Perimus is één van de grootste rijken die de wereld kent. Het is het mystieke middelpunt van de aarde; daar waar draken verhandeld worden, mensen van over de hele wereld bijeen komen, waar kusten zijn met honderden machtige schepen en fortuinen kunn...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
De geruchten over Vitum Legumino konden over het algemeen veelzijdig genoemd worden. Sommige geruchten spraken vol lof over hem, andere geruchten waren bedoeld om hem de grond in te boren en zijn reputatie te vernietigen. Voor sommige mensen was hij een held met koninklijk bloed en voor sommigen was hij de meest vuile man die er bestond, maar hoe erg de meningen over hem ook verspreid waren, hoe tegenstrijdig sommige geruchten ook waren - er was altijd één enkel gerucht dat bij beide partijen genoemd werd.
Het gerucht ging namelijk dat Vitum Legumino nogal een heethoofd was.
'Mijn Opium is verwoest, mijn draak is weg, mijn mensen zijn doodsbang en mijn tijd is verspild.' De man, die nu op de grootste stoel zat te midden van de tafel, keek met een gezicht op hen neer dat strak getrokken stond van woede. Het bewoog nauwelijks; Kissa zag zijn rechterwenkbrauw slechts trekken. Zijn stem klonk zoals een schaduw zou klinken als het zou kunnen spreken. Het sloop akelig donker door de lucht heen, kroop haar gehoorgangen binnen en bleef na gonzen in haar schedel. Zijn stem sprak onheil; onheil en verderf.
Kissa vond dat Vitum Legumino en zijn zoon veel op elkaar leken. Lavabo, die nu achter Sergio en Kissa door de deur heen stapte met een paar wachters achter zich aan, had hetzelfde ontevreden gezicht, dezelfde strakke gezichtslijnen, dezelfde brede mond en volle wenkbrauwen. Ook leek Lavabo hetzelfde sluike, stijle haar geërfd te hebben van zijn vader, maar in tegenstelling tot dat van hem, had dat van zijn vader de kleur van de veren van een raaf. Het hing los over de schouders van de Vitum heen. Kissa zag dat het glansde in het licht dat door het dakraam viel. Er bovenop stond een enorme kroon van goud; te midden er van schitterde een robijn, die op hen neer staarde als een oog dat recht door hen heen stak.
De ogen van de Vitum leken de donder zelf te hebben vast gehouden. Kissa voelde dat haar schouders zichzelf aanspanden van de spanning die plotseling in de lucht oprees; het was alsof de Vitum elk moment kon losbarsten in een razende woede.
'Zij waren het.' Zei Lavabo. 'Zij hebben de draak losgelaten.'
Vitum Legumino wierp zijn zoon slechts een korte blik toe. 'Ik dacht dat je zei dat het er drie waren.'
'Drie ja; de derde is ontsnapt.' Mompelde Lavabo.
Kissa voelde de druk op haar schouders toch even lichter worden na die woorden. Ope was ontsnapt; hij was gelukkig toch weggekomen van Lavabo's mannen. Automatisch wisselde ze een blik met Sergio - hij leek haar slechts vanuit zijn ooghoeken aan te durven kijken.
Vitum Legumino zuchtte. Hij wreef over zijn gezicht. Vitum Onyx was nog altijd niet in beweging gekomen; hij sloeg nu een bladzijde van het boek voor hem om, liet zijn ogen rustig en kalm over de regels glijden alsof er op dit moment niemand in de ruimte aanwezig was.
'Zij hebben er allebei niets mee te maken gehad.' Sprak Sergio toen vlug. Kissa hoorde dat zijn stem beefde. 'Ik deed het. Zij waarschuwden me zelfs.'
