ყველას გაგვაჩნია საკუთარი სამყარო, სადაც მხოლოდ ის ადამიანები დაიარებიან, რომლებიც შენს გულს სიგიჟემდე უყვარს.
დეასაც ჰქონდა საკუთარი სამყარო, სადაც მხოლოდ ფუნჯებს, ფანქრებსა და საღებავებს უშვებდა...
ჰქონდა სამყარო, სადაც ლურჯი ბუ დაფრინავდა.
სადაც ჟირაფს ვარდისფერი კოპლები ჰქონდა...
სადაც ყველა თავისი ახლობელი, მხოლოდ ბედნიერების ფერებში იყო გახვეული.
ახლაც საწერ მაგიდასთან იჯდა და ბუს ხატავდა.
ტასოსთვის.
ლურჯ ბუს.
ისე ფაქიზად და ლამაზად უსვამდა ფუნჯს ტილოზე, რომ დეას თითების შეხება მოგინდებოდათ.
როგორც ეს სანდროს უნდოდა.
კარის ზღურბლიდან ჩუმად შესციცინებდა დეას და გულში იმეორებდა:"რა ლამაზია".
"როდემდე აპირებ ასე ყურებას?
ვკომპლექსდები"-გაეცინა დეას და სანდროსკენ შეტრიალდა.
"მე უბრალოდ მინდოდა მეკითხა, დეტალები გიორგის შესახებ"-დაბნეულმა ამოილაპარაკა და ახლა უკვე გაბედულად შედგა ფეხი ოთახში.
"ეს არ გჭირდება"-უდარდელად ამოილაპარაკა და ისევ ხატვა განაგრძო.
"დეა, ეს იმაზე მნიშვნელოვანია, ვიდრე გგონია"
"და თვითონ კესანეს რატომ არ ჰკითხავ?"
"არ მეტყვის"
დეა დაფიქრდა.
კარგად შეათვალიერა სანდრო და მის გვერდით მყოფ სკამზე მიუთითა.
სანდროც სწრაფად დაჯდა და დეას დააშტერდა.
დეა კი განაგრძობდა თავისთვის ხატვას.
"მოკლედ, ტასოს დაბადების დღემდე კესანესთან მივიდა ღამის ცხრა საათზე..."
"ღამის?"-წამოენთო.
"რას იძაბები შეჩემა"
"შენ ნუ ბილწსიტყვაობ"-თვალები დაუბრიალა.
"აღარ მოგიყვები იცოდე"-მობეზრებულად ამოილაპარაკა დეამ და თვალები აატრიალა.
"ჰო კარგი კარგი"
"მოკლედ მივიდა და ჯერ ბოდიში მოუხადა.
ეს კიდე ენაგლებოდა რა.
ხოდა ამ გიორგისაც კესანეს ნაგლობა რომ მობეზრდა უთხრა მთელი სკოლა შენს გაჟიმვაზე ოცნებობს და მე რაო"
