AMNESIA (H.S)

Κεφάλαιο 20ο

"Είσαι καλά; Πονάς; Μπορείς να περπατήσεις; Τι έδειξε η διάγνωση;" ξεκίνησε η Έλενα να με βομβαρδίζει με ένα σωρό ερωτήσεις. Δεν μπορώ παρά να γελάσω με την ανήσυχη κατάστασή της. Είναι πολύ χαριτωμένη αυτήν την στιγμή.

"Καλά παιδάκι μου με κοροϊδεύεις; Εγώ ανησυχώ και εσύ γελάς;" παραπονιέται θιγμένη και σταυρώνει τα χέρια στο στήθος της.

"Έλενα ηρέμησε καλά είμαι!" χαχανίζω και της κάνω νόημα να έρθει πιο κοντά μου. Πλησιάζει αμέσως και τυλίγω τα χέρια μου γύρω της σφίγγοντας την σε μια τρυφερή αγκαλιά.

"Τι έχεις; Είσαι εντελώς καλά;" ρωτάει μέσα στην αγκαλιά μας.

"Έχω κάταγμα στα πλευρά και για λίγες μέρες δεν θα μπορώ να περπατήσω αλλά αργότερα με ένα νάρθηκα και πολύ προσοχή θα είμαι εντάξει!" λέω και χαμογελάω ελαφρά. Βγαίνει από την αγκαλιά μου και με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια.

"Αυτό εσύ το λες καλά; Γιατί εγώ το λέω ότι κοντεύεις να πεθάνεις!" λέει έκπληκτη. Απροειδοποίητα με αγκαλιάζει σφικτά λες και πρόκειται να χαθώ.

"Έλενα νομίζω υπερβάλεις λιγάκι!" λέω με μια περίεργη φωνή λόγο της σφικτής αγκαλιάς.

"Σε αγαπώ πολύ και ανησυχώ, είναι κακό;" ρωτάει και χαμογελάω πλατιά.

"Aww!" λέω και ζουλάω παιχνιδιάρικα την μύτη της.

"Όχι χαζούλα μου!" λέω ναζιάρικα.

"Γκούχου γκούχου..." ξεροβήχει ο Harry. Για λίγα δευτερόλεπτα είχα ξεχάσει ότι ήταν και εκείνος στο δωμάτιο.

"Ξέρεις Harry δεν έχεις μόνο εσύ δικαιώματα πάνω της!" φωνάζει αγανακτισμένη και γουρλώνω τα μάτια μου.

"Εννοώ ξέρεις... Ως αρραβωνιαστικός." λέει ντροπιασμένη.

"Έλενα μπορείς να μας αφήσεις λίγο μόνους;" αλλάζω θέμα γρήγορα και φαίνεται πως πιάνει αμέσως αφού απαντάει θετικά και φεύγει από το δωμάτιο.

"Επιτέλους μόνοι!" λέει ο Harry ενθουσιασμένος και με πλησιάζει. Βιάστηκε να μιλήσει αφού εκείνη ακριβώς την στιγμή ακούγονται χτύποι στην πόρτα. Ποιος στο καλό είναι πάλι;

"Η τύχη σήμερα δεν είναι με το μέρος μας..." μουρμουρίζω μουτρωμένη.

"Περάστε!" λέω και ανοίγει η πόρτα. Μπαίνει μέσα ο Zayn με ένα μπουκέτο λουλούδια.

"Zayn!" λέω χαρούμενη και χαμογελάω πλατιά. Νιώθω τον Harry δίπλα μου να τσιτώνεται. Δεν μπορώ παρά να είμαι χαρούμενη που τον βλέπω αφού θέλω δεν θέλω αυτοί οι επτά μήνες υπήρξαν και χωρίς τον Zayn θα ήμουν πολύ χειρότερα από αυτή την στιγμή.

"Πώς είσαι μικρή;" ρωτάει φιλώντας με πεταχτά στο μάγουλο.

"Αυτά είναι για εσένα!" λέει προσφέροντας μου τα λουλούδια.

"Ευχαριστώ!" λέω τοποθετώντας τα στο κομοδίνο δίπλα μου. Κάθεται στο κρεβάτι δίπλα μου και στρέφει το βλέμμα του στον Harry που κάθεται σαν χάνος λίγα βήματα μακριά μου.

"Εμ Harry θέλεις να μας αφήσεις λίγο μόνους;" ρωτάει ευγενικά ο Zayn αλλά το βλέμμα του προδίδει τα συναισθήματα απέχθειας για εκείνον.

"Όχι είμαι εντάξει εδώ!" λέει και βολεύεται καλύτερα στην θέση του χαρίζοντάς του ένα στραβό χαμόγελο.

"Harry θα είμαι εντάξει μπορείς να φύγεις." λέω και σηκώνει τα χέρια του ως σήμα αγανάκτησης.

"Σοβαρά τώρα; Με διώχνεις για να μείνεις μαζί του;" φωνάζει δείχνοντας τον Zayn. Δεν μπορεί να με καταλάβει, τον νοιάζομαι και τον αγαπάω τον Zayn. Μπορεί να μην είναι ίδια η αγάπη που νιώθω και για τους δύο αλλά δεν παραμένει να είναι αγάπη.

"Λίγο αργά δεν θυμήθηκες να νοιαστείς εσύ;" αντεπιτίθεται ο Zayn.

"Δεν είχα επιλογή εξυπνάκια, ήμουν άρρωστος!" λέει ο Harry.

"Δεν με νοιάζει καθόλου, όταν εσύ την παράτησες εγώ ήμουν εκεί να βλέπω την πίκρα της και τα δάκρυά της για κάποιον που δεν αξίζει τίποτα από τα δύο!" φωνάζει και τον πλησιάζει.

"Μόνο για να την πηδήξεις έμεινες δίπλα της!" φωνάζει ο Harry και ο Zayn επιταχύνει το βήμα του.

"Εσύ... Παλιό μαλάκα!" φωνάζει και είναι έτοιμος να τον χτυπήσει όταν τον σταματάει η φωνή μου.

"Αρκετά!" τσιρίζω. Αμέσως στρέφουν την προσοχή τους σε εμένα.

"Έξω τώρα! Και οι δύο σας!" φωνάζω.

"Μα-" ξεκινάει να πει ο Harry αλλά τον διακόπτω.

"Έξω!" φωνάζω ξανά και γυρίζω το κεφάλι μου από το παράθυρο. Στέκονται λίγα δευτερόλεπτα ακίνητοι αλλά ύστερα λαμβάνουν το μήνυμα πως δεν τους θέλω εδώ μέσα και φεύγουν. Επιτέλους λίγη ησυχία.