Η γλυκιά καταστροφή μου

~ τα χαρακώματα ~

"Ωπ, ποια έχουμε εδω,;"

Όχι πάλι αυτός...

"Τι έγινε Αδαμαντούλα, δεν μας μιλάς;"

"Ε-εγω δε-δεν, πφφφ συγγνώμη Άλεξ"

"Έτσι μπράβο!Πάμε πάλι"

"Καλημέρα παιδιά"

"Καλημέρα"λένε όλοι με μια φωνη

"Αδαμαντία πάμε να φύγουμε"μου λέει η
Λουκία η οποία δεν έχει πάρει τα μάτια
της από τον Μιχάλη.

Αααα την σιγανοπαπαδιά, δεν μας τα λέγε αυτα..καλά μόλις μπούμε μέσα θα περάσει από ανάκριση τρίτου βαθμού...

"Ναι πάμε"και εκεί που πάω να κάνω το πρώτο βήμα για να απομακρυνθώ, κάποιος μου βάζει τρικλοποδιά με αποτέλεσμα να πέσω κάτω...

Όταν γυρνάω το κεφάλι μου βλέπω τον Μιχάλη, τον Θωμά, τον Χρήστο και τον Άλεξ να έχουν ξεραθεί στα γέλια και την Λουκία με την Μιράντα η οποία μάλλον είδε πως αργήσαμε και βγήκε έξω να μας βρει, να προσπαθούν να με πλησιάσουν για να με βοηθήσουν αλλά να τις εμποδίζουν ο Θωμάς και ο Μιχάλης.

Τέλος γυρνάω να δω τον Άρη ο οποίος γελάει και αυτός μαζί με τους άλλους και μόλις καταλαβαίνει ότι τον κοιτάω, με κοιτάζει και αυτός με ένα ειρωνικό χαμόγελο...

Εν το μεταξύ τα μάτια μου έχουν γεμίσει καυτά δάκρυα που απειλούν να απλωθούν στα μάγουλα μου. Αλλά όχι δεν να θα τους δώσω την ευχαρίστηση να με δουν να κλαίω.
Σηκώνομαι με όση δύναμη μου έχει απομείνει και αρχίζω και τρέχω προς της τουαλέτες.
Το γονατο  μου τσούζει, μάλλον επειδή όταν έπεσα κάτω σκίστηκε.

Όταν έφτασα έριξα λίγο νερό στην πληγή και μετά μπήκα μεσα σε μια από τις τουαλέτες.
Άνοιξα την τσάντα μου και έβγαλα την λεπίδα μου.
Την πήρα στο χέρι μου άρχισα να χαράζω γραμμές στο άλλο μου χέρι. Κάποιες ήταν βαθιές και κάποιες άλλες όχι.
Κάθε φορά που συμβαίνει ένα τέτοιο περιστατικό, χαρακώνομαι.Και χαρακώνομαι από τότε που άρχισε όλο αυτό δηλαδή τα τελευταία 2 χρονια.
Κάνω τρεις χαρακιές για κάθε περιστατικό.

Έχω σκεφτεί πολλές φορές την λύση της αυτοκτονίας και έχω δοκιμάσει δύο φορές να αυτοκτονήσω όταν τα πράγματα έγιναν πολύ άγρια αλλά με πρόλαβαν τα κορίτσια..

Τελικά αφού τελείωσα με το χαράκωμα, έπλυνα το χέρι μου και την λεπίδα που είχαν λερωθεί με το αίμα μου και έβγαλα από την τσάντα μου τις γάζες που παίρνω μαζί μου αφού τις χρειάζομαι σχεδόν κάθε μέρα.
Μόλις τελειώσει μαζεύω τα πράγματα μου και βγαίνω για να πάω να κάτσω σε ένα παγκάκι να περιμένω την λήξη της πρώτης ώρας αφού το κουδούνι είχε χτυπήσει όταν εγώ ήμουν στην τουαλέτα...

Μόλις χτύπησε σηκώθηκα και πήγα να βρω τα κορίτσια τα οποία μόλις με είδαν με αγκάλιασαν και με τράβηξαν στο πίσω μέρος του σχολείου.

"Μάντι μου είσαι καλα;"με ρωτάει η Μιράντα και με ξανά αγκαλιάζει χωρίς να μου αφήσει περιθώριο να αναπνεύσω.

"Μιράντα...αέρα..."της λέω προσπαθώντας να πάρω ανάσα.

"Α ναι σωστά"

Στο μεταξύ η Λουκία καθόταν και κοιτούσε τον καρπό που είχα βάλει την γάζα η οποία είχε λερωθεί με δύο κυλίδες αίματος.

Όχι γαμωτο, θα αρχίσει πάλι να με "μαλώνει".

"Αδαμαντία τι είναι αυτό;"

"Στραμπούλιξα χθες τον καρπό μου"είπα τόσο σιγά που είμαι σίγουρη πως με το ζόρι με άκουσαν.

"Μάντι πρώτον, το πρωί δεν υπήρχε αυτή η γάζα στο χέρι σου και δεύτερον, όταν κάποιος στραμπουλίζει(δεν ξέρω αν υπάρχει αυτή η λέξη 😂) το χέρι του δεν τρέχει αίμα"άρχισε να μου φωνάζει κάτι πολύ σπάνιο για αυτήν, αφού η Λουκία θυμώνει μόνο όταν πάθουν κάτι οι κοντινοί τις άνθρωποι και όταν τις παίρνουν το φαγητό.

"Οχου καλά ρε Λουκια, πως κάνεις ετσι; Σιγά το πράγμα. Απλά χαρακώθηκα."της λέω με νεύρο αλλά στην πραγματικότητα ξέρω πως έχει δίκιο.

Αυτή γύρισε και με κοίταξε με σηκωμένο φρύδι.

"Οχου καλα, έχεις δίκιο. Θα προσπαθήσω να μην ξανά χαρακωθώ"της λέω ενώ κάνουμε ένα team hug.

Εκεί που παμε να μπούμε μες στο κτήριο ακουω την φωνή του Άλεξ να λέει:
"Τι εννοείς θα προσπαθήσεις να μην ξανά χαρακωθείς;ΧΑΡΑΚΩΝΕΣΑΙ;"

Γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω όλα τα αγόρια μαζί με τον αδελφό μου να με κοιτάνε με γουρλωμένα μάτια.

Ωχχ! Τι του απαντάς τώρα;

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Αλόχεςςς!

Αυτό ήταν το κεφάλαιο για σήμερα...
Πείτε μου αν σας άρεσε στα σχόλια και αν θέλετε πατήστε και το ⭐.

Αυτά για σήμερα.

                                                        Νάντια 🖤