my badboy

|| honger ||

-Nina-

Ik sluit de deur en leun ertegen aan. Wat doet Dexter toch met me? Ik voel dingen die ik nog nooit heb gevoeld, maar ik mag die gevoelens niet toelaten. Mijn moeder komt de hal inlopen met een tas. "Wat ga je doen?" vraag ik verbaasd.

"Ik ga een tijdje ergens anders wonen" zegt ze en ze veegt een traan weg. 

"Zijn jullie uit elkaar?" vraag ik en duw mezelf van de deur af. 

"We gaan een tijdje uit elkaar" zegt ze. Ik schud mijn hoofd. 

"Dat kan niet" zeg ik. "Jullie zouden bij elkaar blijven" stamel ik. 

"Maar het werkt niet meer lieverd" zegt mijn moeder. Ik staar haar verward aan. "Het is misschien maar beter zo" zegt ze. 

"En waar moet ik dan heen?" vraag ik. 

"Je kan voor vannacht beter bij je vader blijven, maar morgen bespreken we dat met een advocaat" zegt mijn moeder. 

"Advocaat?" vraag ik. "Gaan jullie scheiden?" 

"Ja" zegt mijn moeder. 

"Dus het is niet voor even?" vraag ik.

"Het is beter zo" zegt ze.

"Is het voor even of voor altijd?" vraag ik en verhef mijn stem. 

"Dat weten je vader en ik nog niet" zegt mijn moeder en ze pakt haar jas van de kapstok. Ik hoor de motor van Dex optrekken. 

"Ik ga" zeg ik en open de deur. Dex staat er nog steeds. "Dex wacht" zeg ik. 

"Nina, blijf bij je vader" zegt mijn moeder en ze pakt mijn hand vast.

"Luister, deze scheiding is niet mijn idee" zeg ik en voel de tranen in mijn ogen prikken. "Dus ik ga hier ook niet de dupe van zijn" ik loop de deur door en loop naar Dexter toe. Hij kijkt me vragend aan. "Geen vragen stellen" zeg ik en probeer het bagagevak open te krijgen. Dex helpt en zet de helm op mijn hoofd. "Rij gewoon ergens heen" zeg ik 

"Is dat je moeder?" vraagt Dex terwijl hij de helm vastmaakt. 

"Geen vragen zei ik" zeg ik en ga op de motor zitten. 

"Nina, komen!" zegt mijn vader die nu ook in de deuropening staat. 

"Je vader?" vraagt Dex.

"Geen vragen!" zeg ik. "Gewoon rijden" zeg ik en geef Dex een klop op zijn rug. Hij pakt mijn hand vast en slaat hem om zijn middel. Dan rijdt hij snel weg. 

---

We stoppen bij een restaurant. Ik stap van de motor af en maak de helm los. Dex pakt de helm van me over en legt hem op het zadel. "Ga je nog uitleggen waarom je ineens zoveel haast had?" vraagt hij. 

"Ik wil er niet over praten" zeg ik en staar naar de grond. Dex pakt mijn hand beet en trekt me het restaurant in. 

"Dan gaan we eten" zegt hij. 

"Het is elf uur in de avond" zeg ik. 

"Honger is honger" zegt hij. "En ik heb honger" hij trekt me naar een tafeltje in de hoek. Hij schuift de stoel voor me van de tafel zodat ik kan gaan zitten. "Bestel wat je wilt" zegt hij. Ik zucht en staar naar de menukaart. Hoeveel ik ook van eten hou...ik krijg toch geen hap door mijn keel. Mijn ouders gaan scheiden. Ik leun op een arm en zucht. Ik staar naar een oud koppel aan een tafeltje in het midden van het restaurant. Ze lachen om iets wat de man zei. "Nina? Wat wil je drinken?" vraagt Dex. Er staat een serveerster naast hem. 

"Water alsjeblieft" zeg ik tegen de serveerster en dan kijk ik weer naar het koppel. Ik zucht en leg mijn hand in mijn nek. Ik kan niet geloven dat mijn ouders echt gaan scheiden. Het verliep al een tijdje niet geweldig tussen ze, maar ik had verwacht dat ze er wel doorheen zouden komen. Zij waren voor mij het bewijs dat echte liefde alles overwon, maar na de breuk met Ryan en nu de scheiding van mijn ouders weet ik vrij zeker dat iets als echte liefde überhaupt niet bestaat. En overwinnen doet het zeker niet. Mijn mobiel gaat over. Mijn irritante standaard beltoon klinkt door het hele restaurant. Ik kijk op het scherm. Ik heb al vier oproepen van mijn moeder gemist. Ik druk op weiger en zet mijn telefoongeluid uit. "Mijn ouders gaan scheiden" zeg ik dan uit het niets tegen Dexter. Dex kijkt me aan. 

