Neden buradayım hâlâ bilmiyorum, çokça ölmek istedim istiyorum da. Odamda kafamı her döndüğümde kendimi asmış bir şekilde görüp rahatlıyorum. Hiçbir zaman kendimde ölme cesaretini bulamayacakmış gibi hissediyorum. Oysaki en büyük hayalim ölmek. Ama her ölüme yaklaştığımda korkup kaçıyorum. İnsan kendini öldüremediği için kötü hisseder mi? Kimse gözle görene kadar hiçbir şeyi ciddiye almıyor oysa ölümü de gören yok ama korkanı çok...
Yalnız başıma, yataktan kalktım. Stresten uyuyamıyorum. Hayatımda uykunun kolay geldiği hiçbir zaman olmamıştı. Uyuduğum tek seferler ise kabus görüyorum. Gittikçe karmaşıklaşıyorlar...
Aklım hiçbir şey anlamaz hale geliyor. Kabuslarımı bile anlamıyorum artık.
Küçükken hayal ettiğim her şeyi, gerçekleştirmenin vakti geldi. Çocuk ben, çok şey bekliyormuş. Bugün o hayallerimin yükünden çöküyorum. Keşke basit bir hayat istemiş olsam. Basit ve mutlu. Ama nedense hiçbir şey yetmiyor.
Kendimi asla tebrik etmiyorum, hiçbir şey için. Sonuç vermeyen hiçbir iş, iş değildir.
Nasıl yapacağım, nasıl ilerleyeceğim, nereye gideceğim. Bilmiyorum.
Eski alışkanlıklar zor öldürmüş. Klozet kapağının üzerine oturmuş düşünüyorum.
YOU ARE READING
Karanlık Oda #wattys2022
Non-FictionOdamın büyük olması onun git gide daha da küçüldüğünü hissetmeme engel olmuyordu. Dünya'nın büyük olması benim için yeterli alan olduğu anlamına gelmiyordu. Kötü şeyler yaşamamış olmanız onların var olmadığı anlamına gelmiyor. İstemeyeceğiniz kadar...
