Perimus is één van de grootste rijken die de wereld kent. Het is het mystieke middelpunt van de aarde; daar waar draken verhandeld worden, mensen van over de hele wereld bijeen komen, waar kusten zijn met honderden machtige schepen en fortuinen kunn...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
De wereld om hen heen omhelsde hen met een kille duisternis. Schaduwen staarden hen na, geluiden slopen achter hen aan en alles om hen heen leefde, ademde en riep. Kissa volgde Nova's bleke verschijning die hier als schietschijf in de duisternis oplichtte.
'Waar gaan we heen?'
'Hou je kop. Ik meen het.'
Kissa zweeg. De sneeuw en de takjes kraakten onder haar laarzen. Ze hield haar hand stevig om haar dolk geklemd. Ze voelde de onheil in de lucht trillen; wat het ook was dat Nova haar zou laten zien - het kon niets goeds betekenen in dit donkere, dichte woud vol gekke magische dingen waarin ze al eens verdwaald waren geraakt.
Nova stopte bovenaan de rotsachtige helling. Een klif van meters diep strekte zich voor hen uit en verderop kon Kissa het Umbrakgebergte zien; verstopt als zwarte vlek in de donkerblauwe hemel vol sterren. De takken van de bomen ruisten zachtjes. De wereld ademde als eenheid.
Nova hurkte.
'Daar.' Fluisterde ze. Ze keek de klif in.
Kissa hurkte voorzichtig bij haar neer. Ze probeerde Nova's blik te volgen, maar zag niet wat zij zag. Ze keek naar Nova opzij en het was alsof die stormram vol idiote gevoelens haar weer recht in haar gezicht raakte.
'Je kunt niet doen alsof het nooit gebeurd is, weet je.' Fluisterde Kissa.
Nova keek op alsof iemand haar uit een dagdroom haalde en fronste verward.
'Ik weet dat je wil doen alsof het niet gebeurd is, maar het is wel gebeurd.' Zei Kissa zacht. Ze keek van Nova weg, wachtte met een kleine spanning af tot ze zou reageren.
Maar ze reageerde niet.
Ze zweeg.
Kissa raakte meteen geïrriteerd. 'Ga je nu gewoon weer niks zeggen?'
Nova drukte haar hand tegen Kissa's mond.
'Kijk dan.' Siste ze.
Kissa zag het toen pas; er bewoog iets aan de boomrand onderaan de klif. Ze kon eerst niet zien hoe groot de donkere schaduw was. Het bewoog zich als een vlek over het landschap, een dynamische stroom aan duisternis, een zee van figuren die zich opeens in een rap tempo voort bewogen.
Kissa's hart leek te zinken. Een golf van angst viel over haar heen. Het was een kudde; een kudde aan vliegensvlugge, enorme beesten die ze vanaf hier niet kon zien.
Nova haalde haar hand van Kissa's mond.
'Wat...?'
'Het zijn Helhonden.' Zei ze.
Kissa voelde zich misselijk. Toen zag zij het ook; die enorme poten en klauwen die over de bodem heen stoven, die witte ogen, die donkere vacht, razend als buffels, zo groot als beren. Het waren er tientallen. Ze stoven voort alsof ze geleid werden door de stroming.
