Perimus

74

Vitum Encalyptus plaatste de twee stoelen naast die van hem en zijn raadsman; een grote, forse man met brede schouders die niet glimlachte, maar gek genoeg een zachtheid uitstraalde zoals die van zijn Vitum. Kissa bedankte hem vriendelijk. Ze zeeg op haar plaats neer.

'Goed, nu we allemaal eindelijk zitten; kunnen we dan echt beginnen? Want het lijkt me geen begin zonder dat alle Vitums er zijn, of niet Mallord?'

Vitum Legumino leek Vitum Encalyptus' opmerking niet op prijs te stellen, maar ging er niet tegenin; hij rolde lichtjes met zijn ogen, stond toen op van zijn stoel.

'Goed.' Zei hij. 'Waar waren we gebleven?'

'Gebleven?' Vroeg Iris.

Vitum Legumino leek zich te ergeren aan hun aanwezigheid. Hij keek kort naar haar opzij. 'Ja - jullie zijn laat.'

'Dit is de afgesproken tijd.' Zei Kissa kort - voordat Iris op hem kon reageren. 'Tenzij die tijd is veranderd achter mijn rug om.'

'Hm. Blijkbaar gelden er ook andere tijden in het zuiden.' Hij zei het hard genoeg om gehoord te worden, maar Kissa besloot haar mond te houden toen Vitum Encalyptus dat ook deed. Vitum Legumino keek over wat papieren heen. Hij krabde aan zijn wenkbrauw. 'O ja - de handelsafspraken.'

Kissa kon het merken aan hoe de houdingen veranderden. Het was heel klein, maar merkbaar, alsof alle spieren strakker stonden, alle luchtigheid in de blikken verdween. De spanning donderde weer boven hun hoofden.

'Die... zijn sinds een paar maantellingen veranderd zonder overleg.' Hij keek Kissa niet aan, maar Kissa wist dat hij het over haar had. 'En naar mijn mening, is het van belang dat wij als heersers open naar elkaar kunnen blijven over onze afspraken en beslissingen. Het schuurt als de ene Vitum dingen besluit te doen die niet besproken zijn met de anderen.'

'Zoals mij niet erkennen als Vitum?'

Vitum Legumino hoorde haar wel, maar negeerde haar compleet. De enige die het bestaan van haar opmerking erkende, was Iloise van Chara, die dat deed met een korte, geïrriteerde blik.

'En met dat gezegd te hebben, zou ik graag horen welke afspraken er gemaakt moeten worden om de samenwerking weer te laten lopen.' Zei hij. 'Zodat we niet... verdeeld raken in dit land.'

Kissa moest haar irritatie onderdrukken. Ben jíj niet degene die het verdeeld? Maar ze hield haar mond; ze moest haar mond houden. Dit waren niet de Karkassen waarin ze kon blèren wat ze wilde.

'Er heerst op dit moment vooral verwarring onder de handelsmannen in ons midden. Het is zeer onduidelijk welke beslissing de Opalusburcht sinds kort heeft genomen?' Hij keek naar Kissa op.

'Ik wil geen handel meer drijven in Opiala.' Zei Kissa kort. 'De stad heeft zijn nut verloren nu het Opium weg is. Mijn school bezit de meeste kennis van onze historie. Ik heb elke handelsman geschreven die trouw is geweest aan Vitum Onyx en mijn ideeën uitgelegd. Ik heb niemand geforceerd om beslissingen te nemen.'

'Heb jij die geschreven?' Vitum Legumino fronste. 'En ze begrepen de brieven?'

Er stak een steek van verontwaardiging door Kissa heen. Hij viel haar, kinderachtig genoeg, aan op haar schrijfkunsten, en niemand keek daar van op?

Ze was het eerste moment een beetje overrompeld. 'Nou- nou- nee, mijn raad-' ze vroeg zich af waarom ze zichzelf eigenlijk verdedigde. Ze zag dat Vitum van Chara haar vermaakt oogde. Haar wangen werden een beetje rood.

'O, oké.' Vitum Legumino knikte. 'Ja, dat dacht ik al. Goed - en de reden van die beslissing is dus dat Opiala geen nut heeft voor jou?'

Je weet de echte reden, maar Kissa was stomverbaasd dat hij die reden hier nu gewoon van zijn bestaan ontkende, alsof hij haar nooit had geschreven dat hij haar niet zou erkennen als Vitum. Kon ze de reden hier überhaupt noemen? Of was dat het begin van een oorlog?