"Misschien is dat beter voor ze" zegt hij. Ik schud mijn hoofd. 

"Dat is niet beter voor ze" zeg ik. "Dat weten ze zelf alleen nog niet" ik kijk naar de serveerster die een glas water voor me neerzet en Dex een glas bier overhandigt. Dex bedankt de serveerster die daarna wegloopt. 

"Jij zit niet in de relatie" zegt Dex. "Dus kan je niet oordelen over hoe het goed of slecht is dat ze uit elkaar gaan" zegt hij en neemt een slok bier. Ik zucht. 

"Ze hielden van elkaar" zeg ik. 

"Precies. Hielden is verleden tijd" zegt Dex. Ik kijk hem boos aan. "Liefde houdt niet altijd stand" zegt hij. 

"En jouw ouders?" vraag ik. Dex neemt een grote slok bier. 

"Laten we het daar maar niet over hebben" zegt hij. Ik rol met mijn ogen. 

"Dan moet je ook niet je mening geven over mijn ouders" zeg ik en blader door de menukaart heen. "Je weet niet eens hoe het is om dagelijks tussen ruziënde ouders te zitten" mompel ik. Dex geeft een klap op de tafel.

"Ik weet verdomme beter dan wie dan ook hoe het is om tussen ruziënde ouders te zitten!" schreeuwt hij. Ik schrik van hem en kijk naar de mensen in het restaurant. Iedereen kijkt onze kant op. "Ik durf te wedden dat wat jij thuis meemaakt niet eens de helft is van wat ik meemaak!" schreeuwt hij. 

"Dex!" sis ik. "Mensen kijken!" Dex draait zich om naar de mensen en kijkt dan weer naar mij. Hij zucht en haalt een hand door zijn haar. 

"Zeg nooit meer dat ik niet weet hoe het is" fluistert Dex woedend en hij wijst dreigend naar me. Ik haal opgelucht adem en wrijf ongemakkelijk over de tafel. Ik voel de mensen nog kijken. 

---

Het is half één wanneer we het restaurant uitlopen. Dex en ik hebben na zijn uitbarsting nog goed kunnen praten. We hebben beiden een pizza gegeten en achteraf betaalde Dex alles. Ik kijk naar Dex terwijl hij mijn helm weer vastmaakt. "Ik weet prima hoe ik een helm vast moet maken hoor" zeg ik en lach. 

"Ik ben bang dat je vel tussen de sluiting komt" zegt Dex en glimlacht naar me. Ik kijk vanaf deze avond heel anders tegen hem aan. Eerst was Dexter de mysterieuze jongen van de kermis. Nu is het Dexter Daanen. Nog steeds is hij fucking mysterieus, maar dat vind ik wel leuk. Hij vertelde niet bijzonder veel over zijn privé-leven. Hij was vooral geïnteresseerd in mijn leven. Niet dat mijn leven heel boeiend is, maar het lukte ons toch om een heel uur over mij te praten. Dex geeft een klopje op de helm. "Zit ie goed?" vraagt hij. Ik knik en ga op de motor zitten. "Wil je dat ik je thuis breng?" vraagt hij.

"Ik wil niet naar huis" zeg ik. Ik heb geen zin om mijn gebroken vader bij elkaar te rapen. Dat is niet mijn taak. 

"Oké, dan gaan we naar Lukas" zegt hij. 

"Wie is Lukas?" vraag ik terwijl Dex voor me op de motor gaat zitten. 

"Dat zie je wel" zegt Dexter en pakt mijn hand beet. Hij legt mijn hand om zijn middel. Het voelt raar om me zo fijn te voelen in zijn omgeving. Alles voelt leuker met Dex erbij. Ik vraag niet door naar wie Lukas is, want op de één of andere manier vertrouw ik Dex. Ik steek mijn handen in zijn jaszakken en geniet van de rit. Ik voel me gelukkig...ondanks alle omstandigheden.