Escaping Strings

Chapter 46: Getting Away

Martina's POV

I'm wearing jeans, plain white shirt and a hooded jacket on. Oh, and a sunglasses. I can't be recognized by the people who knows who I am. Like, seriously, I am allowed to be alone, right? Even just this once? I need to breathe. Wala naman sa batas ang bawal mapag-isa, hindi ba? People should be apart for at least a while. Hindi naman por que, boyfriend or girlfriend mo ang isang tao ay lagi na kayong magkasama. Hindi puwedeng hindi na kayo halos mapaghiwalay. Kailangan niyo ng time kung saan malayo kayo sa isa't isa to feel free and breathe some fresh air. Purpose? Parang pagkain lang, hindi puwedeng iyon at iyon na lang ang ihahain sa'yo sa araw-araw na ginawa ng Diyos nang hindi ka naman maumay. Ano ba naman 'yung magpa-miss ka lang, hindi ba? Where's the fun kung walang gan'on? Walang kasabikang kaganapan? Yeah, may mga taong hindi na talaga mapaghiwalay, but please! Look to what happened to him and I. To think na siya pa ang ayaw na humiwalay sa akin ah, pero siya itong naghanap ng iba. Come on, people, wake up!

But damn, everything is different. Fuck me for falling so deep into him. Gross.

“Can I have your ID, ma'am?” the woman in front desk ask.

Oh, thank God, she did. Kasi kung hindi niya ako kinausap, malamang, kanina pa ako humahagulgol sa iyak o tumutulo ang laway rito. OA, tsk! Binigay ko naman ang hinihingi niya nang hindi tumitingin sa kaniya. Mahirap nang makilala, mahuli pa ako.

“Oh, my God, Miss Marti—”

“Shhhhh!” I shushed her before she speaks my name out loud. Tumingin ako sa paligid para tingnan kung may nakakita ba, nakarinig o ano, mukhang wala naman.

Damn.

“Please, don't say anything to anyone that I'm here.”

Mukhang nabigla siya sa sinabi ko na dahilan kung bakit hindi siya agad nakapagsalita. Or maybe, nahihiya siyang manghimasok sa kaguluhan ng pamilya ko.

“But they're looking for you....”

“Please?” I took a glance at her nameplate, “Lauren? Can you help me? I'm gonna stay here for like two nights, so please, don't tell.”

She bite her lip and nod. I gave her a smile as soon as I got what I want and then leave. Dumiretso ako sa suite kung saan ako tutuloy. Pagpasok na pagpasok ko, parang gusto ko nang mag-breakdown. Seeing this hotel room where we used to have fun at days and nights. Now, I am back here alone.

I am so mad. I am so mad at myself. Bakit ganito? Nakaya ko naman noon nang si Vincent ang magloko, pero bakit parang hindi ko kinakaya ang sakit nang si Matt na? Si Matt, si Matthew Mondragon na hinabol-habol ako. Si Matthew na walang ibang ginawa kung hindi ang pasukin hindi lang ang nananahimik kong buhay, kung hindi pati na rin ang buong pagkatao ko. Siyang hinayaan kong makapasok sa sarado kong puso at isipan.... Why? Bakit ganoon? Hindi ba siya kuntento? Sa akin? Sa mga ibinigay ko?! Why does he have to get another woman pregnant? Hindi... Hindi ko ba kayang ibigay sa kaniya iyon? Kaya ko naman ah! Dalawa pa nga, pero pinatay nila!

“No, Martina, you cannot cry over and over again.”

I walk to the bedroom and dive on top of the bed.

“Gosh! How many times did I already scold myself about crying? I am so stupid. I am so tired. I am so fucking tired, exhausted about these shits happening in my life! Argh!!!”

Nagpapadyak ako at nagpaikot-ikot sa kama. I am so tired and it's passed midnight. Still, I cannot get a good sleep. It's like, something is not right. It's a twin thing. Sana pala, hindi ko muna kinausap si Iris. I have a feeling na alam niya kung nasaan ako, but I also have a feeling na bibigyan niya muna ako ng space — which is what I am asking for. Well, I hope, she would give it to me. Ayaw ko munang makarinig ng kahit na ano mula sa kanilang lahat. Except last afternoon, hindi ko siya natiis and I know na mag-aalala sila nang sobra ni mom. And him? Who is he anyway? Siya lang naman ang lalaking nanloko sa akin na kahit na nagawa niya iyon, mahal na mahal ko pa rin siya. Gosh, I am losing my sanity. I love him, I love him, I love him. Hindi ko ikakailang mahal ko siya, pero nakakatakot pala.