AMNESIA (H.S)

Κεφάλαιο 2ο

Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάω τριγύρω. Βρίσκομαι σε ένα άγνωστο δωμάτιο που έμοιαζε πολύ με το δωμάτιο που βρίσκεται ο Har-. O Harry που είναι; Που είναι ο Harry; Σηκώνομαι απότομα από το κρεβάτι και πάω να σταθώ όταν ζαλίζομαι και πέφτω πάλι στο κρεβάτι. Ξυπνάει η Έλενα την οποία μόλις τώρα παρατηρώ να κοιμάται σε μια πολυθρόνα δίπλα από το κρεβάτι. Σηκώνεται και με γρήγορα βήματα στέκεται δίπλα μου κρατώντας με.

"Μυρτώ δεν είσαι σε θέση να κάνεις πολλές και απότομες κινήσεις!" λέει αλλά αγνοώ παντελώς την κατάστασή μου.

"Πώς είναι; Έλενα πες μου ότι είναι καλά!" την παρακαλάω κοιτάζοντάς την κατάματα.

"Κοίτα Μυρτώ έχω καλά και κακά νέα..." ξεκινάει και στραβοκαταπίνει.

"Μίλα τότε! Μίλα!" φωνάζω και ανοιγοκλείνει τα μάτια της.

"Τα καλά νέα είναι ότι δεν διατρέχει κίνδυνο να πεθάνει...τα κακά νέα είναι ότι..." κάνει παύση.

"Ότι; Ότι τι διάολε; Μιλά επιτέλους!" φωνάζω παροτρύνοντάς την.

"Έπαθε αμνησία 1ου επιπέδου!" λέει και κατεβάζει το κεφάλι της.

"Τι σημαίνει αμνησία 1ου βαθμού;" ρωτάω μπερδεμένη.

"Υπάρχουν ελάχιστες πιθανότητες να θυμηθεί..." λέει και παγώνω. Τι; Υπάρχει περίπτωση o Harry να μην με θυμηθεί ποτέ; Αυτό είναι χειρότερο από το να είναι νεκρός. Όχι τι βλακείες λέω, θα πρέπει να πετάω από την χαρά μου που ζει. Θα το ξεπεράσουμε μαζί, θα δημιουργήσουμε μαζί νέες καλύτερες αναμνήσεις. Σηκώνομαι από το κρεβάτι ξανά, αλλά αυτήν την φορά πιο αργά και με προσεχτικές κινήσεις αφαιρώ τον ορό που έχουν τοποθετήσει στο χέρι μου.

"Που είναι;" ρωτάω.

"Βρισκόμαστε στο δωμάτιο 52 εκείνος βρίσκεται στο 79." λέει και με ακολουθεί καθώς ξεκινώ να κατευθύνομαι προς τα εκεί. Περνάω τα δωμάτια ένα ένα και κοιτώ το τελευταίο δωμάτιο στο τέλος του διαδρόμου με τον αριθμό 79. Θέλω να τρέξω και να αγκαλιάσω τον ασθενή σε εκείνο το δωμάτιο που τόσο αγαπώ αλλά κάτι με κρατάει πίσω. Φοβάμαι να τον αντικρίσω. Φοβάμαι την απόρριψή του. Για αυτόν θα είμαι μία άγνωστη ενώ για εμένα εκείνος θα είναι η ζωή μου. Βρίσκομαι έξω από το δωμάτιο και λίγο πριν ανοίξω την πόρτα κοιτώ την Έλενα.

"Εγώ θα κάθομαι εδώ!" με ενημερώνει και γνέφω. Στρέφω την προσοχή μου ξανά στην πόρτα. Παίρνω βαθιές ανάσες και ανοίγω την πόρτα, και τότε είναι που τον βλέπω. Το πρόσωπό του έχει ακόμα φρέσκιες πληγές αλλά είναι καθαρές και περιποιημένες. Τον βλέπω να κοιμάται γαλήνια και κάθομαι δίπλα του στο κρεβάτι. Δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά από το να κυλήσουν στο πρόσωπό μου, είναι αδύνατον να τον βλέπω σε αυτήν την κατάσταση και να μην κλαίω. Σιγά σιγά ανοίγει τα μάτια του και με παρατηρεί. Ανακάθομαι στο κρεβάτι και σκουπίζω τα κόκκινα από το κλάμα μάτια μου. Με κοιτάει και τον κοιτάω. Δεν μιλάει κανείς μέχρι που είπε κάτι που δεν ήθελα με τίποτα να ακούσω.

"Ποια είσαι;"