Ontnomen!! (Deel 2)

Deel 52♡

Verward kijkt Jax me aan. "Om het stickje te geven?"

Ik knik kort.

Maddison kijkt me raar aan. "Dat is niet wat-"

"-Maddy," kap ik haar af. "Kun je even.. Sstt."

Jax zucht. "Oké."

"Maar Jax," zeur ik. "Wacht, zei je nou oké?"

"Ja, als jij zo graag op zelfmoordmissie wil dan breng ik je wel."

"Dit is niet.." Ik schud langzaam mijn hoofd. Laat maar, hij luistert toch niet.

"Waar ligt het?" Vraag ik om het onderwerp te veranderen.

Jax pakt mijn hand en trekt me naar het tussenstuk op de trap. Hij opent de deur die daar zit. "Luister Em, ik wil dat je dit bij je houdt." Hij duwt een pistool in mijn handen.

Beelden van het pistool en de neergeschoten man schieten door mijn hoofd. Er vormt zich een brok in mijn keel. Blijkbaar heeft Jax ook door dat er iets is. "Ik wil het ook voor je doen." Zegt hij.

Langzaam schud ik mijn hoofd. "Nee, ik wil dit zelf doen."

Jax zucht. "Er is zeker niks waardoor ik je van gedachten kan laten veranderen?"

"Nope."

"Oké, dan kunnen we gaan."

~~~~~~~~~~~{2 uur later}~~~~~~~~~~~

"Gaat het?"

Ik kijk weg van het raam om Jax te zien.  Hij kijkt kort naar mijn trillende handen. "Zenuwachtig?"

"Nee, het gaat wel."

"We kunnen nog terug?"

Ik lach zacht ookal geeft dat een pijnlijk gevoel in mijn zij. "Nee, Jax."

"Oké.." Hij zucht. "Het moet hier ergens zijn."
Hij stopt de auto en kijkt om zich heen.

"Vanaf hier loop ik wel." Ik open de deur.

"Wacht." Jax pakt mijn hand. "Als er iets is moet je roepen." "Oké." "En doe alsjeblieft voorzichtig. Als je na een tijdje nog niet terug bent kom ik eraan."

"Jax, ik red me wel." Hij kijkt me lang aan waardoor ik onzeker word. Red ik het wel?
Snel stap ik uit voor ik me bedenk.

"Doe voorzichtig!" Hoor ik Jax nog net roepen voor ik de deur dichtgooi.

Ik volg het pad en kom uiteindelijk aan bij het huis. Vlug loop ik naar de voordeur. Met trillende handen pak ik het stickje. Ik wil het in de brievenbus gooien maar de deur wordt net geopend. Natuurlijk precies nu.

"Kijk is aan." Hoor ik iemand zeggen.

Wanneer ik opkijk zie ik het gezicht van Roberto. Hij kijkt me geamuseerd aan.

"Wil je dit aan Orlando geven?" Vraag ik terwijl ik het stickje vooruit steek.

"Geef het hem zelf maar." Hij knikt naar achter. Langzaam draai ik me om om te zien hoe er een auto het terrein oprijdt. Even raak ik in paniek maar ik zie al snel dat het niet de auto van Jax is. Orlando stapt uit en kijkt verrast op.

"Emma, wat een verassing om jou hier te zien."

"Zeker nadat je een vriend van ons hebt neergeschoten." Vult Roberto aan. "Heb je een doodswens ofso?"

"Wat doe je hier?" Orlando zet een stap dichterbij maar ik weiger om er een naar achter te zetten.

"Vredesoffer..?"

Roberto begint hard te lachen maar stopt al snel wanneer Orlando hem waarschuwend aankijkt.

"Ik geef het stickje als jullie ons met rust laten."

"Anders wat? Geef je het stickje dan niet? Dat stickje wat je nu vast hebt?"

Ik slik even. Oké, daar had ik nog niet over nagedacht.

"Wat vind je hier van, jij geeft het stickje en dan schieten wij je niet neer."

"Ik wil dat jullie ons met rust laten." Herhaal ik.

Orlando pakt zijn pistool en richt het op me. Van schrik deins ik achteruit waardoor hij lacht. "Óf je geeft het nu, of ik schiet je neer en dan pak ik het zelf."

Ik kijk even twijfelend naar het stickje maar gooi het dan met een boog naar hem toe.

Hij lacht. "Zoveel moeite voor zo'n klein dingetje. Het had zoveel geschilt als je dit gewoon een maand geleden had gegeven."

Ik kijk hem recht in zijn ogen aan maar zeg er niks over. "Mag ik mijn mobiel terug?" Vraag ik na een tijdje.

Orlando kijkt naar Roberto en geeft dan een knikje richting de gang waar Roberto in verdwijnt om waarschijnlijk mijn mobiel te pakken.

"Ben je alleen?" Vraagt Orlando wanneer hij een stap dichterbij zet.

Ik knik.

"Dus dat is niet je vriendje die in de auto zit te wachten?" Orlando knikt naar de kant waar Jax is en lacht dan. "Wat wil hij gaan doen als ik je nu neerschiet? Je weer naar het ziekenhuis brengen?"

Ik kijk weer terug naar Orlando maar zeg niks. "Ik denk dat hij dit keer te laat zal zijn."

Er ontstaat angst in mijn ogen en hij ziet het ook. "Geen zorgen." Lacht hij terwijl hij het pistool weer weghaalt. "Ik had gezegt dat ik je met rust zou laten als je het stickje zou geven, dus dat doe ik ook." Hij glimlacht vals. "Ik ben een man van mijn woord."

Opgelucht zucht ik. Gelukkig.

"Hier." Roberto duwt mijn mobiel in mijn handen.

"Thanks." Mompel ik zacht.

"Dan ben je vrij om te gaan." Orlando kijkt me grijnzend aan.

Ik draai me om en ren snel in de richting van Jax zijn auto, bang dat Orlando zich bedenkt en hij me toch neerschiet. Wanneer ik bij de auto aankom zie ik Jax ertegenaan leunen.

"Emma!" Zegt hij opgelucht. Hij trekt me in een knuffel.

"Het is geregeld." Zeg ik met een grijns. "Ze laten ons met rust."

Jax laat me los. "Ik ben trots op je."

Ik glimlach. "Laten we maar snel gaan."