Κολλημένοι στο 'Φίλοι'

~Να σκεφτείς ότι εκείνη την μέρα πλακώθηκα για εσένα~

23/9/19🖤

Από την μέρα που τον είπα χοντρή αγάπη κάνουμε όσο ποιο πολύ παρέα μπορεί να φανταστεί κάποιος. Βγαίνουμε, πάω σπίτι του, έρχεται σπίτι μου, τον γνώρισα στα κορίτσια, με γνώρισε στην παρέα του σαν να ήμασταν από πάντα φίλοι. Φυσικά όλα αυτά με την ταμπέλα 'κολλητοί'.

Συνεχίζει ώρες-ώρες την γνωστή του μαλάκινση, με φωνάζει μωρό η με κολλάει στον τοίχο αλλά πολύ λίγο, μία φορά την εβδομάδα και αν. Σταμάτησε να μου λέει για την Αθηνά και μπορώ να πω ότι χαίρομαι αφού δεν μπορούσα να τον βοηθήσω κάπως.

Τώρα χτυπάει το ξυπνητήρι μου για το σχολείο. Έχω ξυπνήσει όμως για να πάω μαζί με τον Άλεξ. Χτυπάει το κουδούνι. Ανοίγω

"Γεια χοντρή Αγάπη!" λέω και τον αγκαλιάζω
"Γεια Αλεξανδράκι" μου λέει χαμογελώντας
"Γεια αγόρι μου!" πετάγεται η Μάνα μου από πίσω
"Γεια σας κυρία 'Εφη!" λέει χαμογελώντας

Α ναι! Οι γονείς μου γνώρισαν τον Άλεξ

"Ποιος είναι αυτός?" πετάγεται και ο αδερφός μου

Κάτι που δεν ήθελα να σας πω! 
Έχω 3 αδέλφια!
1 μεγάλη αδερφή που σπουδάζει Αμερική 19 χρονών
1 μεγάλο αδερφό που γύρισε από στρατό χθές 18 χρονών
εμένα 17 χρονών
1 μικρότερη αδερφή που πάει καλλιτεχνικό λύκειο 16 χρονών

Απλά τα αδέρφια μου δεν μένουν μαζί μου και έτσι προσπαθώ να τα ξεχνάω
Η αδερφή μου η μικρή μένει στην γιαγιά μου για να έχει κοντά το σχολείο της ενώ ο αδερφός μου μένει με την κοπέλα του.

"Το αγόρι σου?!" με ρωτάει -έντρομος, παρεξενεμένος, περίεργος, στεναχωριένος- ο Άλεξ
"όχι ο αδερφός μου!" λέω 
"ποιος είναι αυτός με ξέρει?!" ρωτάει και μας πλησιάζει ο Αδερφός μου
"Δεν σε ξέρουν όλοι Γιώργο!" του λέω ειρωνικά. Αρχίζει να γελάει
"Πες μου χαχαχα ότι χαχαχα τα χαχαχα έχετε χαχαχα!!!! Μωρή χαχαχα πόσα τον χαχαχα πλήρωσες χαχαχα για να τα χαχαχα φτιάξει μαζί χαχαχα σου!" λέει και τον χαστουκίζω
"ο κολλητός μου είναι !" λέω και κλείνω με δύναμη την πόρτα πίσω μου πριν μου πει τίποτα η μάνα μου

οχ τώρα δράματα!

"Δε το πιστεύω ότι δεν μου είπες ότι έχεις αδερφό!" μου λέει με ένα θιγμένο ύφος
"Ούτε εγώ πιστεύω ότι με καταράστηκαν τόσο πολύ ώστε να έχω αδερφό!" λέω και προχωράω πιο γρήγορα.
"όχι κάτσε!" σταματάω και τον κοιτάω " Πόσα ακόμα δεν ξέρω!" λέει με το ίδιο σχεδόν θιγμένο ύφος του
"όλη μου την ζωή προχώρα θα αργήσουμε!" λέω και περπατάω
"είναι άδικο!" Τα νεύρα μου!
"ΝΑΙ?!" γνεύει "ΚΑΙ Η ΜΆΝΑ ΣΟΥ ΑΥΤΌ ΕΊΠΕ ΌΤΑΝ ΣΕ ΕΊΔΕ ΜΕΤΆ ΤΗΝ ΓΈΝΝΑ ΑΛΛΆ ΤΙ ΝΑ ΚΆΝΕΙ?"  φωνάζω και εκείνη την στιγμή το μετανιώνω 

flashback

" Η μητέρα μου έχει καρκίνο! Από 5 χρονών είμαι στα νοσοκομεία! Ξέρω δυστυχώς τα πάντα για αυτήν την αρρώστια" 

end flashback

"Συγγνώμη!" λέω όταν τον βλέπω να φεύγει
"Και να σκεφτείς εκείνη την μέρα πλακώθηκα για εσένα" λέει και στρίβει στο στενό για τι σχολείο. Τρέχω πίσω του
"Σε παρακαλώ! Με ξέρεις! Ξέρεις τις μαλακίες που πετάω σε παρακαλώ!
"Καλό μάθημα λέει και πάει στην παρέα του αφού μόλις έχουμε φτάσει 

Δεν μιλάμε όλη την υπόλοιπη μέρα