my badboy

|| schreeuwen ||

-Nina-

"Wat een leuke jongen," zegt mijn vader enthousiast. We hebben net een uur lang met zijn drieën aan de eettafel gezeten en gepraat. Mijn vader en Dexter kunnen het zeer goed met elkaar vinden en heel even zag ik mijn vader oprecht vrolijk. Ik glimlach en kijk naar Dexter die op de bank zit. "Als hij wil mag hij best blijven avondeten. Dan bestel ik pizza's." 

"Ik kan het hem vragen, maar ik weet niet of hij al plannen heeft," zeg ik. 

"Dan vraag je dat zo even aan hem." Ik knik en zet de fles cola terug in de koelkast. Als ik de koelkast dichtdoe zie ik een foto van mij en mijn moeder hangen. Ik snap niet dat de foto er nog hangt en haal hem van de koelkast af. Ik scheur hem doormidden. "Nien?" Ik kijk naar mijn vader. 

"Ik wil haar niet meer zien," zeg ik en gooi het papier weg.

"De scheiding komt niet alleen door haar," zegt mijn vader. 

"Zij ging weg, papa," zeg ik. Dan pak ik de glazen cola en loop naar de bank in de woonkamer. 

"Je vader is echt een topman," zegt Dexter terwijl hij een glas van me overneemt. Ik glimlach en ga naast hem zitten. Dex legt zijn hand om mijn middel heen en kijkt me aan. "Gaat het?" vraagt hij. Ik knik en geef hem een kus. Dan kijk ik naar de tv. 

"Wil je hier blijven eten?" vraag ik.

-Dexter-

Of ik hier wil eten? Ik wil zeker, maar ik weet nu al dat de klappen die ik ervoor zal krijgen niet mild zullen zijn. Ik hoef maar een paar seconden te laat thuis te zijn en ik krijg al een klap. Laat staan als ik niet op kom dagen voor het avondeten. 

Ik kijk naar Nina, die duidelijk ergens mee zit. 

"Je hoeft niet hoor, maar mijn vader stelde voor pizza's te bestellen. Ik dacht dat je het misschien wel leuk zou vinden," zegt ze. Ze buigt voorover en zet haar glas op de tafel. "Maar het hoeft niet," zegt ze. "Het is wel heel last minute." 

"Ik kan wel blijven," zeg ik. Dan maar klappen. Nina glimlacht en geeft me een kus. Ze kruipt tegen me aan. 

"Blijf je eten?' vraagt de vader van Nina vanuit de keuken. 

"Als dat kan, dan graag," zeg ik terug. 

"Wat voor pizza wil je?" 

-

We zitten op Nina haar kamer. We hebben net pizza gegeten en kijken nu op Nina haar laptop naar een film. Ik merk al dat Nina er de hele tijd niet echt bij is. Sinds we bij haar thuis zijn is ze een beetje afwezig. Ze heeft haar hoofd op mijn borst gelegd, dus ik kan ook niet aan haar gezicht aflezen wat er aan de hand is. 

Ik voel mijn telefoon rillen in mijn broekzak en pak hem eruit. 5 gemiste oproepen van mijn vader. Dit worden veel klappen. 

"Nien," zeg ik. Ze kijkt op en kijkt me aan. 

"Wat is er?" vraagt ze. 

"Ik moet zometeen naar huis," zeg ik. Nina knikt. 

"Kan je nog heel even blijven?" vraagt ze. 

"Ja. Over een kwartiertje ga ik dan ja?" 

"Is goed." Nina legt haar hoofd weer op mijn borst neer. 

"Nina, ga je me vertellen wat er aan de hand is?" vraag ik. Nina kijkt me weer aan. 

"Er is niks aan de hand, ik lig gewoon, mag dat?" 

"Ja natuurlijk mag je liggen, maar niet als er iets aan de hand is en je het me niet verteld."

"Er is niks, Dex," zegt ze.

"Nina, je weet dat ik niet dom ben, he. Vertel nu wat er is."

"Ga maar naar huis," zegt Nina. 

"Is dat wat je wil?" 

"Ja," zegt Nina en ze stapt van haar bed af. "Wil je alsjeblieft naar huis gaan?" 

"Dus eerst moet ik hier pizza eten en nu kan ik oprotten?" Ik schreeuw het. Nina kijkt me geschrokken aan en ik zie al tranen in haar ogen staan. 

"Je moest hier geen pizza eten. Het was een keuze," zegt ze. "En ja, je moet oprotten," zegt ze kalm met een rillende stem. "Rot op." 

"Prima, Nina. Dan rot ik op, maar dan kom ik voorlopig ook niet terug." Ik sta op en loop haar kamer uit. Ik hoor Nina de deur achter me dichtgooien. Ik loop de trap af en loop het huis uit. Ik pak mijn fiets en fiets weg. 

-

Thuis krijg ik klappen. Veel klappen. "Waar de fuck ben je geweest, verdomme?!" 

"Bij een vriend," zeg ik. Mijn vader slaat met zijn vuist tegen mijn kaak aan. Ik grijp ernaar en kreun van de pijn, maar het doet al lang niet zoveel pijn meer als de eerste klappen die ik ooit van hem kreeg. 

De eerste klap. Ik was een jongetje van net 5 en had per ongeluk een beker limonade omgegooid tijdens het spelen met de hond die we toen nog hadden. Mijn moeder zag het gebeuren en kwam op me afgelopen. Ze zuchtte en pakte de beker van de grond. Ik wilde haar helpen, maar gooide daarbij ook een plant van de tafel. 

Toen kwam mijn vader binnenlopen. Hij stormde, zonder enige duidelijkheid over de situatie, op me af en sloeg me met een platte hand in mijn gezicht. 

"Je was niet bij een vriend!" schreeuwt mijn vader. "Ik zie dat je liegt!" 

"Wat gaat het jou aan waar ik was?!" schreeuw ik terug. 

"Ik ben je vader, je verteld me waar je bent!" Nog meer klappen. Een klap vol op mijn slaap. Ik voel me even licht in mijn hoofd, maar herpak me snel. 

"Wat gebeurd hier?!" gilt mijn moeder hysterisch. 

"Je zoon is doorgedraaid!" schreeuwt mijn vader en duwt me boos weg. Ik loop snel langs hem af en loop het huis uit. Ik pak zo snel als ik kan mijn scooter en rijdt weg. 

Al tijdens het rijden besef ik wat er net gebeurd is bij Nina. Ik heb tegen haar geschreeuwd zoals mijn vader tegen mij schreeuwt.