Η γλυκιά καταστροφή μου

τα δικα του/της μάτια

Εκείνη την στιγμή βλέπω μια μορφή να ξεπροβάλλει από τα σκαλιά...

"ΑΔΑΜΑΝΤΙΑ?"

Ήταν αυτός... Ο Άλεξ

"Α-αλεξ;" Είπε μέσα από τα δακρυα μου.

Έκλαιγα και λόγο του πόνου αλλά και επειδή θυμήθηκα την σκηνή που διαδραματίστηκε πριν από λίγα λεπτά μπροστά μου.

Πραγματικά δεν ξέρω γιατί στενοχωρήθηκα τοσο πολυ. Έτσι και αλλιώς δεν ήταν η πρώτη φορά, απλα αυτήν την φορά δεν ξέρω ένιωσα λες και κάποιος μου τρυπούσε την καρδιά με καρφάκια.

Κούκλα εισαι ερωτευμένη...

Μωρέ τι μας λες...
Και δεν μου λες εσυ, μια χαρά δεν ήμασταν τόσο καιρό χωρίς εσενα, τώρα γιατί ήρθες;

Έτσι απλα σκεφτηκα ' γτ δεν περνάω μια βόλτα από την αγαπητή*μπλιαχ* Μάντυ και να εγκατασταθω κιόλας στο κεφάλι της αν είναι για να της σπάω τα νεύρα'

Αχχ τι καλη

Τότε ένιωσα ένα πόνο στο πόδι μου που με έκανε να ουρλιάξω και να βγω από τις σκέψεις μου

"ΤΙ ΒΑΡΑΣ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ; ΠΑΣ ΚΑΛΑ;" του είπα ενώ είχα σταματήσει να κλαίω

"Εεε δε φταίω εγώ πανικοβλήθηκα. Σε μιλάω τόση ώρα και εσύ εκτός του ότι δεν απαντάς κοιτάς το κενό με ένα βλέμμα αγελάδας σε διασταύρωση μπαμπουινου με περίοδο" μου είπε

"Εεε και αυτο σημαίνει πως πρέπει να με αφήσεις πιο σακατα?! (Wtf) απ' ότι είμαι;" Του είπα μένα κάπως θυμωμένο βλέμμα

"Ελα ελα Ντραμα Κουίν δεν έπαθες θα ζήσεις"

"Για πες τώρα το έγινε;"

"Τι να σου πω. Εκεί που κατέβαινα τις σκάλες κάποιος με έσπρωξε και παρτην κάτω την Μάντυ" του είπα με ειλικρίνεια

"Καλά έλα να σε βοηθήσω να σηκωθείς" μου είπε καθως με σήκωνε

"Μπορείς να το πατήσεις;" Με ρώτησε κάπως ανήσυχα

Εγώ ανασηκωσα τους ώμους μου ως ένδειξη πως δεν ξέρω και μόλις το πάτησα ούρλιαξα από τον πόνο

"Μάλλον όχι " είπε και εγω τον κοίταξα με ένα βλέμμα σα να του έλεγα 'νομίζεις;'

Αυτός με αγνοησε και με μια απότομη κίνηση με πήρε αγκαλιά σε στυλ νύφης κάνοντας με να βγάλω μια μικρή κραυγή έκπληξης και να περάσω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του για να μην πέσω.

Μειναμε λίγα λεπτά να κοιτάει ο ένας τον άλλον στα μάτια.

Μπορεί τα μάτια του να ήταν καστανό πράσινα ομως ήταν τόσο όμορφα. Το μισό μάτι ήταν μέλι με κάποιες πιτσιλιες από έντονο πράσινο και το αλλο μισό ήταν πράσινο με κάποιες μέλι πιτσιλιες.
Ήταν τόσο περίεργα αλλά συνάμα τόσο εντυπωσιακά που σε έκαναν να χαθείς μέσα σε αυτά. Σε αυτό το πράσινο του σμαραγδιού που καθε δευτερόλεπτο που τα αντίκριζα τα λάτρευα και πιο πολύ.