Destined (Montenegro Series #1)

18

Hindi rin nagtagal ay umalis sa tabi ko si Salem dahil tinawag ulit siya ng mga kaibigan ni Imee. I glared at his back and sighed. Akala ko pa naman eh kasama ko siya buong gabi. He was laughing at something and it looks like he is enjoying himself. He is not like that when I am around. It feels like he restrained himself to be like that. Ganon ba talaga kapag mas komportable ka sa taong nakasama mo na dati.

"Kung nakakatunaw ang tingin kanina pa natunaw yang asawa mo. Kalma, girl." saad ni Carson sabay pasa sa akin ng isang baso ng tequila. Nababadtrip ako kay Salem kaya uminom ako uminom.

"How can he be happy like that? Nandito yung asawa niya nanggagalaiti sa selos." sabi ko sabay kuha ng tequila shots ulit.

"So nagseselos ka?" gulat na tanong ni Carson. Sinamaan ko siya ng tingin at tinawanan niya lang ako. "I couldn't believe it. I know your undying crush kay Salem pero I didn't think na aabot sa punto na makikita kitang nagseselos."

"Nakakainis lang. Kung pwede ko lang siya hilahin dito eh."

"Pwede mo namang gawin yun ah. Asawa mo yun." I shook my head and dryly drink a tequila shot once again.

"Yaan mo siya doon." she shrugged and I sighed. Pinagmasdan ko ulit siya at umiling na lang. Bahala siya sa buhay niya. Uminom ako ng uminom at nagpakasaya. Not minding if I will regret this tomorrow. Gusto ko lang kalimutan yung inis ko sa kanya. He promised me before na once na ikasal na kami, he will not talk to Imee anymore pero sino ba naman ako para pagbawalan siyang makipagkaibigan. He surely has the right mind. Malaki na siya at alam naman niya na kung ano ang tama at mali.

Pagkagising ko ng umaga ay agad akong napadaing sa sakit ng ulo ko. Naramdaman ko rin na may mabigat na bagay na nakadagan sa tiyan ko. Napalingon ako dahil kinabahan ako kung sino ang katabi ko. Lumuwag ang pakiramdam ko ng makitang si Salem lang ito.

"Stop moving, will you? I'm sleeping." he said. Nagulat ako ng bigla niya ako hilahin palapit lalo sa kanya. Nararamdaman ko ang init ng hininga niya sa batok ko at hindi ko maiwasang mamula sa ginagawa niya.

"What are you doing?" I whispered enough for him to hear what I am saying.

"Sleeping, obviously."

"Sino naghatid sa akin dito? I am sure that hindi kita kasamang umuwi kagabi." sabi ko trying my best to sound that I am mad at him.

"Si Johan." Hindi niya pinansin ang iba kong sinabi which makes me more curious kung saan siya galing. Everything seems blurry last night nung uminom ako ng marami pero not blurry enough for me to not see that he is missing. He suddenly disappeared and I don't know where he went.

"Let's wake up na. Treat our hangover." Tinanggal ko ang kamay niya sa akin. Bago ako lumabas nakita ko siyang kumunot ang noo pero hindi ko nalang ito pinansin at pumunta na sa kusina para magsimulang maghanda ng almusal.

I pretty sure why I feel like what I feel yesterday. I am jealous. Sino ba namang hindi kung nakikita mo yung asawa mong nakikipag-usap sa ex niyang sobrang minahal niya noon at parang wala lang sa kanilang dalawa ang nagibg break up nila. I like Salem. I know that to myself but habang tumatagal ang pagsasama namin ay lumalalim din ang pagtingin ko sa kanya. I get to know him more. I get to know his likes and dislikes. I get to know what is he like kapag nasa bahay lang.

I get attached to him.

Yun ang kinakatakot ko. Why? Kasi baka mamaya ako lang ang naattach sa sitwasyon namin. I hated and still hate our situation pero I never hated him. I can't hate him. Buong maghapon ay hindi ko siya pinansin. Gusto ko siya naman ang gumawa ng paraan. Gusto ko siya naman ang magsimula. Gusto kong magkaroon ng assurance. Not assurance na gusto niya ako but assurance na kahit papano eh naacknowledge niya ako bilang asawa niya.