Κολλημένοι στο 'Φίλοι'

~Φεύγω, εξαιτίας σου!~

24/3/20🖤

Ξυπνάω το πρωί με τον Κώστα δίπλα μου. Στην αρχή τρομάζω, καθώς δεν έχουμε ξανά κοιμηθεί ποτέ μαζί αλλά μετά βλέπω ότι φοράμε ρούχα και ηρεμώ. Εκείνη την στιγμή ανοίγει η πόρτα του δωματίου μου και μπαίνει μέσα η μητέρα μου.

Στην αρχή μένει άφωνη αλλά στην συνέχει που καταλαβαίνει ποιος είναι ηρεμεί κάπως, όμως ξέρω ότι θα ρωτήσει πολλά που όμως δεν θυμάμαι. Βλέπω την ώρα και είναι 7. Οπότε αποφασίζω να κάνω ένα πρωινό μπάνιο, χωρίς να ξυπνήσω τον θεό από δίπλα μου, και να ετοιμαστώ για το σχολείο.

Στο μπάνιο προσπαθούσα να θυμηθώ τι έγινε αλλά μάταιος κόπος. Δεν θυμάμαι τίποτα. Δεν νομίζω να ήπια πολύ αλλά αυτό θα μου το πουν τα κορίτσια. Μόλις κάνω μπάνιο και ντύνομαι βγαίνω από το μπάνιο και δεν βλέπω τον Κώστα στο κρεβάτι μου. Κατεβαίνω κάτω και τον αντικρίζω με υπέροχα πρησμένα, από τον ύπνο μάτια και ανακατεμένα μαλλιά. Φοράει ακόμα τα χθεσινά του ρούχα.

"Γεια μωρό μου!" λέει μόλις με βλέπει
"Γεια!" λέω σε όλους και πάω και τον φιλάω
"Καλημέρα!" λέει κοιτάζοντας με περίεργα ο πατέρας μου. Το βλέμμα του αντιγράφουν η μαμά μου και η αδερφή μου.
"και για πες Αλεξάνδρα. Πως βρέθηκε εδώ το αγόρι σου;" με ρωτάει τάχα αδιάφορα ο μπαμπάς μου
"Ααα συγγνώμη!" λέει ο Κώστας "Απλά εχθές είχα ξεχάσει τα κλειδιά του σπιτιού μου, η ώρα ήταν αργά και δεν ήθελα να ξυπνήσω τους δικούς μου. Και η κόρη σας μου πρότεινε να κοιμηθώ εδώ! Συγγνώμη που σας ξάφνιασα και μου έγινα βάρος!" λέει και σηκώνεται από το τραπέζι και πάει στην πόρτα
"Όχι αγόρι μου. Κάθισε! Κανένα βάρος" λέει η μητέρα μου και συμφώνησε ο μπαμπάς μου
"Απλά ξαφνιαστήκαμε" προσθέτει ο μπαμπάς μου
"Συγγνώμη μπαμπάκα που δεν σας ενημέρωσα αλλά είχατε πέσει για ύπνο" λέω για να δικαιολογηθώ
"Δεν πειράζει!" 
"λοιπόν εγώ να πάω να ετοιμαστώ για το σχολείο. Να έρθω να σε πάρω με το αυτοκίνητο σε λίγο;" με ρωτάει γλυκά φιλώντας με στην κορυφή του κεφαλιού μου ο Κώστας
"ότι θες" απαντάω γλυκά
"οκ περίμενε με σε λίγο έρχομαι" λέει και πάω μαζί του στην πόρτα "σας ευχαριστώ για το υπέροχο πρωινό και συγγνώμη για την αναστάτωση. Δεν θα ξαναγίνει" λέει και οι δικοί μου γνέθουν

-

φτάνω στο σχολείο με το αγόρι μου και βλέπω μια καινούργια μαθήτρια. Αρκετά όμορφη και γλυκιά θα την χαρακτήριζα. Την βλέπω να κοιτάζει διστακτικά τις παρέες και αυτό μου έδωσε να καταλάβω πως δεν ξέρει κανέναν. Σηκώνομαι από τα πόδια του αγοριού μου, αφού καθόμασταν με τα παιδιά σε ένα παγκάκι και ανακοινώνω την σκέψη μου στα κορίτσια