Η γλυκιά καταστροφή μου

φωτιά με φωτιά

Καληνύχτα πριγκιπέσσα. Χαίρομαι που δεν σε ξανά δω ποτέ, ούτε εγώ, ούτε κανείς άλλος...

..........................

Αδαμαντίας POV

Καθόμουν και σκεφτομουν τι είχε συμβεί ενώ δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου όταν άρχισα να μυρίζω έντονα την μυρωδιά του καπνού.

Όσο περνούσε η ωρα η μυρωδιά γινόταν πιο έντονη μέχρι που κατάλαβα πως ερχόταν από το κτίριο.

Αμέσως έτρεξα στην πόρτα και άρχισα να την χτυπάω μανιωδώς φωνάζοντας σε κάποιον να μου ανοίξει αλλά απ'ότι φαίνεται δεν βρισκόταν κανείς άλλος στο κτήριο εκτός από εμένα.

Συνέχισα να χτυπάω χωρίς κάποιο αποτέλεσμα, μέχρι που το μάτι μου έπεσε στο παραθυράκι.

Έτρεξα προς και με την καρεκλα άρχισα να χτυπάω τα κάγκελα αλλά δεν έγινε τίποτα.

Άρχισα να φωνάζω για βοήθεια αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να με ακούσει κανείς μιας και αυτός ο δρόμος ήταν ερημικος.

Όσο εγώ προσπαθούσα να βρω μια εξοδο, η φωτιά πλησίαζε απειλητικά πολύ το δωμάτιο στο οποίο βρισκόμουν.

Μετά από αρκετή ώρα συνειδητοποίησα πως δεν θα κατάφερνα να ποτέ από εδώ μέσα και έτσι πήγα και έκατσα στο στρώμα με δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια μου.

Η φωτιά έφτασε και στο δωμάτιο μου καίγοντας τα πάντα στο πέρασμά της.

Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι πριν χάσω τις αισθήσεις μου ήταν ένα ζευγάρι καστανοπρασινα πανέμορφα μάτια να με κοιτάνε με αγωνία...

Άλεξ POV

Μόλις φτάσαμε στην διεύθυνση που μας είπε ο Πάνος, το θέαμα που διαδραματιζόταν μπροστά μου, έκανε τα μάτια έκανε τα μάτια μου να θολώσουν από τα δακρυα που ήταν έτοιμα να κυλήσουν.

Όχι....

Το κτήριο που βρισκόταν μπροστά μας τυλιγόταν στις φλόγες οι οποίες εξαπλωνόταν παντου σε γοργούς ρυθμούς.

"Δεν δεν γίνεται να είναι εδώ. Ακούτε δεν γίνεται. Η αδερφή μου δεν βρίσκεται εδώ... Όχι" άρχισε να παραληρεί ο Άρης κλαίγοντας

"Κι όμως εδώ βρίσκεται. Δυστυχώς είμαι πάρα πολύ σίγουρος για την διεύθυνση που σας έδωσα ήταν σωστή" μας είπε ο Πάνος ο οποίος είχε δακρύσει.

"Πάμε να την βγάλουμε" είπα και πήγα να τρέξω αλλά με κράτησε η Θωμάς

"Δεν είμαστε σίγουροι αν είναι εδώ" μου είπε