Poison h.s (Greek Translation)

Κεφάλαιο 26

Σημείωση: Το κεφάλαιο αυτό περιέχει σεξουαλικό περιεχόμενο.

***

O Four δεν χάνει χρόνο, να πάει να πει αντίο στους φίλους του. ‘’εμ πρέπει να, εμ πρέπει να φύγουμε.’’ Τραυλίζει καθώς φτάνουμε στο τραπέζι με τους φίλους του. Μιλάει γρήγορα και σιγανά.

Η Stormyκατσουφιάζει και παραλίγο να πέσει από την θέση της. Είναι ο ορισμός της μέθης.’’ Γιατί τοοοοσοοοοο νωριιιις?’’ τραυλίζει προσπαθώντας να καθίσει πάλι πίσω στην καρέκλα της

‘’Έχουμε να κάνουμε κάποια πράγματα. Λέει γρήγορα. Δεν είναι και πολύ καλός ψεύτης, αλλά οι φίλοι του είναι μεθυσμένοι οπότε θα πιστεύουν ότι τους λένε.

‘’Λοιπόν καλή διασκέδασηηηη’’ ο Gunner λέει και με αυτό φεύγουμε.Βρέχει έξω, όπως κάνει πάντα αλλά όχι τόσο δυνατά όσο τις άλλες φορές. Είμαι έκπληκτη από το πόσο ευγενικός είναι ο Four αφού ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου για εμένα, και μπαίνω μέσα στο μεγάλο αμάξι του. Τρέχει στην άλλη μεριά του αμαξιού και μπαίνει μέσα.Κάθομαι στο αμάξι και σκέφτομαι για το τι πρόκειται να συμβεί. Πάμε πάλι πίσω στο σπίτι του τώρα, μόνοι και μπορούν να συμβούν τα πάντα. Δεν θα έπρεπε να το κάνω αυτό τώρα, θα έπρεπε να του πω να με πάει σπίτι, μα δεν μπορώ. Δεν θέλω. Το επαναστατικό μέρος του εαυτού μου θέλει να το κάνει.Όταν κοιτάω τον Four είναι συγκεντρωμένος στον δρόμο, μα στις ίδιες βαθιές. Δείχνει να χαμογελάει ελαφρώς, μα δεν είμαι σίγουρη. Με κοιτάει και η έκφρασή του αλλάζει. Πρέπει να είδε την ανησυχία γραμμένη σε όλο μου το πρόσωπο. Το χέρι του ξεκουράζετε πάνω στο γόνατό μου, καθησυχάζοντας με ότι όλα θα πάνε καλά.Χαλαρώνω λιγάκι καθώς οδηγούμε. Η καρδιά μου δεν έχει σταματήσει να χτυπάει από τότε που με κόλλησε στον τοίχο, μόλις βγήκα από την τουαλέτα πριν περίπου δεκαπέντε λεπτά.Από τότε που γνώρισα τον Four, αναρωτιόμουν πάντα που ζούσε. Φανταζόμουν πάντα ένα μέρος στο κέντρο της πόλης, μα οδηγούμε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Περνάμε μια λίμνη που δεν έχω ξαναδεί, και πριν καν το καταλάβω το αμάξι σταματάει.Το σπίτι μοιάζει σκοτεινό αλλά πολύ φιλόξενο. Δεν είναι ένα ιστορικό σσπίτι αλλά δείχνει να έχει φτιαχτεί για μια ολόκληρη οικογένεια. Υπάρχει ένα μικρό φως δίπλα από την μπροστινή πόρτα, και ένα μικρό δέντρο. Το σπίτι δεν είναι όσο μεγάλο όσο το δικό μου αλλά είναι σχετικά μεγάλο. ‘’Μένεις εδώ?» ρωτάω.‘’Ναι.’’ Απαντάει και σβήνει την μηχανή. Μένουμε και οι δύο στο αμάξι καθώς παρατηρώ το σπίτι.‘’Μένεις εδώ μόνος σου?’’ ρωτάω. Δεν νιώθω άνετα να πηγαίνω στο σπίτι του και να είμαστε μόνοι μας, πόσο μάλλον να υπάρχει και κάποιος άλλος εκεί πέρα.‘’ναι.’’ Λέει και δεν ξέρω πώς να νιώσω.