Hindi lahat ng minamahal, kasugal sugal.
_____________________
Aaron's POV:
Nasa kotse parin ako at pinapakalma si Anya. Man, I'm telling you... Porshia's nuts. How the hell did she found out about her?
"BABE I'M ASKING YOU, I'M BEGGING RATHER... BAKIT SYA MAY PICTURES MO NA GANITO?"
I left out a sigh, wala naman akong magagawa. Ano bang maeexplain ko? Kung sasabihin ko naman sa taong pinakamamahal ko na may asawa ako bago ko pa sya makasama, paniguradong iiwan nya ako.
"She's just someone na hindi ako makuha, she keeps on creeping me out"
Imbes na magalit lalo, she massaged the temples of my head. She really is an angel. Hindi ako nagkamaling nagcommit ako sa babaeng kagaya nya. She's a damn keeper.
"It must've been so hard sa posisyon mo, I'm here now baby, no one can ever harm you, we're partners right? We complete each other."
I smiled at the thought na ito na nga, ito na yung babaeng gusto ko. No more second thoughts. She is the one.
Poshia's POV:
This is my second box of pizza. I'm literally binge viewing every RuPaul's Drag Race Season in Netflix. Hindi ko alam bakit ko ba naisip gawin yung kanina pero ang alam ko lang, I deserve an explanation.
I deserve an apology.
I deserve a decent goodbye.
Kasi lahat, nawala sakin. Lahat ng naibigay kong pagmamahal as a wife.
Yes, moving on is easy.
Pero the damage that he gave is huge. It's not that it hurt my pride. It did pero kaunti lang. Hindi naman ako nagtatanim ng galit sa kahit na kanino, masyado lang nya akong ginago
Alam mo yung masakit? Yung iniisip mo minu minuto, segu segundo what went wrong. What did I do to deserve this. Ano bang kasalanan ko na malaki sakanya para hayaan nyang ganito ang mangyari sa marriage namin? Bakit ganito?
Bakit hahayaan nyang mabasag yung bawat bagay na buong buo sakin
Bakit nya ako hahayaang matulog gabi gabi iniisip ano pa bang kulang sakin
Gabi gabi iniiyak kung ano bang mali sakin
Na unti unti, nauubos ako sa mga tanong sa isip ko na alam ko naman na ang sagot.
HINDI.AKO.ENOUGH.
Gusto ko siyang sigawan pero hindi nun mabubura lahat ng sakit na nakuha ko sakaniya. Lahat ng pagdurusa na natamo ko at lahat ng hinanakit na nakukuha ko
*inaudible noises*
Natauhan ako bigla nung narealize ko na umiiyak pala ako habang nanonood ng patalastas, inexit ko na kasi kanina yung Netflix at lumipat sa YouTube, naisipan ko manood ng tulfo. And here I am, crying over an ad. Ad ng close up.
"Hays, punyeta ka Porshia napakaweird mo these past few days. Nahihilo ka, yung mood mo paiba iba, kung ano ano gusto mo kainin... nadu-"
Napatawa ako bigla sa pumasok sa utak ko. Iniling iling ko yung ulo ko na para bang di ako convinced sa mga sinasabi ng utak ko.
Patuloy akong kumakain at paulit ulit kobg binubulong sa sarili ko na....
Hindi worth it magpakatanga
Hindi worth it magpakatanga
Hindi worth it magpakatanga
Hindi worth it magpakatanga
Hanggang sa, nakita ko nalang sarili ko, umiiyak sa isang sulok. Hawak ang dibdib, nanlulumo.
Aaron's POV:
Habang mahimbing na natutulog si Anya sa guest room. Napansin ko na wala nang gamit sa kwarto ni Porshia. Sobrang linis ng paligid. At ang tanging nakita ko lang ay ang singsing namin sa desk nya.
Kinuha ko ito at naisipan kong itago sa kwarto ko.
Bigla kong naalala yung binanggit nya kanina tungkol sa surpresa sa kwarto ko.
Pagkapasok na pagkapasok ko, nakakita ako ng papel sa ibabaw ng kama ko, it was not just some sort of ordinary paper.
It was a divorce paper.
Pinirmahan na nya, inihanda na nya.
She left without saying goodbye.
She left with an angry face, a restless heart and a dark smile.
Hindi ko alam bakit ako nasasaktan pero...ginusto ko to.
I already am committed to someone. I fell inlove kay Anya hundred times pa sa naramdaman ko sakanya. And that's the truth.
Masaya na sana ako, ngunit nagiba ang simoy ng hangin pagkabukas ko ng aparador ko.
__________________________________
OPX TAMA NA!!!! TAMANG CLIFFHANG LANG!
SO I WOULD LIKE TO EXPLAIN MYSELF FOR BEING ABSENT/ON HOLD/GIVING UP ON THIS STORY
UNA, HINDI KO TALAGA INIISIP NA MAY MAGBABASA NITO.
PANGALAWA, I'M ALREADY IN COLLEGE. THINGS AREN'T THE WAY IT USED TO BE. I DON'T HAVE MUCH TIME NA
PANGATLO, I LOST HOPE.
BUT HERE I AM, DOING THIS THING ALL OVER AGAIN!!!
Lovelots,
Author
