Loveｄｅｐｅｎｄｅｎｔ

Δεν μπορείς να σπάσεις αλυσίδες που δεν τις βλέπεις.

Υπάρχει πάντα στην παιδική μας ηλικία μια στιγμή που ανοίγει μια πόρτα και μπαίνει το μέλλον.

Graham Green, 1904-1991

Οι πορτες.
Λενε ότι όταν μια κλεινει μια άλλη ανοιγει.
Ανοιγει και σου προσφερει ότι η προηγουμενη σου στερησε μα και κατι παραπανω.
Η εκφραση αυτή αποτελει μηχανισμο διαχειρισης και ανακούφισης του ανθρωπινου πονου, γιατι εν τελει καθετι κανουμε στην ζωη μας διχως καν να το συνειδητοποιούμε στρεφεται γυρω από τον φοβο της απωλειας.

Οποτε να, κλεινει η πορτα και ανοιγει το παραθυρο.
Μα η πλατη σου είναι ακομα κολλημενη πανω στο βαρυ ξυλο και το χερι σου αγγιστρωμενο πανω στο πομολο.
Νομιζω ότι καποιος καποτε ειπε, πως όταν μια πορτα κλεινει, μια άλλη ανοιγει για να σου εμφανισει μια ακομη κλειστη πορτα.
Ειρωνια ετσι;

Δεν είναι θεμα πορτας, ή παραθυρου, αλλά θεμα κλειδιού,επιλογης.

----

Ο Ορεστης Νικολαΐδης παρκαρε ατσαλα στην θεση του γκαραζ που υπηρχε εκει αποκλειστικα για εκεινον.
Ειχε αργησει πεντε ολοκληρα λεπτα, μα δεν μπορουσε να τον νοιαζει λιγοτερο.
Εβγαλε τα γυαλια ηλιου του και πηρε τη θηκη του βιολιου από τη θεση του συνοδηγου, την εριξε χαλαρα στον ωμο του και κλειδωσε το μαυρο τζιπ.Φορουσε σκουρο φαρδυ τζιν και ένα λευκο φουτερ που αναδεικνυε το σταρενιο του δερμα.Μασουσε ηδη την πρωτη τσιχλα κανελας για την ημερα και η ωρα ηταν μονο 9 και πεντε.

Μπηκε στο ασανσέρ που οδηγουσε στον πρωτο οροφο, εκει που βρισκοταν η αιθουσα η οποια την επομενη εβδομαδα,μια ανασα από τα Χριστούγεννα, θα φιλοξενουσε την εκδηλωση του Ιδρυματος Ωναση.Σημερα ηταν η  προβα τζενεραλε και το αγχος κολυμπουσε στον αερα.Οταν οι πορτες ανοιξαν ειδε εργατες να μετακινουν καρεκλες και διακοσμητικα στοιχεια,ενώ αλλους να κρεμανε πίνακες,μια υπευθυνη με ενοχλητικα τσιριχτη φωνη εδινε οδηγιες  και η ορχηστρα στην σκηνη ηταν ένα μεγαλο βουητο.

Εκεινος ανενοχλητος περπατησε με αργο βημα μεχρι εκει σφυρίζοντας την μελωδια που θα παιξει.Ηξερε οτι τον κοιτουσαν, ακομα περισσοτερο γνωριζε τον θαυμασμο που απεπνεε το ονομα του στον χωρο.Ηταν περήφανος, γιατι το ειχε φτιαξει μονος του, δεν το κληρονομησε από κανεναν.

Ηταν ο Ορεστης Νικολαΐδης, ο βιολιστης που καθηλωνε αιθουσες ολόκληρες και ηγειτο ορχηστρες.Δεν αποτελουσε μυστικο το παγκοσμιο ενδιαφερον γυρω από το ονομα του, οποτε η επιλογή του να παραμεινει στην Ελλαδα και να συνεργαστεί με τις δυο εθνικες ορχηστρες αποτελεσε πρωτοφανες γεγονός, την στιγμη που η Συμφωνικη του Βερολίνου του προσεφερε μισθο σχεδόν τριπλασιο εκεινων που θα επαιρνε συνολικα. 
Μα δεν τον ενοιαζε, ειχε κανει όπως ελεγε 'γερη μπαζα' τα τελευταια πεντε χρονια στην Νεα Υορκη και επειτα στην Γερμανικη πρωτευουσα.Αυτο που του ελειπε ηταν η Ελλαδα,και αλιμονο, οι ανθρωποι του εκει.