Πριν σβήσουν τ' αστέρια

Κεφάλαιο 23ο

𝒜𝓂𝑒𝓁𝒾𝒶

Τρεις ολόκληρες εβδομάδες είχαν περάσει από τα γενέθλια της Αμέλια στα οποία έγιναν γεγονότα που άλλαξαν την πραγματικότητα του κόσμου της. Ακόμα κι αν ήξερε πως στα εικοστά πρώτα γενέθλια των ανθρώπων γίνονταν διάφορα απρόοπτα κυρίως λόγω του αλκοόλ, του κόσμου και της συνωμοσίας της μεγάλης τσιμεντούπολης κατά των μεθυσμένων της παιδιών όμως ποτέ δεν περίμενε να μιλήσει με τον τρόπο που μίλησε και ύστερα να σπάσει το σύμπαν σε χιλιάδες μικρά κομματάκια, να το κάνει κουβάρι χωρίς άκρη για να ξεμπερδευτεί. Διότι μέχρι τότε τα πράγματα ήταν απλά: η Έλενορ και η Αμέλια ήταν αντίπαλοι στα πάντα, βρίσκονταν σε διαφορετικά πεδία μάχης και δεν μιλούσαν ποτέ αληθινά η μία στην άλλη. Όμως τώρα που η κοπέλα είχε ανοίξει το αναθεματισμένο στόμα της η κατάσταση είχε γίνει πιο περίπλοκη από ποτέ. 

Με το φιλί τους άλλαξε και ο κόσμος · όλοι ήξεραν για αυτό όμως κανένας δεν μιλούσε για αυτό (μπροστά τους τουλάχιστον) και κανένας δεν ήξερε πως να συμπεριφερθεί. Εκείνες και οι φίλοι τους συμπεριφέρονταν λες και ανάμεσα τους υπήρχε μία ωρολογιακή βόμβα που από λεπτό σε λεπτό θα ανατιναζόταν όμως ούτε ένας δεν τολμούσε να την αποσυναρμολογήσει. Μόνο ο Έιντζελ είχε αποφασίσει να ενοχλήσει την Αμέλια μέχρι να του πει ακριβώς πως αισθανόταν αλλά τότε τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα. 

Η Αμέλια είχε συνειδητοποιήσει πως αυτό το φιλί ήταν το πιο δυνατό πράγμα που είχε ζήσει ποτέ στην ζωή της. Δεν μπορούσε να σταματήσει να το σκετσάρει, να ζωγραφίζει γραμμές που να σχημάτιζαν το πρόσωπο της Έλενορ και τα χείλη της και τα χέρια της τυλιγμένα γύρω από την μέση της. Ακόμα κι αν προσποιούνταν ότι ποτέ δεν συνέβη τίποτα, ήταν το μόνο πράγμα που μπορούσε να σκεφτεί η Αμέλια και το γεγονός ότι έβλεπε πλέον τόσο συχνά την Έλενορ δεν βοηθούσε καθόλου. Όμως δεν μπορούσε να κάνει κάτι πέρα από το να σκέφτεται, να ζωγραφίζει και να νιώθει την καρδιά της να σφίγγεται ξανά και ξανά. 

Μετά από σκέψη η Αμέλια αναλογίστηκε ότι ίσως έτσι να ήταν καλύτερα. Ακόμα κι αν εκείνη δεν φοβόταν να δεθεί με κάποιον άνθρωπο παρά τα προβλήματα που της είχαν αφήσει οι γονείς της, πάντα πίστευε πως η ζωή ήταν πιο ήρεμη και απλή χωρίς συναισθήματα. Άλλωστε είχε υποσχεθεί στον εαυτό της πως μέχρι και να τελειώσει την σχολή της θα συγκεντρωνόταν στα μαθήματα, δεν θα έκανε τίποτα σοβαρό ή που θα έκανε την καρδιά της να χτυπάει δυνατά από χαρά ή λύπη.