Bir Serçenin Gözyaşı Kadar...

Derin Bir Çıkmaz

Harry çılgın bir baş ağrısı ile gözlerini açtı. Başı öyle bir zonkluyordu ki görüşünü bulanıklaştırıyordu. Öyle ki Harry ağzından bir inilti çıkmasına engel olamadı. Odada uyuyan Hermione ve Ron'u hatırlayınca güçlükle ayağa kalktı. Bir süre durduğu yerde yalpalayarak destek bulmaya çalıştı. Ardından tek eli alnında tek eli duvarlardan destek alarak lavaboya ilerlemeye başladı. İçinden bu ağrının daha fazla şiddetlenmemesini diliyordu. Ama ne yazık ki ağrı daha da artmaya başlamıştı. Harry daha önce bu kadar acı çektiğini hatırlamıyordu. Lavabonun içine girdi ve kapıyı kilitledi. Yara izi kırmızı bir şekilde alnında parlıyordu. Elleriyle lavabodan destek alarak yüzüne su çarptı. Nafile bir çabayla alnına masaj yapmaya çalışıyordu. Ağrı sanki mümkünmüş gibi daha fazla artınca Harry, kendini yere çökmüş bir şekilde buldu. Gözlerinin karardığını hissediyordu. Büyük bir çabayla buna karşı koymaya çalıştı.

Boynuna dolanmış kocaman bir yılan ile gökte süzülüyordu. Hiçbir yardım almadan, süpürge kullanmadan... Altındaki deniz şiddetli fırtına eşliğinde coştukça coşuyordu. Kayalara vuran deli dalgalar oldukça ürkütücüydü... Az sonra olacakları düşününce yüzüne soğuk, zalim  bir tebessüm yerleşti. Yine o arzuyla baş başaydı... Öldürme arzusu... Bu sefer sorduğu kişi de bilemeyecekti belli ki. Ama kim bilir? Belki de istediği bilgiyi alabilirdi.... Küçük bir kasabanın üzerinde süzülürken, aşağıdaki evlere dikkatle baktı. İşte oradaydı aradığı ev... Evin bahçesine yumuşak bir iniş yaptı ve elini sallayarak bahçe kapısını açtı. Tedbirsizlik! Bunlar kendilerini ne sanıyordu acaba? Yavaş adımlarla evin kapısına doğru yürüdü ve kolaylıkla eve girdi. Uzun bir koridordan geçerek salona girdi. Büyücü salona oturmuş ailesi ile sohbet ediyordu.
" Cruio!" Diye fısıldadı ve adamın karısı acı içinde kıvranmaya başladı. Adam şokla kalkmış ve asasını ona doğrultmuştu. Yüzü minik bir tebessüm ile kıvrıldı. Asasını adama doğru çevirdi....
" Cruio" adam yerde acılar içinde kıvranırken karısı koltuğun kenarına ilişmişti. Kafasını yana yatırıp adama baktı.
" Gregoroviç hakkında ne biliyorsun? " Adam iniltiler içinde ona baktı.
" Asa yapımcısı... O... O benim de asamı yapmıştı." Adam çaresizce çırpınıyordu. Asasını adamın karısına çevirdi ve minik bir tebessüm ile adama geri baktı.
" Benim için daha ilginç bilgilerin var mı?" Adam bir süre kendisi ile mücadele ediyormuş gibi göründü.
" Yok mu? Cruio! " Kadın yerde acı feryatlar atmaya başlamıştı.
" Onun.. onun mürver asaya sahip olduğu söyleniyor.... Ama .. ama ben bilmem.. sanırım doğru. " dedi adam can havliyle.
"Avada Kedavra! " Adamın karısı koltuğun kenarından yavaş bir şekilde yere süzüldü. Sonunda arzusunu gidermişti işte... Asasını gözleri yaşlı adama çevirdi. Karısının olduğu yere acı içinde bakıyordu.
" Üzülme... Seni de onun yanına hemen göndereceğim! Avada Kedavra!" Önündeki iki cansız bedene bir daha bakmadan evden çıktı. Bahçede biraz ilerledi ve durup asasını havaya dikti.
"Morsmordre! " Karanlık işaret gökte dalgalanırken içinde tatmin olmuş bir duyguyla yeniden uçuşa geçti...

Harry ter içinde gözlerini açtı. Az önce iki cinayete şahit olmuştu. Alnı hala cayır cayır yanıyordu.
"Harry! İyi misin? Harry! Kapıyı aç hemen! " Hermione ve Ron'un sesleri birbirine karışıyordu. İkisi de fazlasıyla telaşlanmıştı.
"Ben iyiyim! Siz gidin! " Harry'nin sesi tahmin ettiğinden çok daha fazla güçsüz çıkmıştı. Eliyle sinirli bir şekilde alnını ovuşturdu. Sonra da yavaş bir şekilde ayağa kalkarak lavabodan destek aldı. Yüzüne çarptığı bir kaç avuç soğuk su, onu biraz olsun kendine getirmişti.
"Harry iyi değilsin! Aç şu kapıyı hemen! " Diye bağırdı Hermione dışarıdan. Harry kıyafetlerini hızla düzeltti ve havluyla yüzünün terini sildi. Yavaş bir şekilde kapıyı açtığında karşısında iki telaşlı genç vardı.