Costiño Series 4: Tagpuan (HANDSOMELY COMPLETED)

Kabanata 7

Kabanata 7

Hindi pa

Umalis siya isang buwan na ang nakalipas. But we are still connected through internet or video call. Sa isang buwan na lumipas, walang araw na hindi kami nagvi-video call. He still managed to talk to me and look for myself after he has a hard time in States.

Sa unang buwan na lumipas, palagi pa kaming nagkaka-usap, he even call me and text me. Pero nung dumating na ang ikalawang buwan niya doon, naging mailap na siya. Minsan nalang kung tumawag at magparamdam sa akin. Sa isang linggo, isang beses nalang siya kung tumawag sa akin. I was so stressed because of his sudden lost.

Busy na ba talaga doon at hindi na makatawag sa akin? Mabigat na ba talaga ang ginagawa nila doon kaya nahihirapan na siyang tumawag sa akin? Maiintindihan ko kung sabihin niya lalo pat iyon naman ang purpose nila sa pagpunta doon. Maybe he needs more time there, at maaaring maging sagabal ako.

Siguro nahahati na ang oras niya sa akin at sa pag-aaral doon. And worst is, nahulog siya kaya halos hindi na makatawag sa akin. Wag naman sana. Magagalit sa kanya ang kanyang papa sa oras na malaman nitong ganun ang nangyari sa kanya doon.

Kaya nung lumipas ang tatlong buwan, hindi na muna ako umasa lalo pat hindi na talaga siya tumatawag sa akin o nagti-text. Inintindi ko yun kasi pag-aaral niya ang nakasalalay dito. So my class started. Nag focus talaga ako sa unang tapak ko sa junior high school. At first, nahirapan akong mag adjust kasi advance na sila masyado sa aralin.

My classmates are English fluent and they are practiced talking it. Kaya nahirapan akong sumabay lalo pat medyo nahihirapan ako sa English. But I still managed to stand up in activities and home work. Sa recitation, kulelat ako. I still studying hard as time goes by. At tuluyan nang hindi nagparamdam sa akin si Gavino. Ni-text manlang ay hindi na niya ginawa. I accept it, he really need to study hard.

Kaya nung tumungtong ako ng grade eight junior high school, nakapag adjust na ako ng tuluyan. Hindi na din ako umasa kay Gavino lalo pat nararamdaman kong kinalimutan na nga yata ako nun. I accept it. Bata pa naman ako at maaaring matinding attraction lang talaga ang nararamdaman ko. I try to condoned him. I try to condoned his memory to me.

Ginalingan ko nalang sa pag-aaral. Nilalaban na din ako sa mga patimpalak katulad ng research for literacy at iba pa. Una kong tapak sa Japan nung sinali ako ng adviser ko sa isang prestigious research. I was so nervous that time because of my age. I was already fifteen years old and still moving for my life.

I got runner up. Nahirapan ako lalo pat magagaling ang mga kalaban ko. Kaya nung bumalik ako nagkaroon ng karangalan sa pagiging runner up ko. Daddy was so happy for me. He supported me and appreciate my efforts. When I become grade nine, I already adjusted everything. Nakalimutan ko na nga si Gavino. Hindi ko na siya masyadong naiisip at tumanggap na din ang ng manliligaw.

My first boyfriend was a grade ten, my senior. Naging masaya ang samahan namin at tumagal iyon ng ilang buwan. Ang problema lang ay nalaman ni daddy ang tungkol sa kanya kaya iyon ang naging rason ng paghihiwalayan namin. Minahal ko yun kahit pa minsan nagkakaroon kami ng awayan.

Kaya hindi na ako tumanggap ng manliligaw at nag focus nalang talaga sa pag-aaral ko. I got an awards for being a good student. Binigay sa akin ang apat na awards na lalong kinasaya ni daddy. My dear friend, Estrecia Blaine was in her grade ten also but in different school. She was enrolled in Manila and study there.

And that year was my biggest devastation. In my facebook, I saw Gavino with her currently girlfriend. It was different from his girl here. They were sweet and looking in love. Umiyak ako sa sarili kamay habang pinagmamasdan ang mga larawan nila na nagkalat sa social media. At napatunayan ko nga iyon ng minsang ibalita sa news ang nakitang larawan nila.