Κολλημένοι στο 'Φίλοι'

~Γιατί;!~

(Στην φωτογραφία η χθεσινή βόλτα του Κώστα και της Αλεξάνδρας)

7/3/20🖤

Η ώρα τώρα είναι 7:30 το πρωί. Ξυπνάω και βλέπω πως ο Κώστας δεν βρίσκετε δίπλα μου, όπως εχθές το βράδυ. Σηκώνομαι από το κρεβάτι και κατευθύνομαι στην κουζίνα όπου τον βλέπω να φτιάχνει καφέ, χωρίς μπλούζα!!!😍

Οι γυμνασμένες πλάτες του φαινόντουσαν ξεκάθαρα! Μόλις με άκουσε γύρισε να με κοιτάξει με αποτέλεσμα τα μάτια μου να καρφωθούν στους κοιλιακούς του που πρώτη φορά έβλεπα!!!  😍🤤

"Τι κάνεις αγάπη;" με ρώτησε και ήρθε κοντά μου με ένα χαμόγελο. 
"καλά εσύ;" λέω με προσπάθεια να κρατήσω τα μάτια μου στα δικά του μάτια.
"καλά" λέει και με φιλάει. Αυτομάτως τα χέρια μου πάνε και χαϊδεύουν τους κοιλιακούς του! Με αυτή μου την κίνηση τον ακούω να γελάει. Ρεζίλι έγινα πάλι! Κατευθείαν τράβηξα τα χέρια μου.
"όχι δεν πειράζει!" λέει και βάζει τα χέρια μου πάνω στο γεροδεμένο σώμα του.

Καθόμαστε έτσι για μερικά λεπτά μέχρι που ξεκολλάμε και καθόμαστε να πιούμε τους καφέδες μας.

-

Η ώρα είναι 8 παρά 2 και το κουδούνι χτυπάει. Όταν ανοίγω την πόρτα το χαμόγελο μου εξαφανίζεται όπως και της καθαρίστριας.

"Τι κάνετε εσείς εδώ!" ρωτάω απειλητικά την γυναίκα που έχει το συνεργείο
"Μας φωνάξατε" λέει ευγενικά μια γυναίκα από πίσω
"Ναι φυσικά! Περάστε!" λέει χαμογελώντας αμήχανα, με την συμπεριφορά μου ο Κώστας και τις αφήνει να περάσουν. Κόβω για λίγο τον δρόμο της πρώτης γυναίκας με το σώμα μου, αλλά στο τέλος περνάει και αυτή μέσα στο σπίτι!

- 

Μόλις τελειώσουν την δουλειά τους μαζεύουν τα συμπράγκαλα τους, πάνε στην πόρτα και περιμένουν να τις πληρώσουμε.

"Τελειώσαμε!" λέει με μίσος η γυναίκα που ούτε εγώ συμπαθώ
"ναι φυσικά! Τι σας χρωστάω;" ρωτάει ευγενικά το αγόρι μου
"Είναι 50 ευρώ" 
"Σίγουρα είναι 50 ή μας κλέβεις! Ξανά!" λέω δυνατά με ειρωνεία στην φωνή μου
"Σε παρακαλώ Αλεξάνδρα πρόσεχε πως μου μιλάς!" λέει με μίσος και εκείνη
"Να προσέχω πως σου μιλάω Ευγενία!;" λέω και γελάω λίγο "Σέβομαι όσους σέβονται εμένα και την οικογένεια μου! Σε αντίθεση με εσένα και τον άντρα σου! Βασικά όχι! Ο κύριος Γρηγόρης δεν φταίει σε τίποτα όπως ούτε και ο γιος σου! Εσύ φταις! Για πες μου έχεις πει τα κατορθώματα σου στον Μάνο ή ακόμα!" λέω με μίσος και ειρωνεία προς το υποκείμενο που στέκεται μπροστά μου
"Μαζέψου μικρή γιατί δεν το χω σαν τίποτα να σας καταγγείλω!" φωνάζει
"να μας καταγγείλεις;!" φωνάζω ειρωνικά και γελάω πάλι  "Εμείς έπρεπε να σε καταγγείλουμε χρόνια τώρα έπρεπε! Αλλά δεν φταίει κανείς άλλος! Εμείς φταίμε που λυπηθήκαμε τον Μάνο και τον κύριο Γρήγορη! Εμείς και η καλή μας η καρδία!" φωνάζω έξαλλη πλέων " που μας έκλεβες λεφτά τόσα χρόνια! Που ενώ ήξερες την δύσκολη κατάσταση μας μας έπαιρνες ότι έβγαζε ο καημένος ο πατέρας μου από την δουλειά του τότε! Άντε και γαμήσου! Που θες να σε σέβομαι και από πάνω!" λέω και πάω να της επιτεθώ, αλλά ο Κώστας με προλαβαίνει, με ακινητοποιεί και τις διώχνει από το σπίτι!

