"Çıkardığı fotoğrafın altına, kalemin kapağını ağzında tutarken, kalemle bir not düştü.
"Tutku'yla Harmanlanmış Bedenler." "
Böyle başlamıştı hikayeleri.
Elmaların özü birdi, ihtiyaçları birdi.
Aşktan gelen çocuklar, aşk için yaşar, aşk uğruna öl...
Yıldızlamayı ve MUTLAKA yorumunuzu bırakmayı unutmayın. Bölüm sonundaki notu okuyun, keyifli okumalar.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
(Tutku'nun davet elbisesi.)
3.GÖZ
Kıvanç Alp, hasta yatağında uzanmaktan sıkılmıştı. Annesiyle konuşup her şeyin yolunda olduğunu bıçaklandığı günle aynı gün söyleyecek kadar iyiydi, ama doktorlar onu yarın sabah taburcu edeceklerdi.
Kumandayı köşedeki koltuğun üzerine doğru fırlattı ve Özgür'ün yiyecek bir şeyler almasını beklemeden yerinden kalkmaya çalıştı. Dikkatli bir şekilde dikişini zorlamadan ayakları zeminle buluştuğunda, açılan kapıda yüzünü görmeyi beklemediği birini görmüştü.
-Alp!" Esindi. Topuklularıyla ona koşturarak yetişti ve bir adım atmasına engel olmak için ellerini göğsüne koydu. "Ne yapıyorsun? Uzan..." Onun bu nafile çabasına aldırmadı Alp, yatağın kenarından destek alarak belini iyice doğrulttu ve derin bir nefes aldı.
-İyiyim Esin. Bir şeyim yok." Böyle dese de, kadın ellerini onun yüzüne koymuş, dolu gözleriyle kahvelere bakmaya başlamıştı.
-Kim yaptı bunu? Nasıl oldu?" Yanaklarındaki uzun, soğuk parmaklardan kurtulmak için başını geri çekti sarı. Onunla uğraşamazdı, bu odadan çıkıp Rüzgar'ın yanına sızmak istiyordu. Tek problem Özgür'ün dediğine göre genç adamın yanında Eva'nın da olmasıydı. Olayları bilmediği için bıçaklandığını da görmemesi lazımdı, bu yüzden sinsice girmesi gerekiyordu Rüzgar'ın yanına.
-Oldu işte Esin. Rahat bırak." Ellerini ondan çekerek bir adım çekildi kız, ama hala tam önünde duruyordu. Geçmesine izin vermeyecek gibiydi.
-Alp...Ben....Ben seni çok özledim." Elini bu defa genç adamın çıplak göğsünde, yavaş yavaş gezdirdi. "Çok..." Evet, bu hareket onu daha deminkinden de çok rahatsız etmişti. Bedenini tamamen geri çekerken, kalçasını başucundaki komidine yasladı.
-Esin. İstemiyorum. Çıkar mısın?" Elinden gelebilen maksimum nezaket buydu, sarışının gözlerinin dolduğunu görse de bunu umursayamıyordu. Çok mu kalpsizdi? Belki. Ama Tutku'nun bile ağabeyini vurmuşken, Esin'in iki damla gözyaşına üzülecek değildi.
-Pe..peki. Eğer ihtiyacın olursa...." Cümlenin devamını getirmedi kız, gözyaşlarını elinin tersiyle sildi ve kapıya doğru yürüdü usulca. Gidişinin normal bir adamda vicdan azabı getirmesi gerekirdi ama Alp derin bir nefes aldı. Rahatlamıştı.
Kapı kapanmadan yeniden aralandığında, Özgür yanından ağlayarak giden kıza bir bakış attı ve yavaşça odaya girdi elindeki tepsiyle. Kapıyı arkasından kapatırken, şimdi odadan çıkmanın arkadaşı yüzünden daha zahmetli bir hal alacağını bilen Alp, mecburen yatağa oturmak zorunda kaldı.
