AMNESIA (H.S)

Κεφάλαιο 4ο

Μόλις βγήκε ο γιατρός από το δωμάτιό του Harry πήγα να μπω μέσα αλλά με ενημέρωσε πως πρέπει να έχω μια ειδική ενδυμασία για να δω έναν ασθενή. Έτσι μου έδωσε ένα λευκό σακάκι, ένα λευκό παντελόνι και λευκά σαμπό. Έδεσα τα μαλλιά μου σε μια ψηλή αλογοουρά και μπήκα στο δωμάτιό του. Αυτήν την φορά ήταν ξύπνιος και έβλεπε τηλεόραση. Μόλις με πρόσεξε έκλεισε την τηλεόραση και ανακάθισε στο κρεβάτι, έτσι ώστε η πλάτη του να ακουμπάει στο μαξιλάρι που στέκεται ενάντια στην πλάτη του κρεβατιού.

"Γεια..." τον χαιρετώ με ένα ελαφρύ χαμόγελο.

"Γεια..." με χαιρετάει ανέκφραστος.

"Εσύ δεν είσαι που πριν είχες έρθει να με δεις;" ρωτάει.

"Ναι εγώ ήμουν..." απαντώ δειλά δειλά και γλύφω τα στεγνά χείλη μου.

"Με ξέρεις;" ρωτάει και παίρνω το βλέμμα μου από πάνω του. Κοιτάω έξω από το παράθυρο που βρίσκεται από την αριστερή του πλευρά. Τόσο όμορφο καλοκαίρι και τελείωσε έτσι άδοξα για εμένα και εκείνον.

"Ναι Harry σε ξέρω!" λέω και στρέφω την προσοχή μου πάλι σε εκείνον. Έλα Μυρτώ μπορείς να το κάνεις. Μπορείς να είσαι δυνατή. Κάντο για εκείνον...

Κοιτάει τριγύρω και τότε συνειδητοποιώ ότι έχει ξεχάσει και το όνομά του. Φυσικά και το έχει ξεχάσει. Τι αφελής που είμαι.

"Συγνώμη... σε ενημέρωσε ο γιατρός για την κατάστασή σου;" τον ρωτάω και γνέφει.

"Σε λένε Harry Styles!" τον ενημερώνω.

"Το ξέρω απλά μου είναι δύσκολο να το συνηθίσω." λέει και γελάει. Κοιτάω το χαμόγελο που έχει σχηματιστεί στα χείλη του και γελάω αυθόρμητα μαζί του. Έχω κολλήσει εκεί να κοιτάω αυτό το υπέροχο, φωτεινό χαμόγελό του, που τόσο πολύ λατρεύω να βλέπω.

"Τι;" με ρωτάει καθώς συνεχίζω να τον κοιτάω σαν χάνος. Αμέσως παίρνω το βλέμμα μου από το χαμογελό του που εξακολουθεί να στολίζει το όμορφο πρόσωπό του και τον κοιτώ ξανά κατάματα.

"Τίποτα απλά αφαιρέθηκα!" ψεύδομαι και χαμογελάω στραβά.

"Λοιπόν θα μου πεις από που με ξέρεις;" με ρωτάει και ανοιγοκλείνω τα μάτια μου στην προσπάθειά μου να αποτρέψω τα δάκρυα που απειλούν να κυλήσουν στο πρόσωπό μου.

"Εμ...Harry εμείς...εμείς...να..." δεν τελειώνω την πρότασή μου. Δεν μπορώ. Φαίνεται να καταλαβαίνει τι εννοώ αφού βγάζει ένα επιφώνημα "Ααα..." και σιωπάει.

"Ναι..." μουρμουρίζω και σκύβω το κεφάλι μου.

"Πόσα χρόνια ήμασταν μαζί;" ρωτάει και τον κοιτάω παραξενεμένη.

"'Ήμασταν' wow...πως ακούγεται..." λέω και γελάω με την τραγικότητα της κατάστασης. Συνειδητοποιεί τι είπε και πάει να μιλήσει αλλά τον διακόπτω.

"Harry είναι εντάξει, αλήθεια, απλά είναι μέχρι να το συνηθίσω." λέω και επιχειρώ να χαμογελάσω αλλά αποτυγχάνω.

"Γνωριστήκαμε πριν έξι χρόνια στην Γ' Λυκείου, τώρα σε περίπτωση που δεν σε ενημέρωσε ο γιατρός είσαι 22 χρονών. Γεννήθηκες στις 1 Φεβρουαρίου του 1992. Τέλος πάντων τα πρώτα δύο χρόνια ήμασταν κολλητοί αλλά εγώ από την πρώτη στιγμή που σε είδα σε ερωτεύθηκα. Εσύ από την άλλη μου είχες πει ότι με ερωτεύθηκες αργότερα όταν άλλαξα συμπεριφορά απέναντί σου και άρχισα να σε απομακρύνω λόγο μη ανταπόκρισης συναισθημάτων από την πλευρά σου. Για να μην τα πολυλογώ τότε τα φτιάξαμε, είμαστε... ήμασταν 5 χρόνια μαζί και συγκατοικούμε εδώ και τρία χρόνια. Εμ και...και..." κάνω παύση.

"Και τι;" ρωτάει μπερδεμένος.

"Και είμαστε ή ήμασταν όπως θες πες το...αρραβωνιασμένοι!" λέω και ξεφυσά.

"Συγνώμη..." μου λέει και κάνει παύση διότι δεν γνωρίζει το όνομά μου. Γελάω ειρωνικά.

"Μυρτώ, με λένε Μυρτώ γαμώτο!" λέω λίγο πιο δυνατά από το κανονικό και ξεκινώ να φύγω από το δωμάτιο. Πράγμα που κάνω αφού δεν με σταματάει κανείς. Έξω από το δωμάτιο με περιμένουν οι τέσσερις κολλητοί του Harry, o Louis, o Liam, o Zayn και ο Niall. Ωχ, αυτοί μου έλειπαν τώρα.