That Girl Pristine Madrigal

Chapter 8

Chapter 8

Pristine

Masayang masaya akong umuwi sa bahay. Nandoon rin sina Kyle at Thomas.

Sinalubong nila ako ng mahigpit na yakap na sinuklian ko rin naman kinalaunan. I'm so happy to be back. Buong akala ko huli na para saakin. Halos mangiyak-ngiyak ako sa mini reunion namin.

We happily talked about what happened when I'm gone. We did some catch up, maliban na lang sa nangyaring aksidente.

Sa maikling oras na nawala ako, ang dami ng nangyari sa kanila.

Nakita ko kung papaano sila nagsumikap na hindi banggitin si Trake sa usapan. I'm glad that they are not pressuring me to talk.

Ang isipin ang pangalan niya ay naghahatid na kaagad ng kakaibang kirot sa puso ko.

Every word that he has said to me the last time we met leaves a deep scar in my heart.

Totoo pala talaga na words are the sharpest sword in the world. Yes, it did inflict me physical pain but emotionally? Mas matindi pa yata.

Alam niya kayang muntik na akong mamatay? But who am I kidding right? He's not interested. He did not care anymore.

Wala lang ako sa kanya.

Ni hindi ko nga narinig na hinanap niya ako. He did push me away but I still hope that somehow he still cares.

Palaging tumatakbo sa isip ko na lahat ba ng mga ipinakita niya saakin noon, alin kaya doon ang totoo at scripted?

Kailan niya plinano ang lahat at gaano siya kasaya na sa wakas! Sa wakas nakaganti rin siya sa anak ng babaeng sumira ng pamilya niya.

Imagining him partying with my demise makes me want to cry even more.

Ganito pala ang pakiramdam kapag nagkagusto ka sa isang tao pero hindi naman nasuklian at ang masaklap pa, niloko ka pa.

Minsan naiisip ko na lang na siguro i really deserves it. Kasi sinira ni Mama ang pamilya nila. So it's only natural for me to experience the karma.

Love is beautiful yet it has the power to destroy.

I witness the kind of love full of sadness and misery.

Never did I imagine that I will also be a victim of that.

A gentle tap in my shoulder caught my attention. Masyado na pa lang malalim ang iniisip ko't di ko na namalayan na madilim na sa labas at naguumpisa ng umiihip ang malamig na simoy ng hangin.

The breeze gives chills in my body.

"Anong iniisip mo?"

I was surprise to see Tyler in my side. He's eyeing me carefully and I can also see that he's worried. Ngumiti ako ng tipid, to reassure him that I'm fine.

"Wala naman. Wala ito"

Ayoko ng makadagdag pa sa iniisip nila so I want to keep everything to myself. Masyado ko na silang pinagalala nitong mga nakaraang araw.

I was stunned when Tyler side hug me. Kumirot ang puso ko dahil doon. What did I do to deserve people like them?

Parang hindi naman yata ako karapat-dapat.