Senden kal diyen bir mesaj bekliyordum. Otobüse üç dakika. Hava soğuktu. Otobüse iki dakika. Ellerim telefonu zor tutuyordu. Otobüse bir dakika. Titreşime koydum ve cebime attım. Otobüs geliyor. Uzaktan evine baktım. Otobüs geldi.
Bir mesajınız var.
"Nasılsıniz hamfendi"
Ağlıyorum
Boşum
Hastayım
Yalnızım
Üşüyorum
Sana aşık olduğum için, senin cezalandırıldığını düşünüyorum. Hem senin hem de sevgilimin.
Sana neşeden çok acı veriyorum, bensiz iyiydin, benle ise
Fazlalık
Silinmek
Yük
Bensiz su yine su
Bensiz aşk yine aşk
Bensiz hayat yine hayat
İkinci otobüsümü bekliyorum. Bir adım. Ama hiçbir zaman son adımı atmaya cesaret edemiyorum.
İkinci adım.
Arabaların tatlı sesleri kulağımda yankılanıyor.
Üçünü adım.
Trafik ışıkları beni yanlarına çağırıyor.
Son adım.
YOU ARE READING
Karanlık Oda #wattys2022
Non-FictionOdamın büyük olması onun git gide daha da küçüldüğünü hissetmeme engel olmuyordu. Dünya'nın büyük olması benim için yeterli alan olduğu anlamına gelmiyordu. Kötü şeyler yaşamamış olmanız onların var olmadığı anlamına gelmiyor. İstemeyeceğiniz kadar...
