Loveｄｅｐｅｎｄｅｎｔ

Καλύτερα να μην αρχίσεις ποτέ παρά να μην τελειώσεις ποτέ.

Η Ιθάκη σ' έδωσε τ' ωραίο ταξίδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κ. Καβάφης

Ρε παιδι μου,
κοιτα,
Εγω ηθελα να ζησουμε πολλα μαζι.
Σε ειδα για πρωτη φορα και φανταστηκα τις καλυτερες μας μερες,
τις χειροτερες, τις συναρπαστικες, τις καθημερινες, αυτες που θα αναπολουσα.

Ηθελα να με ξυπνας νωρις με καφε και φιλι,
να σε αφηνω ξαγρυπνο το βραδυ με τις ιστοριες μου απο την μυθολογια,
να με εξοργιζει η χαλαροτητα σου απεναντι στην υστερια μου,
να σε χαζευω να οδηγεις.
Να με κρατας απο το χερι για να περασουμε τον δρομο, να με αγριοκοιτας και να απορεις.
"Που εμπλεξα;"
Να ανεχεσαι τις επτα διαφορετικες προσωπικοτητες μου, την απεραντι κυκλοθυμια μου, και εγω να κανω υπομονη απεναντι στα 'δικα σου΄που σε πιανουν και σε αφηνουν.
Μα τα αγαπω τα 'δικα σου', ετσι σκεφτηκα οταν σε ειδα για πρωτη φορα, διχως να σε ξερω.

Εφυγες.
Και δεν υπαρχουν λεξεις για να με πεισουν,
πως δεν θα επιστρεψεις.

Εμενα, 
που εξυψωνω τον ερωτα που δεν προφτασαμε να ζησουμε.
Και κρατιεμαι, 
ισορροπω,
πανω σε ενα σκοινι υπομονης και αρνησης.

Ποτε κοιτω κατω και παγωνω, ποτε μπροστα και φοβαμαι.
Γιατι παντου βλεπω κενο.

Μα τραβαω την αγκαθωτη κλωστη που μας ενωνει,
μεχρι να μην αντεχεις αλλο,
μεχρι να μην μπορω,
Μεχρι τα χερια μου να ματωσουν απο το αιμα σου.

Κι υστερα, σαν με βαρεθεις,
 να με τιναξεις απο επανω σαν σκονη που επεσε στην μπλουζα σου.
Σαν μια βουβη προσταγη, πως φτανει, τωρα αλλο δεν θες.

Και υποσχεθηκα να κλεισω σε ενα κουτι την στιγμη αυτη,
που θα σε εχω μα δεν θα σε θελω.
Να την κρατησω για παντα και να την κοιτω, να φουσκωνει ο εγωισμος μου,
να ξεχνω οτι ειναι γεματος τρυπες και μπαλωματα.

Εκεινη, ειπα, θα ειναι η στιγμη της εξαθλιωσης του χρωματος που εβαψα τον ερωτα,
(του χρωματος των ματιων σου.)

Και γυρισες.
Κοιταχτηκαμε στα ματια και γελασα, 
δυστυχισμενη που η ζωη ειναι αδικη.

Γιατι η στιγμη που περιμενα εφτασε,
εσυ με ηθελες,
κι εγω ακομη πιο πολυ.

  Άκουσε την φωνή της πριν την δει και αυτό τον τάραξε ακόμη πιο πολύ. Γέμισε την καρδιά του με μια περίεργη ακαθόριστη ανυπομονησία, τόση, που αν είχε ουρά θα τον έβλεπες να την κουνάει. Η σκληρή και σκοτεινή λογική στο μυαλό του όμως, του υπενθύμιζε ότι απέναντι του δεν θα έβρισκε την Κυβέλη, τουλάχιστον όχι όπως την άφησε.
Μα δεν τον ένοιαζε, ήθελε να την δει, σε όποια και κάθε μορφή της.