CENNETİM

1.Bölüm

Keyifli okumalar dilerim. ♥

1.Bölüm

"Yorgunluğum hissettiriyor yaşadığımı.. Ve sanırım benim son günlerde en çok da buna ihtiyacım var. Yaşadığımı bilmeye,bir şeyleri farketmeye.. Hissedebilmeye. Çocukken "ne kadar seviyorsun beni?" sorusuna karşılık olarak yaptığımız gibi kollarımı iki yana doğru kocaman açıp güneşi kucaklamak istiyorum. Bütün tenimi ısıtmasını bekleyip o sıcacık huzurun içinde sarıp sarmalanmak.. Fakat biliyorum ki ne o kadar dermanım var ne de güneşi kucaklayabilirim."

Kalbimdekileri biraz olsun kağıda dökmüş olmanın vermiş olduğu huzurla günlüğümü kapattım. Bir gün hissettiğim her şeyi şu bembeyaz sayfalara aktarabildiğimde belki de zihnimdeki tüm bu karmaşadan kurtulacaktım. Yavaşça saatler öncesinde oturduğum sarı renkli puftan kalktım ve uyuşmuş bacaklarımı hareket ettirmeye çalıştım. Ayaklarımdaki hafif karıncalanmayı göz ardı ederek yatağımın başında bulunan beyaz renkli komodinime doğru ilerleyip çekmeceyi açarak günlüğümü bıraktım ve gerinerek sertleşmiş kemiklerimin rahatlamasını sağladım.

Tam yatağıma uzanacaktım ki kapının açılmasıyla durakladım.

"Ağabey?"

Kaşları çatılırken yüzündeki şaşkınlık garip hissetmemi sağlamıştı.

"Sen uyumadın mı hala?"

"Şimdi uyuyacaktım," dedim yatak örtüsünü kaldırmış olduğum yatağı işaret ederek.

"Bu kadar geç saate kadar oturma bir daha."

"Abi..." diye mırıldandım gözlerimi devirirken.

Kardeşlerinin büyüdüğünü kabullenememek sanırım her abinin yaşadığı bir durumdu.

"23 yaşındayım ben. Çocuk değilim farkında mısın?" dedim ses tonumu sakin tutmaya özen göstererek.

Ses çıkarmamaya çalışarak kapıyı kapattıktan sonra yavaş adımlarla yanıma geldi.

"Benim gözümde hala çocuksun. İster 23 ister 53 yaşında ol. Hep benim küçüğüm olarak kalacaksın."

Az önce yaşadığım kızgınlık buhar olup uçarken,hatta yerinde yeller eserken gözlerimin dolmasını engellemek için bakışlarımı ondan ayırarak odamın içinde dolaştırdım.

"Seni çok seviyorum,biliyorsun değil mi?"

"Bende seni çok seviyorum. Hadi yat artık. Üzerini örteyim."

Tam ağzımı açmıştım ki beni susturarak konuşmaya devam etti.

"Sakın yine ben çocuk muyum diye başlama. Benim küçüğümsün o kadar."

Bunun üzerine bir şey söylemek saçma olurdu. Ağabeyim yine ve yeniden son noktayı koymuştu. Onun sözünü dinleyerek yatağıma uzandım ve üzerimi örtmesini bekledim. Alnımda hissettiğim öpücük ile bütün bedenimi eşsiz bir huzur dalgası esir alırken gözlerimi kapatarak fısıldadım.

"İyi geceler..."

♥

Ablamın sesiyle gözlerimi araladığımda biraz daha uyumak için her şeyi yapabilecek kıvamdaydım.

"Saat kaç?"

"Sanada günaydın güzelim."

"Of,günaydın abla.." dedim homurdanarak.