AGAPİ YAYINLARI TARAFINDAN KİTAPLAŞTIRILDIĞI İÇİN SADECE İLK 9 BÖLÜM TANITIM AMAÇLI BIRAKILMIŞTIR.
Hiç hesapta yokken çıkardı bazen insanın karşısına aşk. Bazen de çocukluğundan beri yanı başında olurdu. Sanay bilmese de, aslında her ikisine de sahi...
Size kitabımızın kapağının tam halini getirdim. Umarım beğenirsiniz.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Kitabımız bir-iki gün içerisinde ön siparişe açılacak. Onu da duyuracağım.
Hafta sonu ise dağıtımı yapılacak.
Çok yakında ise Kocaeli Fuarındaki imzanın duyurusunu yapacağım.
Gitmeden bir de alıntı bırakıp kaçıyorum.
Sizi seviyorum!
ALINTI
... "Biz mi?" Yine tüm cümlelerimin içinden cımbızla tek bir kelimeyi seçip alması sinirlerimi iyice bozarken, kendimi tutamayarak hatta tutmayarak bağırmaya devam ettim. "Evet, biz! Ural, bir şeylerin farkındayım ve sen de farkındasın!" "Bana kapılıyorsun," diyerek gülümsedi. Ona kapılıyordum. Ona karşı inkâr edemeyeceğim bir çekim duyuyordum. Bunları hissetmesem, bana bu kadar yakın olmasına izin vermezdim ama hissediyordum işte. Hislerin açıklaması olmazdı. Onlara sebep sunmanıza gerek yoktu. Bir anda oluverirlerdi işte. "Belki," diye fısıldadım bu konuşmalar beni korkuturken. "Ama bizim bunu kimseye yapmamıza hakkımız yok ki, Ural," dedim yoğun bir mutsuzluğun içine girerken. Daha kendi başıma kabullenemediğim bir şeyi onun bana kabullendirmesi garipti. Bakışlarım tekrar denize dönerken bu sefer onu dinlemek istedim. Şaşkın bir ses tonuyla, "Sen, inkâr etmedin,"dediğinde omuzlarımı silktim. "Etmedim. İnkâr etmek bize bir fayda sağlamıyor. Seni seviyorum demiyorum ya da sana âşık olduğumu söylemiyorum. Öyle duygular hissetmiyorum ama seninle ilgili şeyler beni heyecanlandırmaya başladı ve bu..." dedikten sonra susup doğru kelimeyi bulmak için çabaladım. "Bu, farklı hissettiriyor." Doğru kelimeyi bulmama gerek kalmadan o tamamlamıştı cümlemi. "Garip," dedim ona katıldığımı belli edercesine. "Asıl ben garip hissediyorum şu an. Senin hislerinin değişmeye başladığını bilmek... Bunu bilmek, inanmaktan daha gerçek. Bu duygu yoğunluğu beni öldürebilir." Gülmemek için yanaklarımı dişlerken kafamı olumsuz anlamda iki yana salladım. "Ne hissettiğimi ben de bilmiyorum ki," dedim bir çocuk gibi. Aslında çocuk gibi olduğumu kabul edebilirdim, çünkü bu konularda en ufak bir bilgim dahi yoktu. Aşk neydi? Nasıl olurdu? Nasıl hissettirirdi? Bunlar bende cevapsızdı. "Olsun," diyerek beni kendine doğru çevirdi ve yanağımı okşadı. İçimden gözlerimi kapayıp başımı avucuna yaslamak geçse de bunu yapmadım. "Sende bir şeyler değişti." Yüzümü elinden kurtararak baktım ona. Bunları söylememin onu umutlandırmasını istemiyordum, çünkü kararımda bir değişiklik yoktu. Az önce de söylediğim gibi, hayatımızdaki insanlara bunu yapamazdık. "Ural, kararımda bir şey değişmedi," dedim net bir şekilde. "Her şey aynı. Kendime kabullendiremediğim şeyi sen bana kabullendirdin. Ama bu, bizi tümden değiştirecek kadar büyük bir şey değil." "Önümüzde birkaç ay daha var. Ya o zamana kadar bana âşık olursan? Ya o zamana kadar duyguların yalnızca bizi değil, tüm dünyayı değiştirecek kadar büyük olursa?" Bu da bir ihtimaldi. Olması olasıydı. Belki de olacaktı. Ne yazık ki hislerin önüne geçemiyorduk. "Şu an sadece umut ediyorsun," dedim düşüncelerimin aksine. "Bu kadar umutlu olmak iyi bir şey değil, Ural. Hayal dünyasında yaşamak..." Sustum. Cümlemi tamamlamayacaktım. "Sanay, bak, hep umut ediyoruz. Yarın yaşayacağımızın bir garantisi var mı? Yok, ama yine de sabah uyanabilmek için saatlerimizi kuruyoruz, değil mi? Ya da hazırlık yapıyoruz. Çünkü yarın yaşayacağımızı, uyanacağımızı düşünüyoruz. Anladın mı?" Söylediklerinin doğru olması hatta beni tam on ikiden vurması garip hissetmemi sağlarken konuşmaya devam etti. "Ama sadece bunlar değil... Umut etmeyi bilmelisin, Sanay. İnsan umut ettiği sürece var. Bunu yapmaktan korkma." Dişlerimi alt dudağıma geçirerek ona baktım. "O zaman bana umut etmeyi öğret!"