Κλαίω. Κλαίω για τον φίλο που έχασα εξαιτίας της. Για τον τρόπο που αναγκάστηκα να ζω, εξαιτίας της. Για όσα έχω περάσει, εξαιτίας της. Για όλα αυτά που εξαιτίας της δεν θα ξεχάσω...

"Θες να μου πεις τι σε έπιασε!" φωνάζει καθώς με ρίχνει με δύναμη πάνω στο κρεβάτι
"Απλά δεν την χωνεύω" λέω προσπαθώντας να δικαιολογήσω την συμπεριφορά μου χωρίς να μάθει τι κρύβεται πίσω από όλα αυτά
"Ακούω γαμώτο!" Λέει, βασικά φωνάζει υστερικά. Δεν τον έχω ξαναδεί έτσι. Φεύγω πίσω τρομαγμένη. Με βλέπει αλλά δεν ηρεμεί ούτε τότε.
"Άσε με γαμώτο! Δηλαδή δεν έχω το δικαίωμα να τσακωθώ με την ησυχία μου με μία θρασύτατη κλέφτρα!;" σηκώνομαι και φωνάζω και εγώ υστερικά " Έλεος δηλαδή!" μόλις καταλαβαίνει την στάση του ηρεμεί και καθόμαστε στο κρεβάτι.
"Ακούω" λέει και διακρίνω ακόμα τον εκνευρισμό στην φωνή του
Πατάω τα κλάματα στην ανάμνηση όσων με έχει αναγκάσει να ζήσω
"Κάποτε οι γονείς μου με αυτήν ήταν κολλητοί. Κι εγώ με τον γιο της" αρχίζω ενώ δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μου "Τότε ο μπαμπάς μου δεν έβγαζε σχεδόν καθόλου λεφτά κι ζούσαμε πολύ φτωχικά. Η μαλακισμένη από κει!" λέω τονίζοντας την λέξη και δείχνοντας προς την πόρτα " το γνώριζε και έκανε και καλά πως θέλει να μας βοηθήσει απλά δεν μπορούσε! Σε μικρά διαστήματα ο μπαμπάς μου έχανε λεφτά από το πορτοφόλι του. Κατά σύμπτωση" λέω ειρωνικά " ήταν όποτε ήμασταν μαζί με αυτήν την οικογένεια. Σε μια γιορτή που είχαμε κάνει στο σπίτι μας τους είχαμε καλέσει, τότε δεν ξέραμε πόσο καριόλα είναι όμως. Κάποια στιγμή πήγε στην κουζίνα να πιει νερό υποτίθεται. Μετά από λίγα λεπτά που δεν είχε γυρίσει στο τραπέζι πάει ο μπαμπάς μου από το δωμάτιο που είχαν όλα τα μπουφάν και τα πράγματα να πάρει τα τσιγάρα του και την βλέπει να έχει ανοίξει την τσάντα της μαμάς μου και της θείας μου και να κρατάει τα λεφτά τους." λέω και κλαίω με λυγμούς τώρα " Χάναμε μεγάλα ποσά λεφτών σε μικρά χρονικά διαστήματα και δεν είχαμε πολλές φορές ούτε φαγητό στο τραπέζι. Χρωστάγαμε ένα μεγάλο ποσό στην τράπεζα και μας απειλούσαν πως θα μας πάρουν το σπίτι. Δεν είχαμε λεφτά για φαγητό, για ρούχα, για παιχνίδια και ήμουν σε ηλικία 5 χρονών!" τονίζω κάθε μου λέξη και ανάμεσα τους ακούγετε και ένας λυγμός
"Ηρέμησε" μου λέει συμπονετικά ο Κώστας βάζοντας με στην αγκαλιά του
"Είχα στερηθεί πολλά εγώ, τα αδέλφια μου και οι γονείς μου. Μένανε νηστικοί οι δικοί μου για να μην πεινάμε εμείς!" φωνάζω κλαίγοντας προσπαθώντας να του εξηγήσω την κατάσταση που ήμασταν "ξεκόψαμε αμέσως! Δεν έμαθα το γιατί μέχρι τα 10 μου και πάντα έμενα με αυτήν την απορία, το γιατί! Έχασα τον κολλητό μου έτσι. Ναι ξέρω ήμουν μικρό παιδί αλλά δεν μπορώ να μην σκεφτώ τι θα γινόταν αν δεν είχαν γίνει όλα αυτά. Θα ήμουν ακόμα φίλη μαζί του, θα ήμασταν  σε σχέση μαζί; " λέω εκφράζοντας τις σκέψεις μου που τόσα χρόνια δεν έλεγα σε κανέναν. 

Εκείνος με έσφιξε στην αγκαλιά του κάνοντας με να ηρεμήσω και να πέσω σε έναν ανήσυχο ύπνο...

Γιατί;!