Loveｄｅｐｅｎｄｅｎｔ

Κάποιους η αγάπη τους πνίγει.

-Να σου δώσω έρωτα;
-Δώσε μου!
-Είναι βρώμικος. .
-Δώσ' τον μου βρωμισμένο!
-Να μαντέψω θέλω . .
-Μάντεψε.
-Θέλω να ρωτήσω ακόμη . . .
-Ρώτησε!
-Ας υποθέσουμε ότι χτυπώ ...
-Θα σου ανοίξω!
-Ας υποθέσουμε ότι σε καλώ ...
-Θα έρθω!
-Κι αν σε περιμένει συμφορά;
-Στη συμφορά!
-Κι αν σε ξεγελάσω;
-Θα σε συγχωρήσω!
-«Τραγούδα!» θα σε προστάξω . . .
-Θα τραγουδήσω!
-Κλείσε την πόρτα σου στον φίλο . . .
-Θα την κλείσω!
-Θα σου πω: σκότωσε! . .
-Θα σκοτώσω!
-Θα σου πω: πέθανε!. .
-Θα πεθάνω!
-Κι να πνιγώ;
-Θα σε σώσω!
-Κι αν πονάς;
-Θα υπομένω!
-Κι αν άξαφνα – τοίχος;
-Θα το μεταφέρω!
-Κι αν – κόμπος;
-Θα τον κόψω!
-Κι αν εκατό κόμποι;
-Και τους εκατό!
-Να σου δώσω έρωτα;
-Έρωτα!
-Δεν πρόκειται!
-Γιατί;
-Γιατί δεν αγαπώ
Τους σκλάβους.

Ρόμπερτ Ροζντέστβενσκι, 1969
Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης

Κι ερχονται μερες που οι ειδησεις και τα νεα με πνιγουν. Με αηδιαζουν.
Θα με αγαπας ακομα κι αν κανω κατι κακο;
Θα με αγαπας ακομα κι αν σκοτωσω;
Κι αν κλεψω; Θα με αγαπας και τοτε;

Σε ειχα ρωτησει αν εισαι ευτυχισμενος-η. Και μασησες καπως τα λογια σου, οχι εκεινο το λεπτο, που με σιγουρια ειπες ναι -μην φανει η αχαριστια!- αλλα λιγο αργοτερα, οταν η ερωτηση μου ακομα στροβιλιζε στο μυαλο σου.

Ειναι απο τις μερες που τα παραταω πριν καν η μερα αρχισει. Που ξυπναω και δεν σηκωνομαι για πολλες ωρες αργοτερα απο το κρεβατι, που πινω καφε μα ο καφες δεν εχει την γευση που αγαπω.

Για μενα ειναι καθε λεπτο που περναει, 3 το πρωι, πολυ νωρις και συναμα πολυ αργα για το οτιδηποτε.
Ειναι σαν Τριτη ή Πεμπτη, τιποτα δεν αρχιζει και τιποτα δεν τελειωνει.

Ξυπναω στις 7.29
Ειναι η ωρα που ο οργανισμος εχει μαθει να τιναζεται στο κρεβατι εδω και 3 χρονια.
Βαζω την αγαπημενη μου φλις ζακετα πανω απο τις μπιτζαμες. Βαζω τον καφε να γινει και αθορυβα επιστρεφω στο δωματιο μου, κλειδωνω την πορτα, δυο φορες, ανοιγω την μπαλκονοπορτα και βγαινω στο μπαλκονι μου.
Ολα ειναι ησυχα ακομα στην γειτονια μου, στα προαστια η πολη ξυπνα πιο αργα.

Καθομαι στο πεζουλι και αφηνω την κουπα μου κατω, ανοιγω την ντουπαλα-αποθηκη και ξεκολλαω απο το τεταρτο ραφι το μυστικο μου πακετο.Ντρεπομαι λιγο.
Καπνιζω στην απολυτη σιωπη.