Perimus is één van de grootste rijken die de wereld kent. Het is het mystieke middelpunt van de aarde; daar waar draken verhandeld worden, mensen van over de hele wereld bijeen komen, waar kusten zijn met honderden machtige schepen en fortuinen kunn...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Kissa was gebroken aan het eind van de dag.
Urenlang had ze staan dweilen en een resultaat leek niet eens zichtbaar. Haar haar pluisde zo erg dat ze het tegen haar gezicht aan kon voelen prikkelen, haar lichaam zweette in de verstikkende hitte die er op de bovenste verdieping heerste en haar spieren deden nog pijn van gisteren. Kissa was het wel gewend om te moeten werken van zonsopgang tot zonsondergang, maar nooit hadden de vissers haar zo durven uit te putten. Die gaven haar gewoon minuscule klusjes vergeleken bij dit werk.
Ze voelde zich dan ook niets meer dan een hoopje gesmolten boter toen ze de deuren van het paleis uiteindelijk uit liep. Ze had niets tegen Helga gezegd over haar afspraak met Vitum Onyx; Kissa was zo bang voor Helga dat ze haar maar gewoon ontliep, en daarbij twijfelde over wat er nog in hemelsnaam te doen viel nu het diner voor al die rijke mensen voorbij was. Er liepen daar honderden meisjes - Helga zou heus wel iemand vinden die het werk kon doen.
De middagzon sierde de net geknipte boompjes in een oranje gloed en liet de fonteinen fonkelen. Kissa zag een paar vogels door de lucht vliegen; geen meeuwen - het waren duiven en zwaluwen. Hier en daar badderde een mus in het water van de fontein en verderop wandelden een paar mensen over de grindpaden, zachtjes sprekend. Het rook er naar gras en bloemen. De zonnestralen drukten aangenaam op Kissa's huid.
Ze had geen idee waar in de paleistuin ze moest zijn en ging daarom maar op de rand zitten van de eerste fontein. Ze zuchtte, wreef in haar ogen en bond haar haar toen opnieuw vast in de paardenstaart die inmiddels al weer uitgezakt was. Haar ogen volgden een figuur dat verderop liep.
En toen besefte ze zich opeens dat dat figuur Rasmus was.
Ze zagen elkaar precies op hetzelfde moment. Heel even dacht ze dat hij weer zo kortaf en chagrijnig zou doen, maar hij keek even weg alsof hij wilde checken wie hem in de gaten hield en leek toen te besluiten om haar richting op te lopen.
Zijn oog was nog altijd vrij blauw, maar de zwelling was afgenomen. Hij droeg zijn mantel weer met die speld van een roos. Een stapel brieven lag onder zijn arm.
'Hé.' Zei hij. 'Ik wist niet dat ze jou hier zouden laten werken.'
Kissa glimlachte zwakjes. 'Dat was één van de afspraken.' Mompelde ze. Ze trok het lint in haar haar strak en liet haar handen zakken. 'Ik mocht hier verblijven als dienstmeisje; niet als gast.'
'O.' Rasmus rolde zijn ogen. 'Typisch voor de Legumino's ja.'
Kissa lachte zacht. 'Hoe is je oog?'
Hij haalde zijn schouders op, glimlachte een beetje aarzelend. 'Pijnlijk.'
Haar lach vervaagde een beetje. Ze peuterde aan haar vingers, liet haar ogen zakken, hief ze weer naar hem op. 'Sorry.'
'Het is niet jouw fout.' Zei hij, met een lichte frons.
'Ja, nou...' ze begon zich een beetje nerveus te voelen, 'ik zorgde er wel voor dat hij boos op je werd; die avond.'
Rasmus schudde zijn hoofd. 'Lavabo is altijd boos op mij.' Zei hij. 'Hij eh- hij is net zo'n heethoofd als zijn vader.'