Είναι ο πρώτος που βγαίνει από το αμάξι και εγώ ακολουθώ. Ο δρόμος είναι σύντομος και φτάνουμε γρήγορα έξω από την πόρτα του.Νιώθω μια παράξενη αίσθηση στο στομάχι μου, που δεν έχω ξανανιώσει. Αυτή την αίσθηση δεν μπορώ να την ελέγξω, και είναι περίεργο. Το 99% του εαυτού μου δεν θα ήθελε ποτέ να κάνει κάτι τέτοιο, αλλά αυτό το επαναστατικό 1% περίμενε μια στιγμή σαν και αυτή. Είναι όλα ή τίποτα δεν μπορώ να κάνω πίσω τώρα. Αυτό το 1%  έχει πάρει τον έλεγχο όλου μου του σώματος, και δεν μπορώ να το σταματήσω.Μόλις ο Four ξεκλειδώνει την πόρτα και την ανοίγει, τον ακολουθώ μέσα. Μόλις κλείνει την πόρτα, τον πιάνω και τον κολλάω πάνω στον τοίχο όπως ακριβώς έκανε με εμένα στο μπαρ. Αφήνω το 1% να πάρει τον έλεγχο του κορμιού μου. Εκπλήσσεται και τα κλειδιά που κρατούσε πέφτουν στο πάτωμα δίπλα στα πόδια μας.Συμμετέχει στην επίθεση μου και πιάνει την μέση μου με τα μακριά του δάχτυλα. Είναι παγωμένα και στέλνουν ρίγος σε όλο μου το κορμί. Με μια γρήγορη κίνηση με φέρνει κοντά στο σώμα του και κολλάει τα χείλη του με τα δικά μου. Χωρίς να σκεφτώ, τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του και τραβάω ελαφρώς τις καστανές μπούκλες του. Δεν έχω ξαναγγίξει τα μαλλιά του πριν, και πραγματικά είναι όσο μαλακά όσο τα δικά μου.Το στόμα του κινείτε από το δικό μου, στο σαγόνι μου όπου αφήνει απαλά φιλιά. Η ανάσα του είναι τόσο ζεστή και τα χείλη του είναι τόσο απαλά που δεν μπορώ από το να αφήσω ένα βογκητό να ξεφύγει από τα χείλη μου.‘’ας πάμε στο δωμάτιο μου.’’ Ψιθυρίζει στο αυτί μου.Γνέφω ελαφρώς και τον ακολουθώ κατά μήκος του σαλονιού και σε έναν μικρό διάδρομο. Υπάρχουν τέσσερεις πόρτες, μια στα δεξιά, δύο στα αριστερά και μία στην μέση. Με παίρνει ευθεία στην μεσαία πόρτα και την ανοίγει. Ανοίγει ένα φως και παρατηρώ το δωμάτιο. Υπάρχει μία μεγάλη καφέ ντουλάπα στην γωνία, μία τεράστια τηλεόραση κρέμεται από τον τοίχο, και απέναντι της ένα τεράστιο κρεβάτι με ένα απαλό μαύρο πάπλωμα και άσπρα μαξιλάρια.Ο Four με οδηγεί στο κρεβάτι και με αφήνει σε αυτό απαλά. Το κρεβάτι του είναι σαν ένα στεγνό σύννεφο, είναι απαλό και κρύο. Η αίσθηση στο τέλος του στομαχιού μου είναι ακόμα εκεί και όσο ο Four έρχεται κοντά μου, τόσο περισσότερο μεγαλώνει.‘’Χαλάρωσε’’ λέει απαλά και πιάνει το τέλος της μπλούζας μου.Μου βγάζει την μπλούζα σιγά σιγά και για ακόμη μια φορά, το στομάχι μου είναι εκτεθειμένο σε αυτόν. Είμαι σίγουρη πως μπορεί να νιώσει την ανησυχία που είναι γραμμένη στο πρόσωπό μου. ‘’ Είναι εντάξει Hunter, θα σου αρέσει.’’ Όταν λέει το όνομα μου, τα χάνω.Περιμένω ένα αυτάρεσκο χαμόγελο, μα ποτέ δεν εμφανίζετε. Περνάει το μάυρο του μπλουζάκι από το κεφάλι του εκθέτοντας το δέρμα του. Τα μάτια μου στο θέαμα του σώματος του, δεν υπάρχει ούτε μια ατέλεια.