AMNESIA (H.S)

Κεφάλαιο 22ο

"Λέγε που είναι!" φωνάζω.

"Μυρτώ τι θέλεις; Κοιμάται!" ρωτάει ξαγρυπνισμένη.

"Που είναι;" ξανά ρωτάω φωνάζοντας.

"Κάνε ησυχία!" με προστάζει.

"Παράτα με, που είναι;" φωνάζω δυνατότερα από ότι πριν.

"Τι έγινε;" ακούγεται η φωνή του Harry που κατευθύνεται προς εμάς. Αργεί να με παρατηρήσει αφού τρίβει τα μάτια του. Όταν με αντικρίζει ανοίγει το στόμα και μένει άφωνος. Τον παρατηρώ ότι δεν φοράει μπλούζα... Και η Paige φοράει προκλητικό νυχτικό... Λες να; Oh θεέ μου.

"Κάνατε σεξ εσείς οι δύο;" ρωτάω σοκαρισμένη. Ο Harry κοιτάει επίμονα την Paige και δεν μιλάει. Δεν έχει καν τα μούτρα να το παραδεχτεί. Ο ξευτίλας.

"Είσαι ένας μαλάκας και μισός!" φωνάζω και προχωράω με μεγάλα και γρήγορα βήματα κοντά του. Τον χαστουκίζω με όση δύναμη κατέχω και μετά τον χτυπάω με γροθιές στο στήθος.

"Είσαι ένας ανήθικος, ηλίθιος, μαλάκας!" φωνάζω γρονθοκοπώντας τον. Δεν κάνει καμία απολύτως κίνηση να με σταματήσει. Τον χτυπάω και μετακινείται λίγο λίγο. Τον έχω κολλήσει στον τοίχο και τον χτυπάω. Δεν σκοπεύω να σταματήσω να τον χτυπάω. Έχω πολλές γροθιές ακόμα να του δώσω για αυτούς τους επτά καταραμένους μήνες που με έκανε να πονέσω όσο με έκανε κάποτε να χαρώ.

"Είσαι μαλάκας ακούς; Είσαι ένας μαλάκας!" τσιρίζω. Με μια απότομη κίνηση πιάνει τα χέρια μου και τα σταυρώνει στο στήθος μου εμποδίζοντάς με να φύγω.

"Άφησέ με τώρα!" φωνάζω αλλά δεν φαίνεται να ακούει αφού δεν κουνιέται χιλιοστό.

"Είπα άφησέ με!" φωνάζω και με σπρώχνει στην αγκαλιά του. Με το ένα του χέρι σφίγγει τα χέρια μου ανάμεσα στα στήθια μας και με το άλλο με κρατάει στην αγκαλιά του. Χωρίς να είμαι ικανή να το ελέγξω απροειδοποίητα δάκρυα αφόρητου πόνου κυλάνε στο πρόσωπό μου και κλαίω με λυγμούς.

"Γιατί μου το κάνεις συνέχεια αυτό; Γιατί;" ρωτάω μέσα από τα αναφιλητά μου. Στηρίζω το κεφάλι μου στο στέρνο του και αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο.

"Γιατί συνεχίζεις να με πονάς διάολε;" ψιθυρίζω.

"Σσς..." προσπαθεί να με καθησυχάσει και ανάβουν τα λαμπάκια μέσα μου. Με μια κίνηση φεύγω από την αγκαλιά του και τον χαστουκίζω ξανά.

"Μην με ξανά ακουμπήσεις ποτέ το κατάλαβες;" φωνάζω και κάνω αναστροφή προς την εξώπορτα. Την ανοίγω και ετοιμάζομαι να φύγω όταν σκέφτομαι πως δεν μπορώ να αφήσω το τσουλί έτσι. Δεν χρειάζεται να κάνω πολλά βήματα για να την φτάσω αφού στέκεται εδώ και δύο λεπτά δίπλα στην πόρτα. Την κοιτάζω με κενό βλέμμα ενώ εκείνη με κοιτάει με ένα βλέμμα νίκης. Δαγκώνω δυνατά το κάτω χείλος μου και την χαστουκίζω. Αμέσως της κόπηκε το χαμόγελο. Έτσι σκύλα θέλω να με βλέπεις και να σου κόβονται τα χαμόγελα.

"Τι έκανες;" ρωτάει σαστισμένη και πιάνει το κατακόκκινο μάγουλό της.

"Μην με προκαλείς να το ξανά κάνω, γιατί θα το κάνω με τεράστια ευχαρίστηση!" την απειλώ και ξεροκαταπίνει.

"Όπως το φαντάστηκα!" γελώ και κοιτάω τον Harry που κάθεται στην προηγούμενη θέση του.

"Σε λυπάμαι!" λέω και κλείνω την πόρτα πίσω μου.