Yıllar boyunca peşinde koştuğum umut ışığı, sonradan bana patladı. Ne kadar mutluluk getirdiyse o kadar da acı getirdi. Ölüme daha da yakın hissediyorum kendimi. Tatlı bir uyku gibi geliyor.
İnsanlar çok uzakta.
Umursayan kimse yok.
Herkes kendi derdinde
Herkes bencil.
Eski sevgilim beni birden çok kez aldatmış olsa da hayatımdaki en güzel şeydi. Bu gerçek beni üzüyor. Ciddiye alınmamak, başkalarının sorunlarının yokmuş gibi davranması... Hepsi beni insan ilişkilerinden tiksinmeme sebep oluyor. Bu Dünya'ya sevmek için geldim, nefret ederek dönüyorum. İçimdeki bütün mutluluğu zamanla parçaladı hayat. Anasınıfındaki güler yüzlü neşeli minik kızdan eser kalmayana dek. Alice benim bu halimden nefret ediyor olmalı. Onun kadar iyi kalpli birisiyle tanışmadım hiç. Bende Alice gibi olmak isterdim. Ama hayat her seferinde bana darbe atacağı yeri buluyor. Elime beni mutlu eden bir şey veriyor sonra tam ona alıştım derken elimden alıyor ve bunu sürekli tekrarlıyor.
Hayatın artık şeytanın diğer bir adı olduğunu düşünmeye başladım. Bazen şeytan bile bu kadar acımasız olamaz diyorum. Cennet ve cehenneme inansam belki içim rahatladı, çünkü kimseden intikam alabilecek kadar şeytan değilim.
YOU ARE READING
Karanlık Oda #wattys2022
Non-FictionOdamın büyük olması onun git gide daha da küçüldüğünü hissetmeme engel olmuyordu. Dünya'nın büyük olması benim için yeterli alan olduğu anlamına gelmiyordu. Kötü şeyler yaşamamış olmanız onların var olmadığı anlamına gelmiyor. İstemeyeceğiniz kadar...
