"საანდროოო!
ნერვებს ნუ მიშლი!
მომშორდი-მეთქი!"
ტასომ ბოლო ხმაზე დაიყვირა და ყიყლიყო უკან გასწია.
სანდრო კი თავისას არ იშლიდა და ყიყლიყოს ექაჩებოდა.
"ჯანდაბა მიწილადე რა"-შეეხვეწა უფროსი ძმა და საწყალი თვალებით შეხედა.
"სერიოზულად?
უკვე ხუთი ცალი შეჭამე მე ერთიც კი ვერ მოვასწარი"
"მერე რა.
გთხოვ რა"
"აჰა!
ხეთქე და ცეცხლე"-უხეშად დაუდო თეფშზე და მან თვითონ კარაქის წასმა დაიწყო პურზე.
"დილაადრიან ჩხუბს მანამდე არ შეწყვიტავთ, სანამ ტასო არ გათხოვდება?"-სამზარეულოში ნატო შემოვიდა.
"დედა!"-გაცხარდა ტასომ.
სანდრომ გაიცინა და ყიყლიყოს ბოლო ლუკმა ჩაყლაპა.
"ჰო დედა.
რაღა დარჩა.
აგერ 1 წელიწადში შეუსრულდება 18 წელი და ვსო"-აუთამაშა თვალები დას.
"მოკეტე შე ძროხა მეზღვაურო"-წყრომით მიუგო ტასომ და კარაქიანი პური ჩაკბიჩა.
"დღოზე შეჭამე და გაგიყვან"-უთხრა სანდრომ და სამზარეულოდან გავიდა.
"ტასო"
ნატო ტასოს გვერდით ჩამოჯდა და კარგად აათვალიერა გოგო.
"რას მიმალავ?"
"რას უნდა გიმალავდე დედა?"
"ამ ბოლოს სულ დაბნეული ხარ და სულ მაგ ყელსაბამს ექაჩები"-ყელსაბამზე მიანიშნა.
"არაფერია.
უბრალოდ მივეჩვიე"
"ფრთხილად იყავი.
ვიცი ახლა რაც გიტრიალებს თავში და ისე ნუ იზამ, რომ ყველაფერი აგიკრძალო.
დღეს ინგლისურიდან პირდაპირ სახლში წამოხვალ.
გასაგებია?"
"კარგი რა..."
"გასაგებია-მეთქი?
სანდროს გარეშე ფეხს ვეღარსად გაადგამ"
"გასაგებია დედა, გასაგები!"-უხეშად მიუგო და გარეთ გავარდა.
"რა გჭირს ე"-ჰკითხა სანდრომ და ჭიშკარი გააღო.
