POV Jonah

Ik verlaat de kamer van Alicia en ren door de gangen heen. Ik heb een slecht voorgevoel over Alicia. Ze ziet er echt beroerd uit. Waarom kan ze niet meer praten? Dat klopt gewoon niet. Ik word uit mijn gedachtes gerukt door de irritante stem van Roger, de jongen die als kracht heeft dat hij lucht kan sturen. ‘Wie hebben we daar? Maak je je zorgen over je zielige vriendinnetje?’ Ik draai me met een ruk om en kijk recht in de grijze ogen van Roger. Ik trek een wenkbrauw op.

‘Wat moet je?’

‘Zo zo, volgens mij is er iemand met het verkeerde been uit bed gestapt vanochtend.’

‘Roger, hou je mond.’ Als hij nu nog zo’n opmerking maakt gooi ik hem van de trap af.

‘Ik weet echt wel waar jullie gisteravond waren hoor,’ zegt hij geheimzinnig. Ik vouw mijn armen over elkaar heen en staar hem kwaad aan.

‘Was het leuk in het bos? Nog vriendjes gemaakt met vampiers van die andere stam? Misschien dat je vriendinnetje daarom wel zo ziek is…’ Wat bedoelt hij daar nou weer mee? Ik twijfel geen seconde en in no time sta ik recht voor Roger en grijp hem bij zijn kraag. Ik til hem een beetje op en kijk hem woedend aan.

‘Je maakt mij niet bang, hoor, met je kracht.’ zegt hij kalm. Ik verslap even en dat had ik niet moeten doen, want Roger krijgt zichzelf los door me met een krachtige windvlaag weg te duwen. Hij klopt even het ‘stof’ van zijn kleding en loopt dan weg.

‘Ik ben nog niet klaar met jou!’ roep ik hem nog na. Waarschijnlijk heeft hij het niet meer gehoord want hij is de hoek al om gelopen.

Opeens krijg ik een sterk gevoel dat ik naar Alicia moet. Ik twijfel niet en meteen ren ik naar haar kamer toe. Ik klop even op de deur maar ik krijg geen antwoord. Ik klop nog een keer maar er wordt weer niet geantwoord. Ik gooi de deur open en ren naar Alicia’s kamer. Ze ligt slap in haar bed en ik sprint naar haar toe om haar wakker te schudden. Ze ziet nog bleker dan ze ooit is geweest en even denk ik dat ik haar kwijt ben. Ik voel tranen prikkelen maar ik probeer ze in te houden. Ik voel even aan haar voorhoofd. Ze is bloedheet! Ik schud haar nog een keer door elkaar. Langzaam opent ze haar ogen weer. Ze knippert even verbaasd en ik voel me opgelucht. Opgelucht dat ze er nog is. Dat gevoel verdwijnt echter al snel als ik merk dat ze heel slapjes aanvoelt.

‘Alicia! Gaat het?’ stomme vraag natuurlijk, want ze kan niet praten. Ze antwoord niet, geen knikje of bevestigend gebaar. Het enige wat ik als antwoord krijg is een verbaasd kijkende Alicia.

‘Wat is er? Hoorde je me wel?’ weer krijg ik een verbaasde blik toegeworpen. Ze schudt een keer hevig met haar hoofd, staat op om weer wat water te pakken, en dan gaat ze opeens naast me zitten alsof er niks is gebeurd. Ze heeft weer wat kleur op haar gezicht en zegt: ‘Wat is er gebeurd?’ Vol ongeloof voel ik weer even aan haar voorhoofd, maar ze heeft weer een normale temperatuur. Ook ziet er niet meer slap of ziekjes uit. Wat gek?

-----------------------------

HEEY

WOW dit boek heeft al 2.6K reads! Thankyou all :D

Wat denken jullie dat er met Alicia aan de hand is?

En wat bedoelde Roger?

Ik hoop dat jullie het boek nog steeds leuk vinden, ondanks dat ik een tijdje niet meer kon updaten

Vote&comment :D