SECOND DIMENSION (One direction)

6. Agreement

"کی میخواستی بهم بگی که اون اس‌ام‌اسارو پاک کردی؟!"

نیک اینو با صدایی که توش هیچ احساسی نبود گفت و من فقط نگاه کردم که این دفعه نیکولاس با صدای بلند تر گفت:

"فقط بگو کی ونسا،کی؟ببینم اصلا میخواستی بهم بگی؟! یا اینکه منو یه احمق فرض میکردی و هیچی بهم نمیگفتی؟!"

تنها چیزی که قادر بودم صدا کردن اسمش بود اونم با صدایی که از ته چاه میومد...

دهنم باز میشد اما هیچ حرفی نداشتم بزنم ...و فقط چشمام بود که هیچ وقت از کار نمیوفتاد،نیک که سکوتمو دید عصبی تر شد و ادامه داد:

"میدونی چیه؟!واقعا احمقم،احمقم که نشستم سه ساعت به تو توضیح میدم که چند ماه نیستم و نگران این بودم تو یه وقت از نبودم ناراحت بشی ولی اونوقت تو چکار کردی ها؟از نبودم سو استفاده کردی،از اعتمادم و مسج و پاک کردی تا خودت بری جاش!خدا میدونه اگه صبح به ابیگیل زنگ نمیزدم کی قرار بود خبر دار بشم..."

نیک بدون یه لحظه مکث همه اینارو گفت و رگای گردن و شقیقش هر لحظه از عصبانیت بیشتر متورم میشد

فصله بینمونو کم کرد شونه هامو محکم گرفت و داد زد :

"زود باش حداقل یه چیزی بگو "

چند ثانیه سکوت کرد و بلند از از قبل گفت:

"معلومه که حرفی برای گفتن نداری"

نیک داشت سمت در میرفت که این کارش باعث شد هرچی جرئت داشتم و توی خودم جمع کنم و برم بازوشو بگیرم و شروع کردم به حرف زدن:

"اره نیک میدونم،هرچی بگی حق داری،ولی من تو این زندگی لعنتی کیو به جز تو داشتم ها؟بهم بگو،از پدر داشتن چی فهمیدم؟پدری که هیچوقت نبود و فقط اسمشو شنیدم یا مادری که هر روز خدا وقتشو توی بیمارستان میگذروند تا نبود اون مرد لعنتی و حس نکنه و حدس بزن چی!این وسط یه دختر بود توی زندگیتون که به هم دیگه پاسش میدادین!شبایی که من توی بیمارستان بودم به جز خود لعنتیت کی پیشم بود تا دستمو بگیره و سعی کنه از دردم کم کنه،وقته یه دختر بچه ده یازده ساله بودم و به خاطر معده درد کوفتی و نفس نکشیدنم تو بیمارستان بودم کی پیشم بود!؟خودت...و وقتی تازه داشتم طعم خوشیختی و باهات میچشیدم و تو اوج نوجوونیم بودم تو پونزده سالگیم با اومدن اون پسرای لعنتی توی زندگیت عوض شدی"

همینجوری داشتم میگفتم که به خاطر کمبود اکسیژن چند لحظه فقط سکوت کردم تا حالم بهتر شه و نیک با دیدن این حالتم خواست بازومو بگیره ‌که پسش زدم و حرصی تر از قبل ادامه دادم: