Een sterke wil en een heleboel broers

15 - Journal

"Hey Sweetheart.-" Onderbreekt onze moeder ons emotionele moment "Ik waardeer het heel erg dat je de uniformen hebt gestreken en zo. Maar je gaat vandaag niet werken."

Ik kijk haar met grote ogen aan. "Maar mam?!"

"Geen gemaar, je bent gisteren flauwgevallen. Ik wil dat je volledig beter bent voordat je weer gaat werken."

Ik zucht. "Maar ik ben volledig beter. Gabriel vertel haar alsjeblieft dat ik weer beter ben."

Gabriel heeft een grijns op zijn gezicht. "Doe het zelf maar."

Ik zucht geïrriteerd "Ik had tijdelijke Anemie of te wel ijzertekort, wat betekent dat zodra ik mijn ijzerniveau weer op pijl heb gebracht, met foliumzuur, en vitamine C voor een snellere opname, ik weer gezond ben. En niet meer zomaar kan flauwvallen of zo snel moe wordt."

Ook mijn moeder heeft een grijns op haar gezicht gekregen, maar niet gericht naar mij maar naar achter mij.

Ik draai me om en zie mijn broers allemaal met open mond naar me kijken.

"Hoe weet je dat?" Vraagt Evan.

Gabriel slaat zijn arm om mijn schouder en vertelt. "Ons zusje is vele malen slimmer dan jullie denken."

Ik glimlach schaapachtig.

Ik mocht na veel gezeur toch mee naar het restaurant, maar niet werken.

Ik zit nu al de hele ochtend in mijn journal te schrijven.

Het is een soort van dagboek, ik schrijf er namelijk al mijn belevenissen met mijn broers in op.

Ik ben toen ik tien jaar was er mee begonnen, toen mijn basisschooljuf me vertelde dat 7 oudere broers hebben echt wel heel erg bijzonder is.

Nu vind ik het gewoon leuk om terug te lezen.

Mijn broers zijn allemaal bezig met bedienen of naar het toilet als er opeens een ongeveer achttien jarig meisje naar me toe komt.

"Hey, zou ik wat mogen vragen?"

Ik heb mijn uniform nooit uitgedaan dus ik snap wel waarom ze me aanspreekt.

"Tuurlijk!" Ik leg mijn journal open op tafel neer.

"Ik wou vragen of je me zou kunnen komen helpen met mijn vader.-" Ze wijst naar een man in een rolstoel die net buiten de deur staat. "Ik krijg hem de drempel niet over geduwd."

Ik glimlach vriendelijk. "Ik zal wel even helpen!"

"Bedankt!" Zegt ze opgelucht als we naar haar vader lopen.

Beide pakken we een hendel van de rolstoel vast en duwen zo hard we kunnen.

Er komt geen beweging in de rolstoel.

"Uhmm... Ik zal mijn broers er wel bij roepen."

Ik tik met mijn vinger op mijn kin voordat ik diep adem haal en 'Ik heb hulp nodig!' roep.

Binnen 30 seconden staan alle 7 mijn broers voor mijn neus.

"Deze meneer komt niet binnen zouden jullie hem kunnen helpen?"

Dominic, Charles, Evan en Finn beginnen meteen te duwen.

Maar ook zij krijgen geen beweging in de rolstoel.

"De drempel is te hoog." Mompel ik tegen mezelf.

Gabriel schijnt het gehoord te hebben want hij komt met een idee.

"We kunnen planken neer leggen."

Ik schud mijn hoofd. "Om het gewicht te houden heb je te dikke planken nodig. Hij zal dan ook niet op die planken komen. De enige oplossing is hem eruit tillen."

De meneer heeft blijkbaar geluisterd. Want hij kijk me verrast aan.

"Meneer vind u het erg als een van mijn broers u optilt?"

"Wat een service hier. Alice onthoud dat we hier vaker terug moeten komen. Het maakt niet uit hoor!"

Het meisje, Alice dus, glimlacht bij het aanzicht van haar vrolijke vader.

"Nou jongens, wie wilt zijn spierballen showen?" Vraag ik aan mijn broers.

Charles, die al de hele tijd naar Alice aan het kijken is, steekt zijn hand op.

"Ik doe het wel!"

Zonder veel moeite tilt Charles de man uit zijn rolstoel.

"Waar willen jullie zitten?" Vraagt Charles aan Alice en haar vader.

"Daar op de bank is wel comfortabel denk ik. Niet pap?" Zegt Alice.

"Nu ik toch al uit mijn rolstoel ben wel ja."

Charles loopt naar de bank en zet, met wat instructies en hulp van Alice, de man voorzichtig neer.

"Bedankt!" Bloost Alice naar Charles.

Ik schud grinnikend mijn hoofd.

Ik zal strak vast aan Alice moeten vragen of ze Charles leuk vind.

Mijn broers zijn allemaal heel erg bescheiden in dat opzicht.

"Nou meneer, zou u ook nog wat te drinken er bij willen?"

De man glundert van oor tot oor als hij antwoord.

"Ik heb wel zin in een kopje koffie en een stukje gebak, als jullie dat hebben."

"Wilt u dan gewone koffie of een van onze najaar specials? Zoals kaneel, speculaas of kastanje. En gaat u voorkeur uit naar appelgebak, chocoladetaart of cheesecake?"

"Nou doe mij dan naar speculaaskoffie en appelgebak met slagroom."

Ik knik waarna ik Alice vragend aankijk.

"Warme chocolademelk met slagroom en cheesecake voor mij."

"Komt er aan!"

Ik loop samen met Bryan naar de keuken.

"Hoe wist je dat van die planken?" Vraagt hij geïnteresseerd met de slagroomspuitfles in zijn hand.

"Inzicht denk ik.-" Bryan kijkt me niet gelovend aan. "Bryan je moet weten dat omdat elf jaar jonger ben ik niet meteen dom ben. Gisteren bij mijn wiskunde had ik het ook gewoon goed hoor. Ik ben echt wel slim anders zouden ze me nooit twee jaar eerder van het Gymnasium af laten gaan."

"Wat zeg je?" "Anders zouden ze me nooit twee jaar eerder van het Gymnasium af laten gaan." Herhaal ik simpel niet nadenkend.

"Hoh! Wacht even! Twee jaar eerder van het Gymnasium af? Waarom dat?"

"Voor mijn opleiding. Maar maak je maar geen zorgen, jullie hebben mijn enige kans om toegelaten te worden gisteren letterlijk in het water laten vallen."

Ik pak het appelgebak bij Bryan vandaan en loop met de volledige bestelling naar Alice en haar vader toe.